حال که پرویزثابتی همان «مقام امنیتی» معروف رژیم سابق و از مسئولان اصلی ساواک و همه کاره اداره سوم، پس از چندین دهه خود را آفتابی کرده و به روی صحنه آمده است و با وقاحت بی مانندی منکر هرگونه شکنجه شده و مدعی است که رؤسای ساواک زدن حتی یک سیلی به گوش افراد دستگیر شده و تحت بازجوئی را ممنوع اعلام کرده بودند، و نیز با توجه به وجود مجموعه وسیعی از شواهد و مدارک غیرقابل انکار و نیز شمار قابل توجهی از بازماندگان زندانیان آن دوره که خود یا شخصا شکنجه شده و یا شاهد شکنجه های دیگران بوده اند، بی تردید چنین کسی بویژه وقتی در دسترس باشد و با پای خود به صحنه آمده باشد آن‌هم با معرکه گیری و تبلیغات گسترده و با پیام دفاع از مشت آهنین*، بدیهی است که برطبق موازین بدیهی حقوق بین الملل و بشر و ضرورت مقابله با خشونت و شکنجه، و اجرای عدالت‌قضائی باید بی‌درنگ در یک دادگاه بین المللی و بیطرف برای بررسی جنایت‌های گسترده اش محاکمه شده و پاسخ‌گو باشد. حتی اگر بهردلیل محاکمه و صدور کیفر خواست در دادگاه‌های رسمی بین المللی چون دیوان لاهه و یا کشوری (چون دادگاه حمید نوری جنایتکار در سوئد) دشوار باشد، علاوه بر افشاگری‌های دیگر، تشکیل یک دادگاه نمادین با حضور وکلاء و حقوقدانان معتبر و بیطرف همانند تجربه «دادگاه تریبونال» می تواند کمترین واکنشی باشد که او سزاوار آن است. از همین رو لازم است، و چه بسا جنبش دادخواهی و فعالان و کنشگران با تجربه آن، احتمالا خود با توجه به اهمیت این واقعه و آزمون‌های موفق تاکنونی به فکر بررسی و احیانا تدارک چنین دادگاهی افتاده باشند و چنین باد!
تقی روزبه دوم دسامبر ۲۰۲۳
1 Comment
حیف اینهمه سال را برای دادخواهی از دست دادیم. عرفان قانعی منحوس چندسال پیش آن مصاحبه زجر آور را با او کرد و اینجا و آنجا او را ستایش کرد. باز واکنشی نکردیم تا کار به اینجا کشید که ایشون ستاره بشن.