مجمع عمومی سازمان ملل چندی پیش شاهد اجلاس سران کشورهای دنیا بود. برنامه ای که در این چند ساله ی آخرینش چهره ای ویژه و خبرساز دارد: رئیس جمهور انتصابی ایران. آقای احمدی نژاد در سخنرانی امسالش نیز چنان سالهای گذشته انگشت اشاره بر نکاتی نهاد که همگی جذاب بودند و یگانه و آمده از ذهن خلاق او. او پیش از هر چیز دیگر سران دنیا را به تغییر رویه شان در حکومت داری رهنمون شد و از پی آن به شورای امنیت سازمان ملل ساختاری نوین را توصیه کرد. او حق داشت که بگوید مشکل فلسطین چنان زخمی چرکین بر صورت جامعه ی جهانی است. اما براستی بیان این مسائل با چه ادبیات و حرمتی به گوش مردم دنیا می رود؟ باز هم احمدی نژاد و ادبیات گستاخانه ی همیشگی اش. تهمت های یکسویه و دریغ از ذره ای احترام برای دیگر اندیشان. براستی متحدین امروز ایران تا کجا پا به پای کلام خالی از ادب او خواهند آمد؟
وی در آغار سخنانش، تمام مردم دنیا را در دو بخش جدا و متضاد تقسیم بندی کرد. یکی آنانکه بر پایه ی نظام های منفعت گرای سرمایه داری استقرار یافته اند و آن دیگری افرادی که به خداوند قادر یگانه اعتقاد دارند. گروه اول همه پست و کثیف و گروه دوم یکسره خوبی و خیر. در این میان سرنوشت گروه بسیاری از مردم آمریکا و اروپا و حتی اسراییل که به خدای یگانه ایمان دارند مشخص نشد. از سوی دیگر باید از آقای احمدی نژاد پرسید که متحدان قسم خورده ی ایشان، در کدام دسته قرار می گیرند؟ حکومت چین و روسیه و ونزوئلا و کره ی شمالی آیا بر اساس قوانین الهی است و کتب آسمانی؟ مگر نه آنکه حکومت اینان سیکولار است و گاه حتی کمونیست؟
وی از پی این کلام، همچنین اعلام کرد که ” مارکسیسم مرده است “. آیا چینی ها، این دوستان نزدیک و صمیمی، در این زمینه با او هم عقیده هستند؟ وی سپس گفت: ” تنها راه زیستن در دنیای امن و راحت روی آوردن دوباره به یگانه پرستی است…” . یعنی کسی نیست در این میانه پاسخگوی هندوها و بوداییان باشد؟ مگر آنکه به واقع از نگاه آقای احمدی نژاد تمامی افراد هندو و بودایی در زمره ی شیاطین دنیا قرار گیرند.
و…، چنان همیشه باز هم تضاد و سخن متناقض و کلام بی اساس. احمدی نژاد از پی بیان این سخنان تفرقه انگیز و توهین آشکار به عقاید و باورهای اقوام دگر حرف از احترام می زند: ” احترام به آداب و سنن تمامی اقوام زمین “. احترام به آداب و سنن همه؟ حتی آنهایی که رهبر و رئیس جمهور، دشمن نامشان می کنند؟ براستی این دشمن ساختن و دشمن نامیدن نه آیا برای به وحشت انداختن مردم است از چیزی که در دنیای واقعی وجود خارجی ندارد؟ چرا راه دور برویم، مگر این حکومت به آداب و سنن و باورهای خود ما ایرانیان احترام می گذارد که حالا داد سخن از احترام به تمامی ملل می راند؟ مگر هزار و یک فاجعه ی انسانی در این سی ساله را از یاد برده ایم؟ مگر از یادمان رفته آن ستم که با مردم کردستان و سیستان و بهاییان و زرتشتیانمان رفت مگر جنایات خونین پس از انتخابات اخیر را از یاد برده ایم؟ سهراب ها و نداهای بی گناه را به فراموشی سپرده ایم؟
آقای احمدی نژاد در ادامه ی سخنرانی شان می گوید: ” هیچ کشوری نمی تواند در مقابل حرکت مردم به سوی جامعه ای بهتر و کمال انسانی بایستد ” در مقابل این دروغ چه می توان گفت؟ که کلام را شرم است از بیان دوباره ی حرف های فردی که کشته شدن این همه جوان را سبب شده و حال از کمالات انسانی می گوید.
البته قصه ی جنایت و سخن یاوه به همین جا ختم نمی شود. سخنرانی احمدی نژاد سرشار از نکات شرمگنانه ی بسیاری بود. یک نمونه ی دیگر از آن هزار گلایه احمدی نژاد از بودجه ی گزاف دول غربی برای امور نظامی بود. این همه دروغ در روزگاری که سایت های اطلاع رسانی اینترنتی اخبار دقیق دخل و خرج حکومت ها را برای همگان هویدا کرده اند. یک مرور ساده در اینترنت مشخص می کند بیش از چهاردرصد بودجه ی سرانه ی کشور صرف امور نظامی می شود. رقمی در حدود دو برابر کشورهای عضو پیمان ناتو. در این میان بودجه ی مصرفی در امور نظامی ایران حتی فزون تر از آمریکاست که با ۳.۹ درصد بزرگترین رقم بودجه ی نظامی دنیای غرب را داراست.
او می گوید قابل قبول نیست که کشوری در زاغه ی مهماتش اسلحه ی شیمیایی انبار کند. لابد فراموش کرده که سوریه بزرگترین متحد همسایه اش به صورت روشن چنین می کند. لابد نمی داند که سوریه هم تجهیرات شیمیایی دارد و هم موشک دوربرد برای آلوده کردن ایران به این مواد. یعنی سیاست مداران ایران بر این اندیشه اند که سوریه تا ابد دوست و رفیقشان باقی خواهد ماند؟ بعد هم ادامه می دهد که برخی از ارباب اقتصاد دنیا ثروتهای ملی ملل دیگر را به تاراج می برند… آقای احمدی نژاد! یک نگاه ساده به میزان درآمد کشور و فقر موجود در میان لایه های اجتماعی ایران به خوبی مشخص می کند گفته ی شما لااقل در ایران خودمان به گونه ای دگر صدق می کند. مگر نه این شمایید که ثروت های ملی مان را به تاراج می برید و فقر و فحشا جایگزین امن و راحت مردم می کنید؟
سرآخر هم ایشان گفته اند که هیچ کشوری در دنیا حق ندارد خواسته هایش را به دیگران تحمیل کند و دم از رهبری جهانی بزند. مگر نه آنکه ایشان از نخستین روز تکیه زدن بر صندلی قدرت دایعه ی حکمرانی بر دول اسلامی داشتند و حذف اسراییل از نقشه ی جغرافیا؟ این تناقض گویی ها آن هم در جامه ی ریاست جمهور و در تریبون سازمان ملل، نه آیا مایه ی ننگ و شرمساری مردم ایران است؟
سخن کوتاه. شرم باز هم آن ما شد در مقابل اصحاب رسانه و دولتمردان دنیا، این همه شرمساری از برای گستاخی اویی که خود را رئیس جمهور منتخب ایران می خواند و خود نمی داند معنا و جایگاه کلام جنجال برانگیزش را. و باز هم رهبری ایران که مشخص نیست چرا خود را از پشت این شرمساری مطلق بیمارگونه بیرون نمی کشد.