پاسخ ایران به کلیات بسته پیشنهادی اروپا ابراز ناخشنودی همراه با نشان‌دادن اراده ایران برای ادامه مذاکرات بود. حقیقت این است که وقت برای تصمیم‌گیری و خروج از حالت تردید و دو‌دلی رو به اتمام است. آنها که می‌خواستند نگاه به شرق داشته باشند، شمشیرها را غلاف کردند زیرا روسیه که خود داوطلب لطمه‌زدن به ایران شد، حجت را بر این عده تمام کرد و با زدن خنجر از پشت به ایران در سوریه و سپس دعوت از عربستان برای بیرون‌راندن ایران از بازار صادرات نفت، نشان داد که از چه سطحی از مودت با ایران برخوردار است و چقدر حساب‌کردن روی نقش روسیه در بحران خصومت آمریکا با ایران و اعمال تحریم‌های بی‌رحمانه ترامپ، اشتباه است. چین صادق‌تر بوده، بارها گفته که روی این کشور در برابر آمریکا حساب باز نکنید و چین تا ۲۰ سال دیگر کوچک‌ترین عکس‌العملی در قبال آمریکا نشان نخواهد داد زیرا اولویت چین کماکان تقویت خودش از نظر اقتصادی، نظامی و بین‌المللی خواهد بود که سخنی عقلانی است. اگر جمهوری اسلامی کماکان قصد دارد از روش‌های مسالمت‌آمیز برای مقابله با تحریم‌های آمریکا استفاده کند و گزینه درگیری اعم از بستن تنگه هرمز یا هر نام دیگری را کنار می‌گذارد و اگر بناست نظر اکثریت قریب به اتفاق مردم برای پرهیز از جنگ و تشنج محترم شمرده شود، باید با چشمان باز و با شجاعت و به‌دور از شعار، پذیرفت که گزینه همکاری با اروپا بهترین و تنها گزینه مسالمت‌آمیز موجود است. اروپا اراده خود را نشان داده که اگر جمهوری اسلامی همراه و همگام باشد، حاضر است به دفاع از ایران در قبال تحریم‌های بی‌رحمانه آمریکا بپردازد. اما هیچ قدرتی در این شرایط سخت بدون در‌نظر‌گرفتن برخی ملاحظات خود، چشم‌بسته به دفاع از ایران و باز‌کردن کانال‌های مالی- اقتصادی- بانکی خود برای تجار و بازرگانان کشورمان نمی‌پردازد. به عبارت دیگر باید توقعات و انتظارات از اتحادیه اروپا با سیاست‌های رفتاری ایران تطبیق داده شود. هر اندازه توقعات ما بالاتر رود، باید ملاحظات اروپا را در سیاست رفتاری خود بیشتر لحاظ کنیم. ملاحظات اروپا موضوع عجیب‌وغریبی نیست، بارها از زبان رؤسا و وزرای خارجه آن کشورها بیان شده و مواردی است که ایران از عهده رفع آنها برمی‌آید. باید نشان داده شود ایران یک بازیگر تقویت‌کننده صلح و آرامش در منطقه و جهان است و داشتن موشک یا حمایت از حزب‌الله و حماس دارای سطح تحلیلی است که می‌توان با منطق قوی با اروپا درباره آن صحبت کرد. جهان، عرصه ارائه نظرات، رقابت و تعامل با یکدیگر است، هیچ نظر و سیاستی به‌طور مطلق، پذیرفتنی و صحیح نیست مگر اینکه نظرات اکثریت را هم در جهان بتواند جلب و جذب کند. انزوای دونالد ترامپ به‌خاطر زورگویی و نظرات نامعقولش در جهان نمونه بارز آن است درحالی‌که خودش فکر می‌کند نظراتش صائب است. اکنون تا پیاده‌کردن تحریم‌های اولیه آمریکا دو هفته و به‌قول آمریکا تا «به‌صفر‌رساندن صادرات نفت ایران» چهار ماه دیگر باقی مانده است. اینکه دونالد ترامپ زورگویی می‌کند را همه می‌دانند و همه متأثر از این زورگویی هستند ولی همه تلاش می‌کنند زمان بخرند و ترامپ را مدیریت کنند. از ژاپن گرفته تا چین، کره‌جنوبی، کره‌شمالی، روسیه، اروپا و بقیه مثل کانادا و مکزیک سعی دارند مانع آن شوند که زورگویی دونالد ترامپ تبدیل به تنش و تشنج و درگیری شود. زمان به سرعت از دست می‌‌رود درحالی‌که همه به دنبال صدور بحران‌های خود به سوی ایران و مردمش هستند یا مثل عربستان، بنزین به بحران ما می‌ریزند. رئیس‌جمهور باید مدبرانه این صحنه خطرناک را مدیریت کند. اگر سیاست همگامی با اروپا اتخاذ شود، سیاست سنجیده و بجایی است و می‌تواند ایران را تا حدودی واکسینه کند زیرا تنها مخاطب دونالد ترامپ اروپاست، نه روسیه و نه چین! باید مذاکرات با اروپا را برای به‌دست‌آوردن بسته پیشنهادی که قرار بود اروپا به ایران عرضه کند و موارد متعددی از آن مطرح شده بود را مصمم ادامه داد. باید موانع قانونی اجرای FATF برای ورود ارز ناشی از صادرات و سرمایه‌گذاری خارجی را برطرف کرد و نشان داد ایران هیچ ابایی از شفافیت، پرهیز از پول‌شویی و عدم حمایت مالی از تروریسم ندارد ولی به‌وضوح استثنائاتی برای لایحه تأمین مالی تروریسم قائل است. اینها همه باید با باز‌گذاشتن کانال مذاکرات دیپلماتیک با آمریکا همراه باشد تا از فرصت‌ها برای ارتقای جایگاه کشورمان استفاده و از اقدامات نابهنگام ترامپ علیه ایران جلوگیری شود و توطئه‌های دشمنان برای تحریک رئیس‌جمهور آمریکا در برخورد با ایران به ناکامی بدل شود.
