هممیهنان! جشن نوروز و فرا رسیدن سال ۱۳۸۹ را به شما هممیهنان شادباش میگوییم. آرزوی ما این است که شادی این نوروز، پیروزی ایرانیان در دستیابی به همه خواستهای نیکی را در پی داشته باشد که قلبهای همه ما از دیرباز برای آن میتپد. امیدواریم این نوروز، نویدبخش رهایی ایران از چنگال خودکامگی باشد. در خجسته روزهای آغاز بهار، به روزی می اندیشیم که سرنوشتمان را خود تعیین کنیم. این آروز گرمیبخش دلهای ماست که روز تحقق حقوق انسانی همه ما نزدیک باشد. نوروز پیروز را با این امید گرامی میداریم که در آینده، میلیونها ایرانی بر فقر و محرومیت و تبعیض غلبه کنند. در سالی که اینک به پایان میرسد، شما برای این آرمانها برخاستید و فریاد سر دادید. فریاد شما را جهانی شنید. چهره شما را جهانی دید. نام ایران در این سال با نام آزادی گره خورد. بشریت دید که چگونه سی سال تلاش خودکامگان برای کشتن آزادمنشی و آزاداندیشی در ایران را به ورشکستگی کشاندید. همه شاهد بودند که چگونه در برابر دستگاه سرکوبی تا دندان مسلح، ایستادید. نشان دلاوری بر سینه های تک تک شما زنان و مردان ایران زمین جای گرفت. قاتلان و کودتاچیان و تاریک اندیشان در برابر این شکوه قیام شما چه حقیر شدند و چه ذلیل. هر چه در چنته داشتند علیه جنبش شما به کار بستند و جز رسوایی و فضاحت برای خود نخریدند. پیروز این میدان، شما بودید. حکومت سرکوبگر، غرق در بحران است. حکام ستمگر، ماه هاست که خواب آسوده ندارند. از سنن باستانی شما نیز میترسند. از آتش چهارشنبه سوری میترسند. از سبزی نوروز میترسند. از سیزده به در میترسند. از همه این نمادهای فرهنگ ما، آوای ناقوس پایان قدرقدرتی خود را میشنوند. این پیروزی به بهائی بس گران به دست آمد. دهها تن جان باختند تا سالی که گذشت، به نام این آرمانهای بلند ثبت شود. هزاران ایرانی به زندانها رفتند تا بهای این پیروزی را بپردازند. چه سرهای سبزی که بر سر دار نرفت و چه سینه های پرمهری که پذیرای تیرهای کین استبداد نشد. در این سال، حکومت جمهوری اسلامی صفحات سیاه دیگری بر کارنامه بیش از سی سال اعدام و شکنجه افزود. زندانیانی را در تهران زیر شکنجه کشتند یا دار زدند که تنها گناهشان، مطالبه حقوق مسلم مردم بود. هم میهنان کرد را تنها بدان جهت در زندانها، در کوچه و خیابان و شهر و ده، کشتند که مردم کردستان ایران می خواهند شهروند درجه دو نباشند. زنان آگاه ایرانی را تنها از آن روز زندانی کردهاند که برابری با مردان را میخواهند. خشونتی که علیه زنان اعمال میکنند نشان میدهد تا چه اندازه از حضورفعال و مبارزه پیگیر آنان برای تامین مطالباتشان به خشم آمدهاند. کارگران مبارز را فقط و فقط به علت مطالبه ابتدائی ترین خواستهای خود در زندانها نگه داشته اند. دانشجویان را اخراج و زندانی می کنند چرا که حکومتگران می خواهند صدای آزادیخواهی را در محیط دانشگاهی خفه کنند. ما نوروز را به یاد همه جان باختگان راه آزادی و با گرامیداشت همه هم میهنانی برگزار میکنیم که به زندان رفتهاند تا ما روزهای بهتری ببینیم. ما عید باستانی ایرانیان را جشن میگیریم و این جشن را به آغازی برای سالی دیگر در پیکار برای آزادی و برابری تبدیل میکنیم. ما نوروز ۱۳۸۹ را نوروز امید میدانیم، آغازگر سالی میدانیم که در آن گامهای استوار شما برای رهایی از ستم و تبعیض ادامه خواهد یافت، سالی که ما را به تعیین سرنوشت خود نزدیکتر خواهد کرد. سالی که گذشت سال شگفتن امید بود. بیایید جشن نوروز خود را به جشن امید تبدیل کنیم. امید حتی برای آنان که در سالی که گذشت عزیزترینهای خود را از دست دادند. امید را به خانههائی نیز ببریم که سیاستهای اقتصادی ویرانگر حکومت، حذف یارانه ها و گسترش بیکاری و تورم لجام گسیخته، سایه فقر را بر آنها افکنده یا از آن هم که بود تیرهتر کرده است. به مردمی که حکومت، نان را از سفره آنها ربوده است بگوییم راه غلبه بر این فلاکت، مبارزه برای خلع ید از دولت بیلیاقت و فاسدی است که منابع و ثروت ملی ما را بر باد میدهد و مشتی غارتگر را فربه کرده است. سال ۱۳۸۹ را به سال پیوند مبارزه برای آزادی و دمکراسی با مبارزه برای حقوق کارگران و زحمتکشان ایران تبدیل کنیم. نوروزتان پیروز! هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
