برگزاری مراسم ۸ مارس، روز جهانی زن، در شهر بوخوم آلمان

در مراسمی که اعضای کمپین یک میلیون امضا در آلمان به مناسبت ۸ مارس، روز جهانی زن، درشهر بوخوم آلمان برگزار کردند، عدۀ کثیری از ایرانیان مقیم این شهر و شهرهای اطراف شرکت کرده بودند. در این مراسم تعداد چشمگیری از زنان و مردان آلمانی نیز حضور داشتند، ویژگی این برنامه برگزاری آن به دو زبان فارسی و آلمانی بود که همزمان توسط آقای ناصر ایرانپور مترجم رسمی، روزنامه نگار و فعال حقوق بشر ترجمه می شد.

خانم شقایق کمالی، مجری برنامه، مراسم را با شعری از فروغ فرخزاد شاعره نامی ایران و از پیشگامان مبارزه برای آزادی و برابری حقوق زنان آغاز کرد. او در ادامه اشاره کرد که صحبت از مبارزه برای حقوق برابر برای زنان در ایران، بدون یاد کردن از زنانی مانند فروع به عنوان سمبل مقاومت و ایستادگی در برابر سنن کهنه و دست و پا گیر، ناقص خواهد بود.

نامبرده ضمن معرفی خویش و خوشامدگویی به حاضران در مراسم از طرف تمام یاران کمپین یک میلیون امضا در آلمان، که با تلاش آنها این برنامه ترتیب داده شده بود، روز جهانی زن را به تمام زنان مبارز و شجاع کمپین در ایران و دوستان حاضر در جلسه تبریک و تهنیت گفت.

خانم کمالی سپس از خانم دکتر فان رنسه (Dr. Von Renesse) نماینده سابق مجلس، قاضی و حقوقدان آلمانی و میهمان ویژه مراسم، دعوت به ایراد سخن کرد. خانم رنسه از احساسات زنان ایرانی در این روز قدردانی کرد. ایشان درباره قدرت مادر شدن زن که طبیعت به زنان اهدا کرده صحبت کرد و گفت که ما نباید اجازه دهیم که از این قدرت طبیعی علیه ما استفاده کنند. او در ادامه افزود: “ما تجارب زیادی را پشت سر گذاشته ایم، اجازه دهید زمان و شرایط جدیدی را با هم آغاز کنیم. ” خانم رنسه در پایان به مناسبت روز جهانی زن شعری به زبان آلمانی ایراد فرمود.

در ادامۀ برنامه خانم کمالی طی سخنانی به تاریخچه جنبش زنان و چگونگی پیدایش روز جهانی زن پرداخت. او همچنین اطلاعاتی دایر بر این که کمپین در آلمان نزدیک به یک سال است که فعالیتهای خود را آغاز کرده و در حال حاضر به صورت یک شبکه دارای نمایندگیهایی در شهرهای مونستر، هامبورگ، دوسلدورف، فرایبورگ، اولدنبورگ، بوخوم، برمن و اشتوتگارت است، را در اختیار جمع گذاشت. خانم کمالی در ادامه گفت که این شبکه دارای پایگاه اینترنتی است و ۳ سایت اینترنتی به زبان فارسی و یک سایت اینترنتی به زبان آلمانی را می گرداند.

خانم کمالی هدف از فعالیت در آلمان را در درجه اول حمایت از جنبش زنان در ایران و در درجه دوم معرفی این جنبش در خارج از کشور، به خصوص در آلمان، و در درجه سوم حساس کردن سازمانهای بین الملی برای تحت فشار قرار دادن جمهوری اسلامی برای بالا بردن میزان امنیت جانی فعالان کمپین در ایران برشمرد و گفت: “کمپین یک میلیون امضا در آلمان ضمن حمایت خود از جنبش زنان در ایران همیشه سعی بر ایجاد دیالوگ با فعالان داخل کشور داشته و با مقالات خود از یک طرف نقادانه با جنبش برخورد کرده است و از طرف دیگر سعی کرده است که تجربیات فمنیستی را با ترجمه مقالات آلمانی و معرفی کتاب، به ایران انتقال دهد. کمپین آلمان خود را در آغاز راه می بیند و در برنامه های آتی خود از همه علاقمندان دعوت به همکاری می کند. “

مراسم دو سخنران اصلی داشت، که اولین آنها آقای طایفی جامعه شناس، پژوهشگر و نویسنده بود. عنوان سخنرانی آقای طایفی “چالشهای زنان در ایران در چرخه زندگی” بود.

آقای طایفی ابتدا روز جهانی زن را به تمام زنان جهان به ویژه به زنان مبارز ایران تبریک گغت. سپس در چند قسمت به موقعیت اجتماعی زنان ایران پرداخت. او تصریح کرد که یافته های که در سخنرانی اش ارائه می شوند، مبتنی بر آمارها، قوانین مدنی، پژوهشهای انجام شده در زمینه مربوطه و وقایعی است که در ارتباط با موضوع مورد بحث در مهمترین نشریات خبری فارسی و انگلیسی منتشر شده اند. برخی از مهمترین سرفصلهای این سخنرانی عبارتند از:

الف. ترسیم موقعیت کلی زنان ایران از نظر نسبت جنسی، سنی، شغلی، وضعیت ازدواج، محل سکونت، سواد، سرپرستی، و سایر شاخصهای سودمند جمعیتی برای ارائه تصویری از وضعیت زنان ایران برای مخاطبان نشست جهت ایجاد ارتباط با موضوع بحث این سخنرانی که اساسا زنان مورد بحث در ایران دارای چه جایگاه کمی و کیفی از نظر جمعیت شناختی و نیروی انسانی هستند. براساس آمارهای موجود زنان ایران قریب ۳۶ میلیون نفر را تشکیل می دهند که قریب ۱۳ میلیون از آنان زیر سن ۱۸ سالگی یا کودکی هستند. از بین این عده از کودکان دختر، قریب بیش از نیم میلیون نفر ازدواج کرده اند که در فضای آموزشی نیستند. نسبت بی سوادی در بین زنان بیشتر از مردان و حدود ۶۵ درصد است و بیش از نیمی از زنان در شهرها سکونت دارند.

ب. “تصویر موقعیت زنان از زمان تولد تا زمان ازدواج” شامل مطالبات اجتماعی و در عین حال حقوق اجتماعی و انسانی زنان از زمان شکل گیری اندیشه فرزند خواهی توسط پدر و مادر در نهاد خانواده و محدودیتها و فرصتهای آنان از نظر نهاد دین، حقوق و قوانین مدنی در ایران. در این فرایند حقوق زنان بشرح زیر نادیده انگاشته می شود:
۱. چگونگی فرزندخواهی از منظر جنسیتی: تاکید بر پسرزایی و اجاق کور شناخته شدن زن دختر زا، ظهور پدیده هوو برای جبران این نقیصه، طلاق و یا تبعیض جنسیتی، نرخ باروری بالا برای پسرزایی و استثمار جسمی زن.

۲. نامگذاری بر دختران: ارشدیت و اولویت مردان و پدران شوهر یا وابستگان دیگر مرد و در صورت نبود او، مردان وابسته به زن در نامگذاری فرزندان، و در کل سلطه قانونگذاران مرد در تعیین نامهای مجاز برای نامگذاری بر فرزندان و بویژه دختران،

۳. نسبت نحوه تربیت کودکان تا قبل از ورود به مدرسه و نقش پذیری جنسیتی آنان در شخصیت اساسی آنان: تفکیک جنسیتی مکان و زمان بازی و آموزش کودکان پسر و دختر از سنین خردسالی و مرزگذاری در فرایند جامعه پذیری بین این دو جنس همسن و همسال،

۴. ورود به مدرسه و نرخ مشارکت دختران و پوشش تحصیلی: افزایش نرخ ترک تحصیل دختران در سنین کودکی نسبت به پسران به دلیل ازدواج اجباری، گران بودن هزینه آموزش، غیر ضرور دانستن آموزش دختران و …

۵. ازدواج اجباری، فرزندزایی در سنین کودکی، ازدواج دختران خردسال با مردان بزرگسال و طلاق کودکان در سنین زیر ۱۸ سالگی و یا بالاتر از آن. وقوع کودک همسرانی که طلاق گرفته و با یک کودک در آغوش سرپرست خانواده می شوند!

۶. خودکشی و آسیبهای اجتماعی و خشونت خانگی: بدلیل فقدان قوانین حمایتی و چتر اجتماعی حامی از زنان خشونت دیده، خواه از سوی دولت و نهادهای مدنی و خواه از سوی خانواده زنان، ناگزیری از خودکشی و اخیرا بروز پدیده شوهرکشی، فرار از خانه و خودسوزی،

۷. روسپیگری و ناامنی جنسی دختران کودک در خانواده، فروش دختران در سن بلوغ از سوی پدران و شوهران آنان برای کسب درآمد و تامین معیشت.

پ. در این قسمت به مرحله دوم چرخه زندگی زن ایرانی از ازدواج تا طلاق و دوره بزرگسالی وی پرداخته می شود. برخی از ابعاد آن عبارتند از:
۱. نحوه همسر گزینی، انتخاب عقلانی یا سنتی در ازدواج، فاصله سنی بین زن و مرد بطوری که دختران عمدتا انتخاب شونده هستند و چه بسیار دختری برای ترس از آینده مبهم تن به ازدواجهای نامتناسب دهد،

۲. مهریه و حق طلاق، یکی از مهمترین نظامهای کهنه حمایتی برای زنان می باشد که تعیین نرخ آن نیز عمدتا با حق حضانت فرزند، در شرایط عادی مادر حق سرپرستی فرزند را تا سن خاصی دارد و پس از آن باید فرزندان تحت سرپرستی و نگهداری پدران باشند مگر در موارد خاص،

۳. سرپرستی زنان در خانواده ها، بیش از یک و نیم میلیون زنان سرپرست خانوار وجود دارند که با کمترین امنیت شغلی، اقتصادی و اجتماعی به زندگی ادامه می دهند،

۴. خشونت خانگی علیه زنان، بیش از ۶۷ درصد زنان در خانه حداقل یکبار طعم خشونت را چشیده اند،

۵. حق طلاق: حق طلاق با زنان نیست مگر با توافق در ضمن عقد که هنوز عمومی نشده و منوط به مجوز و قبول شوهر است،

۶. بیداری جنسیتی و تجاوزهای درون حریم خانواده از سوی همسر و افراد و محارم خانوادگی: تجاوز به محارم، خشونت جنسی شوهران بر زنان همسر خود، و عدم ارضای جنسی زنان در رابطه زناشویی،

۷. مقوله بکارت: معیار عمومی و هنوز مسلط بر پاکدامنی و اخلاق یکسویه ویژه زنان برای حفظ سلامت رابطه و تازگی جنسی برای مردان!،

۸. اشتغال: نسبت اندک مشارکت زنان در مشاغل رسمی تولیدی و خدماتی و نادیده گرفته شدن بیش از نیمی از زنان زیر عنوان خانه دار،

۹. زنان نبوده و درصورت تعیین نرخ مناسب نیز ضمانتی برای دستیابی بدان نیست،

۱۰. مسافرت: حق مسافرت دختران با پدران تا زمان تجرد و پس از آن اجازه شوهر،

۱۱. تحصیل: حق تحصیل زنان بدون کنترل زنان بر علائق و میل به آموزش فقط با اذن پدر یا شوهر،

۱۲. حق فرزند خواهی: نقش مسلط سنت مردسالاری در تعییین تعداد فرزند خواهی، جلوگیری و سقط جنین،

۱۳. مشارکت در اقتصاد خانواده، با همه نقش اندک زنان در بازار کار و خانه نشین کردن آنان بدلیل فقدان فرصتهای آموزشی و حتی کاهش ساعات کار زنان بعنوان یک طرح قانونی در دست تصویب،

۱۴. سهم زنان پس از طلاق، حمایت و تامین اجتماعی زنان خواه از نظر بیمه اجتماعی و خواه از نظر امنیت اجتماعی که زنان بیوه یا مطلقه آرامش لازم در حفظ حریم خصوصی نداشته و در معرض اتهامات و تعدیات هستند،

۱۵. زنای با محارم: و حکم سنگسار برای زنانی که با داشتن شوهر به رابطه جنسی با فرد دیگری روی می آورند فارغ از دلایل این رابطه و همچنین بصورت یکسویه بدون شمول این قانون برای مردان متاهل،

۱۶. چند زنی: پدیده چند زنی تا ۴ نفر که در بسیاری مناطق روستایی و عشایری متداول است و صیغه نیز وجه تکمیلی یا موازی با این پدیده نادیه انگاشتن حق و احساس زن،

۱۷. و … بعنوان مهمترین نقایض حقوق اولیه یک زن بالغ بالاتر ازسن ۱۸ سالگی پرداخته می شود.

ت. در مرحله سوم به موقعیت زنان ایرانی در مرحله سالخوردگی تا پس از مرگ همسر و خود وی پرداخته می شود. دراین میان به مباحثی نظیر
۱. بی همسری بر اثر طلاق یا فوت همسر و مشکلات مالی و حمایتی ویژه این سن بدون کمترین نظام حمایتی فراگیر برای سالمندان،

۲. ناکارآمدی نظام تامین اجتماعی در امنیت بهداشتی و جسمی و روحی زنان سالخورده: و مشکلات عدیده بهداشتی، درمانی جسمی و روانی،

۳. حق ارث زنان همسر و یا دختران بازمانده از پدر متوفی: برابر یک هشتم ارث فرزندان و یک دوم فرزندان پسر خواه برای مادر و خواه برای دختران بازمانده ( تصویب قانون یک چهارم بجای قانون قبلی و شمول بر اموال غیر منقول، اگر چه هنوز نهایی نشده است)،

۴. حق تعیین سرنوشت در انتخاب همسر دوم و یا ازدواج مجدد: مداخله خانواده و فرزندان بویژه پسر برای تعیین نحوه و امکان ازدواج مجدد زنان بی همسر بر اثر طلاق یا فوت همسر،

۵. مرگ توام با عزلت و مشقت و گاه حتی فقدان اطلاعیه های رسمی برای اعلام مرگ زنان! مورد بحث قرار می گیرد.
دو بخش نخست و دوم در چرخه زندگی یک زن ایرانی دارای مهمترین جایگاه در تبیین حقوق پایمال شده زنان ایرانی است و بیشترین بحث در این دو بخش متمرکز بود.

آفای طایفی در پایان به نقش کمپین و نهادهای حقوق بشری در پیگیری مطالبات زنان در جامعه ایران تصریح کرد.

بعد از صحبتهای آقای طایفی ۱۵ دقیقه تنفس اعلام شد. در این قسمت اعضای کمپین با چای، قهوه و شیرینی از شرکت کنندگان در مراسم به گرمی پذیرایی کردند.

پس از تنفس، به همت اعضای کمپین بین خانم پروین اردلان و سالن ارتباط اینترنتی برقرار شد. مجری برنامه ضمن معرفی خانم اردلان به میهمانان تریبون را در اختیار خانم اردلان قرار دادند.

خانم اردلان ضمن تشکر از اعضای کمپین در آلمان که چنین امکانی را برای او فراهم آورده بودند، سخنانی به قرار زیر ایراد کرد:

با سلام به دوستان عزیزم در کمپین آلمان و سپاس از دعوت من برای شرکت در بزرگداشت ۸ مارس در آلمان.

سخت است در آستانه ۸ مارس در ایران باشی و این روز را به همه زنان و فعالان جنبش زنان تبریک بگویی. سخت است باور کنیم عالیه اقدام دوست که دوران جوانی اش را به خاطر ابراز عقیده و آزادی سیاسی زنان و مردان در زندانهای پس از انقلاب گذرانده است اکنون دوران میانسالی اش را به خاطر حق خواهی و برابری حقوقی زنان و مردان در همین زندانها بگذراند. این تنها عالیه های میانسال این جنبش نیستند که در زندان اند که روناک صفازاده و زینب بایزیدی از دیگر فعالان جوان کرد، در بند چنین زندانی گرفتارند. البته، این پایان کار نیست که آغاز برخوردی جدیتر است. اکنون بسیاری از زنان و مردان حق طلب را پشت در دادگاه های تجدید نظر به انتظار نشانده اند تا یا انفعال شان بکشند و یا حکم قطعی ورود به زندان را برایشان صادر کنند.

با وجود این باید خوشحال بود از این که زنان که از منظر حکومت ایران “ضعیفه” به حساب می آمدند پله به پله به ارتقای شهروندی نائل می شوند. اگر دیروز ضعیفه هایی تحت حمایت شوهر و دولت محسوب می شدیم اکنون به ساحره های خطرناکی بدل شده ایم که تمام برنامه ریزیها و سیاست گذاریهای حقوقی، شهری، امنیتی، جنسیتی، خانوادگی و … از مردمحوری به زن محوری در جهت سرکوب زنان ارتقا یافته است. پس مقاومت مان را تبریک می گویم هر چند به بهای سنگین حضور عالیه هایمان در زندان.

متاسفانه در این روزهای شادمانی زنان در بسیاری از کشورهای جهان نمی توانم از دلتنگیها و آرزوهایم نگویم. بگذارید بگویم که دلم برای حضور آزادانه در خیابانهای شهر، بی نگاه پلیسهای امنیتی محسوس و نامحسوس و ویکتوریایی های ضد جنس زن، برای تظاهرات و راه پیماییها و اعتراضهای خیابانی غیر رسمی و حکومتی؛ برای خروش و خیزش ۵۷ زنان ایران -که در آن تاریخ شاهد خردسالش بودم، برای دیدن روزهای خلاص از ویلچرهای نامحسوس که قوت حرکت را با ضرب زور و بازداشت و تعلیق و حبس و … از ما ستانده و عقل مصلحت اندیش و مال اندیش را جانشین آن کرده؛ برای دوران غیر کوتوله گی و نه اکنون، که خواسته های انسانی و بدیهی چون عدالتخواهی و حق خواهی و برابری خواهی را یا به سخره می گیرند و یا با نعش کشهای انسانی به مسلخ می برند، برای رقص گیسوهایمان در باد، برای شادمانی فریاد زنان و مردان در کارناوالهای رنگین شادمانی در سرزمین پهناورمان تنگ شده است.

ما که نمی توانیم، شما کمی از آرزوها و دلتنگیهایمان را فریاد کنید! و مارش زنان را در سراسر جهانی که به آزادی و اعتراض ارج می نهد، شکل دهید.
سپاسگزارم

در طول این ارتباط سکوت مطبوعی بر سالن حاکم بود. بعد از پایان سخنان خانم اردلان شرکت کنندگان در مراسم با تشویق خود شور خاصی به سالن دادند و در بین جمیعیت یکی از خانمهای شرکت کننده در سالن از مجری برنامه خواست که به خانم اردلان بگوید که ما زنان در اینجا به وجود زنان مبارزی مثل شما افتخار می کنیم، شما مایه افتخار ما هستید.

برنامه با هنرنمایی شاهین نجفی خواننده، ترانه سرا و آهنگساز جوان ادامه پیدا کرد. او با استفاده از موسیقی رپ شرایط اجتماعی ایران را به تصویر کشید. یکی از ترانه های او بخصوص شرایط غیرانسانی زنان ایران را نقش می کند. او معتقد است که “آینده ایران با تصمیم زنها تغییر خواهد کرد. ” شاهین نجفی با اجرای ترانه های خود شور و هیجانی در سالن ایجاد کرد و مورد تشویق حاضران قرار گرفت.

سخنران بعدی برنامه خانم رضوان مقدم بود. خانم رضوان مقدم میهمان برنامه از ایران بودند که در باره چگونگی شکل گیری کمپین یک میلیون امضا و فغالیتهای آن توضیحاتی دادند. خانم رضوان مقدم از اولین طراحان کمپین به شمار می رود. او از اعضای مؤسس و دبیر انجمن تلاشگران سلامت است. نامبرده بیش از ۲۰ سال است که بطور مداوم در زمینه حقوق بشر و حقوق زنان در ایران فعالیت می کند.

خانم رضوان مقدم صحبتهای خود را با درود به زنان آزاده و برابری خواه در سرتاسر جهان و تبریک به مناسبت روز جهانی زن آغاز کرد و چنین ادامه داد: “پرداختن به ریشه ها و زمینه های تکوین، بروز و یا شکل گیری هر حرکتی از آن جا اهمیت پیدا می کند که که می تواند شالوده و اساس حرکتها ی کنونی و آینده را تشکیل دهد. یکی از وقایعی که امروز قرار است به آن پرداخته شود چگونگی شکل گیری کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز است. پس از انقلاب ۲۲ بهمن ۵۷ و از همان ابتدای کار زنان شاهد از دست دادن حقوقی شدند که حاصل مبارزات زنان برابری خواه از مشروطه و حتی قبل از آن بود.

اولین اعتراض زنان با مطرح شدن حجاب اجباری توسط آیت اله خمینی ۲ هفته پس از انقلاب بود. در آستانه ۸ مارس تظاهراتی گسترده در چند نقطه شهر تهران و چندین شهرستان شکل گرفت. اگر چه زنان معترض مورد ضرب و شتم و توهین تمامیت خواهان قرار گرفتند اما حاصل آن اعتراضات، عقب نشینی موقت حکومت نوپای جمهوری اسلامی در برابر مساله حجاب بود. انقلاب منافع زنان را نشانه گرفته بود و داستان به حاشیه راندن زنان ادامه داشت. در خرداد۵۸ قانون حمایت خانواده لغو شد. پس از آن زنان مگر تعدادانگشت شماری آن هم از روی مصلحت از مراکز تصمیم گیری کنار زده شدند. و به سرعت آزادی و برابری شد خواب و خیال. هر گونه اعتراضی انگ ضد انقلاب می خورد. از یک طرف وضع قوانین و مقررات تبعیض آمیز و اعمال فشار گروه های حاکم و قدرت مداران بر زنان و از طرفی مقاومت زنان آغاز شد و این گونه بود که زنان به تدریج شیوه های خاص خود را برای به چالش کشاندن فرهنگ مرد سالارانه و تلاش برای کسب برابری اتخاذ کردند. و در جهت تحقق مطالبات برابری خواهانه به مبارزه با تبعیض و تبعیض گر پرداختند. از ویژگیهای ملی و فرهنگی خود استفاده کردند. نا فرمانی مدنی پیش گرفتند از نظر دانش، خود را ارتقاء دادند و در عرصه های مختلف توان خود را به نمایش گذاشتند در عرصه هنر، ادبیات، تحصیلات و حرفه آموزی از مردان پیشی گرفتند. دو سوم ظرفیت دانشگاه را در اختیار گرفتند به قوانین تبعیض آمیز نه گفتند.

حدود دو دهه روز زن را در خانه ها و حتی در جمعهای چند نفره جشن گرفتند. در همان جمعهای کوچک به طرح مسایل زنان پرداختند. هم دیگر را یافتند، و تلاش کردند تا این جمعها را به فضاهای عمومی منتقل کنند.

پس از پیروزی خاتمی و اصلاح طلبان در سال ۷۶ تاسیس و تشکیل سازمانهای غیر دولتی به ویژه در حوزه ی زنان گسترش یافت. زنان بسیاری که پیش از آن گرایشات سیاسی داشتند. در حوزه اجتماعی فعال شدند.

در سال ۱۳۸۲ _۲۰۰۳) واقعه ای مهم و تاثیرگذار در عرصه اجتماعی به ویژه زنان رخ داد. یعنی اعطای جایزه صلح نوبل به خانم شیرین عبادی. گروهی از زنان فعال در ان. جی. او. ها و تعدادی هم به صورت منفرد گرد هم جمع شدند و مراسم استقبال از ایشان در فرودگاه سازمان دهی شد. و نطفه هم اندیشی فعالان حقوق زن از این جابسته شد.

جمع هم اندیشی متشکل از زنانی با گرایشات مختلف فکری، بود که یا در سازمانهای غیر دولتی فعال بودند و یا انفرادی شرکت می کردند و یا این که گرایشات سیاسی داشتند مثل حزب مشارکت. در جمع هم اندیشی نمایندگان حدود ۴۰ سازمان غیردولتی شرکت داشتند. به دلیل ترکیب غیر هم گون هم اندیشیی بود که فرا جناحی و فرا سیاسی عمل می کرد مدیریت گروهی و غیر متمرکز بود. ما تصمیم گرفته بودیم صرف نظر از اختلاف سلیقه ها و دیدگاه های سیاسی و اجتماعی با هم کار کنیم. همه ما یک هدف داشتیم تشکیل قدرتی یگانه برای بهبود وضعیت زنان. در مباحثی که در جلسات مختلف طرح می شد و وقتی تجاربمان را با هم در میان گذاشتیم به این نتیجه رسیدیم که وجود قوانین تبعیض آمیز اساسیترین مشکل زنان جامعه است. در یکی از همان جلسات بود که دورنمای هم اندیشی را تعیین کردیم. آزادی و برابری میان زنان و مردان و رفع هر گونه تبعیض جنسیت به منظور جامعه ای عاری از خشونت و بی عدالتی توام با صلح و همبستگی / و شعاری هم انتخاب کردیم آزادی برابری عدالت جنسیتی.

در جمع هم اندیشی بود که تصمیم گرفته شد تا اکسیونهایی در اعتراض به قوانین تبعیض آمیز صورت گیرد. پس از گفتگوهای بسیار به این نتیجه رسیدیم که قانون اساسی موجود به ویژه در مورد زنان در مواردی مبهم و ناکافی وجود و حضور نهادهای انتصابی به محدودیتهای موجود در خصوص تصویب قوانین به نفع زنان دامن می زند و با وجود نهادهای تفسیر کننده وضع قوانین مترقی دشوار است. یکی از مهمترین کارهای هم اندیشی برگزاری تجمع ۲۲ خرداد ۸۴ بود. چند محل برای برگزاری تجمع پیشنهاد شد که دانشگاه تهران با ۱۴ رای برای برگزاری تجمع انتخاب شد.

در تجمع خرداد ۸۴ ما خواستار تغییر قانون اساسی و تصریح حقوق زنان در قانون اساسی بر اساس میثاقهای بین المللی و حقوق بشر جهانی شدیم. در این تجمع اعلام شد دولت جمهوری اسلامی به رغم امضای بسیاری از کنوانسیونهای بین المللی و از جمله حقوق بشر قوانینی در خصوص زنان وضع کرده که مغایرت آشکار با این قوانین دارد و ما خواستار تغییر قوانین تبعیض آمیز هستیم. برخی از شعارهای این بود: “ما زنیم، انسانیم، اما حقی نداریم” و یا عدالت حقوقی کف مطالبات است. و در مراسم پایانی بیانیه هم اندیشی خوانده شد و اعلام شد که تا حصول نتیجه به حرکت خود ادامه می دهیم.

چند ماه بعد از برگزاری ۲۲ خرداد بین سه گروه از اعضای هم اندیشی مشکلاتی بروز کرد که در جایی دیگر و زمانی مناسب به آن پرداخته خواهد شد. گردهمایی ۸ مارس ۸۴ با هم اندیشی بدون شرکت فعال این عزیزان و در پارک دانشجو برگزار شد که البته با سرکوب نیروهای انتظامی مواجه شد و در همین مراسم بود که خانم بهبهانی۸۰ ساله مورد ضرب وشتم قرار گرفت.

حرکت بعدی هم اندیشی برگزاری مراسم ۲۲ خرداد ۸۵ بود. از گروههایی که هم اندیشی را ترک کرده بودند، خواسته شد که بار دیگر به جمع برگردند دو گروه آمدند و گروه سوم نماینده فرستاد و سرانجام با ۱۸ رای موافق و ۱۲ رای مخالف تصمیم به برگزاری مراسم در میدان ۷ تیر گرفته شد. خواسته های ما در تجمع میدان ۷ تیر در خرداد ۸۵ گامی عقبتر از خرداد ۸۴ بود و ما خواستار تغییر قوانین در چارچوب قانون اساسی شدیم. در حالی که قانون اساسی بسیاری از حقوق شهروندی زنان را نادیده می گیرد، در تجمع میدان ۷ تیر و در پیگیری خواسته های مطرح شده در بیانیه سال پیش، به طور مشخص خواسته های زنان مطرح شده بود، اما قبل از برگزاری مراسم میدان۷ تیر و خیابانهای اطراف آن در کنترل کامل نیروهای انتظامی قرار گرفته بود. و علاوه بر آن که اجازه برگزاری مراسم داده نشد، ۷۰ نفر از شرکت کنندگان دستگیر و به زندان اوین منتقل شدند. پس از این بنا شد که شیوه کار تغییر کند و مساله ایجاد کمپین مطرح شد. کمپین یک میلیون امضا برای تفییر قوانین تبعیض آمیز در حقیقت اقتباسی است از کمپینهایی در کشورهای دیگر و از جمله مراکش که پیش از این انجام شده بود با این تفاوت که در مراکش زنان حمایت مالی پادشاه مراکش را داشتند، ولی در ایران احتمال بروز مخالفتهای از طرف حکومت پیش بینی می شد. تفاوت عمده دیگر آموزش چهره به چهره مسایل حقوقی مربوط به زنان بود. ظرف جلسات متعدد سه سند اصلی کمپین تنظیم شد. بیانیه ی کمپین، کتابچه «تاثیر قوانین در زندگی زنان» و طرح کمپین یک میلیون که روش کار و اهداف کمپین را توضیح می دهد. پنجم شهریور ماه ۸۵ روزی که قرار بود در موسسه ی رعد کمپین یک میلون امضا موجودیت خود را اعلام کند با دستور مستقیم نیروهای انتظامی از ورود افراد به موسسه جلوگیری به عمل آمد و مراسم اعلام موجودیت مقابل درهای بسته ی موسسه رعد انجام شد. و کمپین از همان ابتدای کار با مقابله نظام موجود که بر تقویت ارزشهای مردسالارانه پافشاری می کند مواجه شد. اما امروز جنبش زنان نیرومند و گسترده است قوانین خشونت آمیزی که به زن به عنوان جنس دوم می نگرد مورد اعتراض بخش عظیمی از زنان و مردان برابری خواه است با این که مردان تمامیت خواه در پی حفظ قدرت خود، هر گونه حرکت حق طلبانه ی زنان را اقدام علیه امنیت ملی تلقی کرده و با تشدید فشار و صدور احکامی نامتعارف چون شلاق و زندان برای فعالان حقوق زن سعی در وادار کردن زنان به عقب نشینی و سرکوب این جنبش حقیقی دارند. اما همان گونه که قره العین در تاریخ ماندگار شد و بذری کاشت که در نسلهای بعد درختی تنومند شد، جنبش زنان ایران نیز ریشه اش به اعماق جامعه رسیده. قوانین موجود در رابطه با زنان دیگر جواب گوی نیازهای فعلی جامعه نیست و خواست زنان و مردان آگاه و برابری خواه تغییر قوانین تبعیض آمیز است و تا برقراری برابری به حرکت خود ادامه خواهد داد.

برنامه با پرسش و پاسخ پایان گرفت.