جنگ، همه را به نوعی می‌کشد؛
چه آن کسی را که به جبهه می‌رود و چه آن کسی را که در خانه‌اش نشسته و به بیرون نگاه نمی‌کند.
جنگ همه را می‌کشد، در جبهه، در کوچه، در خانه، از درون و از بیرون.
جنگ می‌کشد و مرگ را برای همه، در طول و در عرض، منتشر می‌کند:
از بالا به پایین، وقتی که موشک‌ها می‌بارند
و از پایین به بالا، وقتی کشتگان برمی‌خیزند و با زخم‌هاشان در خاطرات‌مان راه می‌روند ـ
جنگ همه را می‌کشد، و با کلمات‌مان و فریادهامان به صدا می‌آید.
حتی وقتی از جنگ چیزی نگوییم و دم فروبندیم،
زخمی‌ها و کشتگان در سایه‌های پشت واژه‌ها می‌ایستند و به مخاطبان و نامخاطبان نگاه می‌کنند
و آن کس که سکوت می‌کند نیز، اگر سطح سکوتش را بشکنیم، خواهیم دید که قربانیان از کلماتِ بی صدای او به ما خیره شده‌اند.
جنگ همه را می‌کشد
و آن جنگ‌افروزان و قدرتمندانی که فرمان می‌رانند و در جنگ کشته نمی‌شوند،
آنان از پیش مرده‌اند
و مرگ را از قلب‌های مرده‌شان
به سمت شهرها، خانه‌ها و قلب‌های آدم‌های زنده منتشر می‌کنند.
متن و عکس برگرفته از صفحه فیس‌بوک شخصی نویسنده
