خانم الکه بونسن دکتر محرم پناهجویی است که بعد از اعتصاب غذای خشک حالا در بیمارستان زندان دنهاخ بستری است. او از ملاقات اش با این پناهجوی زندانی، که حالش خوب نیست و کلیه هایش با مشکلات جدی روبر شده، خواهد گفت. ما آخرین اخبار را از زبان این دکتر فردا خواهیم شنید. ما باید در کوتاهترین مدت خیلی از مسائل را سازماندهی کنیم.
دوستان ارجمند اگر خواهان یک سیاست انسانی برای بیگانگان در هلند هستید، تا می توانید این خبر را پخش کنید، تا در این دو روز بیشترین همبستگی را با پناهجویان نشان دهیم. این روزها برای تمامی خارجی ها در هلند روزهای سرنوشت سازی اند. ما باید مجرم تلقی کردن پناهجویان یا مهاجران غیرقانونی را با جلب گسترده ترین حمایتهای مردمی و سیاسی غیرممکن کنیم. این قانون اگر تصویب شود تبعاتش بغایت فراتر از مسئله پناهندگی است. هم اکنون احزاب حاکم در پارلمان می خواهند آن را تصویب کنند. اگر ما با روشهای ابتکاری و تخصصی علیه این قوانین ارتجاعی توده ها را بسیج کنیم می توانیم جلو تصویب آنها را بگیریم.
من دیروز همراه با نامه ای، اطلاعیه های خبری سازمان پرایم را بعلاوه نامه هایی که پناهجویان از زندان برای ما فرستاده بودند، برای نمایندگان پارلمان فرستادم. آنها را از آخرین وضعیت پناهجویان و قوانین و اعمال غیرانسانی دولت هلند و مسئولین زندان مطلع کردم. خبر خوب این است که امروز خانم شارون خست هاوزن از حزب سوسیالیست در جواب نامه من نوشته: “من تحت تاثیر نامه تو می خواهم در جلسه نمایندگان مجلس در باره مشکلات پناهجویان از سایر نمایندگان مجلس بخواهم که با هم به دیدار پناهجویان در زندان برویم و خودمان بطور مستقیم حقایق را با چشمان خودمان به بینیم”.
قابل توجه است که مسئولین زندان حتی از ورود دکترهای بی طرف به زندان و معاینه پناهجویان جلوگیری کرده اند. این اعتصاب غذای خودجوش پناهجویان یک حرکت بی نظیر است که شاید ده سال یکبار اتفاق بیفتد. ما باید با تمام توان کمک کنیم این حرکت موفق شود. شکست این حرکت به ضرر تمامی خارجی هاست و یک قدم دولت هلند را به راسیسم نزدیک خواهد کرد.
در نتیجه این فشارها دولت یکی از رهبران و سخنگویان اعتصاب غذا را که در بیمارستان بستری شده بود مستقیم از همانجا آزاد کرد و به زندان برنگرداند. این موفقیت بی نظیری است. هر چند که او را از همرزمانش جدا کردند ولی آزادی او آن هم به این صورت یک پیروزی برای همه فعالین است. ما این تظاهرات را ادامه می دهیم تا هیچ انسانی به جرم غیرقانونی بودن به زندان نیفتد. هیچ انسان بیگناهی جایش در زندان نیست. نه در جهان سوم و نه در هلند!
به این حرکت انسانی بپیوندید و تا می توانید به این همبستگی اجتماعی دامن بزنید.
هرگونه ابتکار عمل شما و همکاری و همراهی و همبستگی شما با آغوش باز پذیرفته می شود. لطفا به همراه خودتان شعار، کاریکاتور و … بیاورید.
پناهجویانی که در زندان روتردام در اعتصاب غذا هستند به هیچ بهانه ایئ نباید به سلول انفرادی منتقل شوند و از امکانات بسیار ضعیف سایر هم سلولی ها و حمایت گروهی محروم شوند. انتقال آنها به سلول انفرادی تنها برای تضعیف روحیه فردی و گروهی است؛ برای متوقف کردن اعتصاب غذا بدون این که به خواستهای بحق آنها توجه جدی بکنند و بدنبال پیدا کردن راه حلی عادلانه باشند.
از نظر سازمان پرایم پیدا کردن راه حل عادلانه به این مفهوم نیست که دولت با تمام امکانات خودش و با استخدام مدیران مجرب که مهمترین تخصصشان مدیریت بحران است پناهجویان ضعیف را، که قدرت تمرکز ندارند و به زبان هلندی و قوانین هلند تسلط ندارند …، در گوشه زندان گیر اندازند و تحت فشارهای مرئی و نامرئی ماشین سرکوب حاکم در زندان به اصطلاح به راه حلی برسند.
پناهجویان هم حق دارند از کمک تخصصی سازمانهایی مثل پرایم برخوردار شوند. در میز مذاکره باید حداقل یک نفر وکیل مجرب و مدافع جدی پناهجویان و یک دکتر غیروابسته به دولت و یک نفر از عفو بین الملل و یک نفر از سازمانهای پناهندگی که در همبستگی با پناهجویان اند بعلاوه نمایندگان پناهجویانی که در زندان در اعتصاب غذا هستند شرکت کنند. این مینیموم شرط رسیدن به یک راه حل عادلانه است.