درد تو ……………… درد من
هموطنان شرافتمند
وجدان های آزاد و بیدار
روز بکشنبه مورخ ۲۱ آبان ماه ۱۳۹۶ (۱۱ نوامبر ۲۰۱۷) زلزله ای مهیب، بخش های متعددی از مناطق کورد نشین ایران و شمال عراق را به لرزه درآورد و متعاقب آن، دگر باره رنج، غم و اندوه بر پیکره ی بشر نشست. به سبب محدودیت های رسانه ای، گسترده گی این فاجعه هنوز به درستی درک نشده است؛ اما آنچه تا به کنون از مجاری غیر رسمی بازتاب یافته است، نشانگر ویرانی های فراوان و تلفات گسترده ی انسانی در مناطق روستایی و بویژه منطقه ی “ازگله” و “یارسان نشین” بوده است. عدم آمادگی به هنگام نهادها در مدیریت بحران و نیز تأخیر در یاری رسانی نهادهای امدادی، بر شدت مصائب شهروندان مناطق آسیب دیده افزود و طی گذشت چند روز از حادثه، شاهد آنیم که برخی از مناطق روستایی، دچار تخریب کامل و تلفات انسانی شده و بازماندگان حادثه در این مناطق در سرمای سوزناک نیازمند توجه و امکانات بیشتری می باشند.
به رغم برخی ناملایمات، کوشش ها و جوشش های مردمی را می توان سرآغازی بر رویش بذر امید در دل ایرانیانی دانست که به تمامی مهر در گرو انسانیت نهاده و به ما یادآور این نکته اند که “خلق ها” بهترین یار و یاوران یکدیگرند.
آری؛ درد در بطن جهان جریان دارد و همدردی یگانه پاسخ انسانی است بدان.
آری؛ “این قانون دل انگیز انسان هاست که آب را به نور، رؤیا را به واقعیت و دشمن را به دوست مبدل می کنند”.
بروز همدردی در هنگام فاجعه ای، مرهمی است بزرگ و دارای شأنی سترگ که بر کس پوشیده نمی ماند؛ اما نمی توان نادیده انگاشت که در مرتبت احساسِ صِرف است و گو این که تا فاجعه ای دیگر فرصت بروز نمی یابد. زین حیث، بایسته است تا از این احساس صِرف گذر نمود و همدردی را با برساختن اندیشه ای همراه نمود تا پایه ی شایسته ی اخلاق جمعی قرار گیرد.
باری؛ تنها بر این بنیاد خواهد بود که مفهوم با وجود همبسته می شود و خود را در هیئت قاعده ی زیست جمعی استمرار می بخشد.
باری؛ جهانی دیگرگون و انسانی دیگرگون.
همدردی، آغازگاه درک آزادی توأمان با مسئولیت است که می بایست با تمرین و ممارست، بدان تعیّن بخشید. زین رو، با وجود چنین امری، می توان “آخرین نبرد برای نمردن” را به “نخستین نبرد برای زندگی” تغییر داد.
با عنایت بدین مهم، ما به عنوان جمعی از بانیان این کمپین، ضمن ادای احترام به یاد جان باختگان زلزله ی کرمانشاه، سپاس و قدردانی خود را نثار کلیه ی انسان های آزاد و وجدان های آگاه می نماییم که با روحیه و عمل ارزشمند خویش، برگ زرینی را به تاریخ بشریت افزودند. به علاوه، وظیفه ی خویش می دانیم در تمامی مصائب و بلایای این چنین، فارغ از هر نژاد، ملیت، قومیت، زبان و جنسیتی پشتییبان انسان و ارزش های جهان گستر بشری و ایران بمانیم.
در نهایت آرزومندیم که همدردی، سنگ نخستین جامعه ی انسانی قرار گیرد و آبستن سحری دیگرگون باشد. امید تا رسیدن به ساحل آرامش، این بلادیدگان را در روزها و ماه های آینده، همچنان یار و یاور باشیم.
