بار دیگر ۱۹ بهمن ماه، روز برون زایی جنبش فدائی و سر آغاز اعلام حرکتی نوین در صحنه سیاسی کشور برای برهم زدن بساط دیکتاتوری شاهی، و تلاشی سترگ بخاطر برپایی یک ایران آزاد، آباد و مهد عدالت اجتماعی را، به پیشواز می رویم. روز یادآور عزمی آهنین در مبارزه، و بزرگداشت روزی که برای همیشه بر سینه تاریخ ایران ثبت است. جنبش سیاهکل به بهای بس گران جان گروهی از فرزندان شایسته این سرزمین بپا شد و ادامه یافت. به هزینه جان و جوانی صدها و هزاران جان شیفته‌ائی که سودائی جز رهائی مردمانشان از تنگدستی و زور و ستم سیاسی و اجتماعی نداشتند. فرزندانی آرزومند و آرمانخواه که رهائی و سوسیالیسم را می خواستند و آن را در افق فکری خویش می دیدند. سیاهکل، پیش از هر چیز در این آرزوها و آرمان‌هاست که معنی می یابد و اهمیت ۱۹ بهمن ۱۳۴۹ نیز بیش از همه، در نفس خیزش آنست برای تغییر زمانه خود و کماکان استوار و معتبر به روزگار ما. هر ۱۹ بهمن، تجدید پیمانی است با این آرمان‌ها و ارج گذاری نام و خاطره آنانی که شعله مشتعل جنگل را با همه وجودشان در جامعه ایران برپا داشتند و در پی آن و بر بستر زمان، تداوم و قوامش دادند. این آتش خاموش شدنی نیست؛ تاریخی دارد به پشتوانه خود.
سیاهکل در امروزه روز این سرزمین در پرواز است، چرا که تحقق آرمان‌های آن هم چنان در دستور کار جنبش دمکراتیک و سوسیالیستی ایران قرار دارد. هم از اینروست که این چنین آماج تیرهای زهرآگین ایدئولوژیک و برنامه‌ائی قرار می گیرد. اگر این جنبش زنده نبود، احساس نیاز هم برای کوبیدنش نمی کردند. چون هست و الهام می بخشد، پس این چنین آب در خوابگه مورچگان می ریزند و امنیتی ها و مخالفین چپ دست اندرکار تکمیل پروژه‌ای می شوند به درازای زمان: چهل و اندی سال سرکوب دو رژیم و مالامال از خون و تازیانه و زندان و تبعید. آنان پرواز بلند امیر پرویز پویان‌ها را به سخره می گیرند تا نه فقط حقارت خود را چاره کنند که در خدمت به استبداد پاسدار غارت ثروت ملی و دسترنج زحمت، صلای خویش برگیرند. آنان وقیحانه رهجویی صادقانه سیاهکل را فیلمی وسترن جلوه می دهند تا که همه چیز بر روی پرده سینمائی گذران مسخ شود و به این خیال که، احساس تغییر در آسمان این جامعه تباه شده دیگر جوانه نزند. تا که امید به تحول در ایران گرفتار ولایت استبدادی با بدترین غارت اقتصادی و تبهکاری‌های اجتماعی حاکم بر آن، پای اقدام نیابد و به حرکت در نیاید.
تعرض فکری ـ فرهنگی ـ سیاسی امروزین به سیاهکل در همان راستای شلیک ژاندارمری ـ ساواک ـ شهربانی به سینه دختران و پسران جوانی است که به مصاف استبداد و استثمار وقت رفتند و در عمل بر این نه گفتن خویش تا پای جان ایستادند. همه مسئله بر سر زنده ماندن و تداوم چنین الگوی رفتاری است؛ موضوع، نه انتقاد از “نقد سلاح” سیاهکل که کند کردن “سلاح نقد” ارتجاع و استبداد حاکم فعلی است: منصرف کردن جوانان امروزین از تاکید دوباره بر واقعیت و حقیقت ناجاودانگی سرمایه داری و ابراز اراده برای رهایی از قید تبعیض و زنجیر است. یعنی، تقلایی سترون تا که شبح تلاش برای زمینه سازی تغییر جامعه کنونی به جامعه رفاه و عدالت از جنبش باز بماند. اینست منشاء ستیز با جنبش فدائی و یورش به ۱۹ بهمن و میراث آن. ابراز نفرت به سیاهکل و فدائی، صرفاً در اعلام جنگ به یک نقطه ولو مهم از تاریخ چپ ایران خلاصه نمی شود، که نفرین همه تاریخ و کل موجودیت چپ است و تضعیف و تخریب چپ در همین امروز آن. این تلاش‌ها، حلقه‌ائی از یک مبارزه کلان اجتماعی هستند در ایران کنونی.
از اینروست که گرامیداشت سیاهکل نه تنها یک وظیفه اخلاقی و یا تعلق خاطر سازمانی و جنبشی که امری سیاسی و کاملاً زنده در امروزه روز است. سیاهکل را زنده باید داشت نه برای تکرار چریکی آن، که چونان سکوئی برای به خود آمدن چپ در پیکار پهن دامن جاری و برای تعرض به برج و باروی استبداد و بنیان استثمار. برای نشان دادن همان عزم و اراده یک سده‌ائی چپ ایران برای تحول جامعه ایران بسوی جامعه‌ایی برخوردار از آزادی و کرامت انسانی و توسعه و عدالت اجتماعی. برای نشان دادن اینکه از همه گذشته متعلق به خود درس می گیریم تا که قوی تر و سنجیده تر عمل کنیم در راه آرمان‌های ثبت شده به نام عمواوغلی‌ها، ارانی‌ها، سیامک‌ها، وارطان‌ها، جزنی ـ ضیاء ظریفی‌‌ها، پویان ـ احمدزاده ـ مفتاحی‌ها، اشرف‌ها، پاک نژادها، شکوهی‌ها، مهرگان‌ها، معینی‌ها و لطفی‌ها و همه جانباختگان و مو سپیدکردگان و تازه نفس‌های رهرو بزرگراه چپ. مخالفین چپ بیهوده می پندارند که گویا چپ از میان برخاسته و یا که می توان چپ را از بلند شدن ققنوس وارش از خاکستر تجربه باز داشت. چپ نافذ، چپی که در یک دستش پرچم عدالت اجتماعی در اهتزاز دارد و به دیگر دست مکمل اولی بیرق آزادی و دمکراسی را، اینک در پی روند غلبه گفتمانی، رو به تحرک عملی و اقدام دارد؛ و طبعاً با نشانه گرفتن هدف مرحله‌ائی وحدت چپ دمکرات. سیاهکل برای ما، یعنی این، و گرامیداشت آن، همین.
هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
۱۶ بهمن ماه ۱۳۹۲(۵ فوریه ۲۰۱۴)
