نه خبری از غوغای شهر است و نه حتی آثاری از زندگی شهری… کمی جلوتر از ما قدم برمی‌دارند. یکی از آنها شعری زیر لب می‌خواند، بقیه همراهش می‌خندند و گاهی دست می‌زنند. چند صد متر آن‌طرف‌تر نشانِ حضورِ کارتن‌خواب‌ها با نور آتشی که بر پا کردند؛ مشخص است. در بین راه، چندتایی جوان‌هایی خمیده، از بین تاریکی، ظاهر میشوند، و دوباره به سرعت در همان تاریکی ناپدید… حالا جلوی اتاقکی سیمانی می‌رسیم که تکه‌های چوب و پارچه‌ای ضخیم، سقف و درِ این آشیانه‌ی را تشکیل داده، اتاقکی سه یا چهار متری، بدون هیچ وسیله‌ای…
سگی آرام دراز کشیده و توله‌های قهوه‌ای‌رنگش را شیر می‌دهد. زن جوان اما پژمرده‌ای که هیچ نشانی از زندگی در او باقی نیست، جز شکمی برآمده که نویددهنده تولدی خواهد بود، تولدی که اگر در همین آلونک‌های چرک‌گرفته اتفاق بیفتد، تقدیری شاید بشود متصوّر بود!؛ اما تدبیر نه…
روشنایی اتاق، تنها دو پیکنیکی است. در همین اندک روشنایی، سوراخ‌های بینی خون‌آلود زن مشخص است که با تکه‌پنبه‌ای کامل آن را پوشانده، پنبه‌هایی که به نظر یک روز کامل تعویض نشده و رنگ تیره به خود گرفته… از حرف‌هایش پیداست که چندین و چند بار خون‌دماغ شده… صدای نازکی دارد که نشان از سن پایینش می‌دهد. منتظر است تا زودتر زایمان کند. می‌پرسد: «اگه بیمارستان برم، بچه‌مو ازم می‌گیرن!…»
سیگاری دود می‌کند و در پاسخ به پرسشی، بی‌تفاوت جواب می‌دهد و می‌گوید: «یه دختر دارم که با زن و مرد دیگه‌ای زندگی می‌کنن، اصلا ازش خبر ندارم که الان کجاس و چه می‌کنه! فقط می‌دونم با خونواده دیگه‌ای‌ست. اما می‌خوام این بچه رو خودم نگه‌دارم، به دنیا که اُومد می‌فرستمش پیش مادرم؛ ولایت‌مان…»
سرمای هوا از بین شیارهای سقف و دیوار اتاق خالی تمام فضا را پُر کرده… بویی شبیه به نم‌گرفتگی…
پیرمرد کلاه کاموایی سورمه‌ای‌رنگش را که به عادت همراه دارد؛ برمی‌دارد و می‌خواهد راهی شود… اما انگار یک چیزی باعث سنگینی قدم‌هایش می‌شود…
ژان پل سارتر(۲) فیلسوف قرن بیستم گفته بود: «ما نقش قهرمان را بازی می‌کنیم چون ترسوییم؛ نقش قدیس را بازی می‌کنیم چون شریریم؛ نقش آدمکش را بازی می‌کنیم چون در کشتن همنوعان خود بی‌تابیم و اصولا ازآن رو نقش بازی می‌کنیم که از لحظه‌ی تولد دروغگوییم…»
واپسین روزهای آبان ۱۴۰۲ پهلوان
پانوشت:
۱. سمفونی شماره هشت یا ناتمام (Unfinished) فرانتس پیتر شوبرت Franz Peter Schubert زادهٔ ۳۱ ژانویهٔ ۱۷۹۷، درگذشتهٔ ۱۹ نوامبر ۱۸۲۸، آخرین آهنگساز اتریشیِ برجستهٔ مکتب موسیقی کلاسیک. او را به خاطر کارهای آوازی‌اش در اصل به عنوان یک چکامه سرا می‌شناسند. شوبرت فکر می‌کرد اثری می‌سازد که تقریباً شنونده‌ای نخواهد داشت!…
۲. ژان پل شارل ایمار سارتر زاده ۲۱ ژوئن ۱۹۰۵ درگذشته۱۵ آوریل۱۹۸۰ فیلسوف، اگزیستانسیالیست، رمان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و منتقد فرانسوی…
1 Comment
پست ها باید مجهز به آیکون ،مشاهده فوری، باشن