زندگی مردمان غمزده و خشمگین قربانی رجزخوانی‌های بیهوده، درنگ و امتناع از مذاکره و رقابت های مادی و سیاسی بین حاکمان شده است. این وضعیت را فشار افکار عمومی و جامعه و جنبش مدنی می‌تواند تغییر دهد.
زندگی مردم ایران به گروگان سیاست های اقلیت حاکم بر ایران در آمده است. مدتهاست که مردم شاهد سوء مدیریت حاکمان و فساد ساختاری از یکسو و سرکوب و کشتار معترضان جان به لب رسیده از سوی دیگرند. انسداد سیاسی در بالا و فشار اقتصادی در پایین بر دوش شهروندان ایران، سرنوشت مردم و کشور را دچار وضعیت اسفبار کنونی کرده است. بنا به هشدارهای نهادها و مسئولان درون سیستم و نیز کارشناسان مستقل در داخل و خارج از کشور، این اوضاع نمی تواند دوام چندانی داشته باشد. رهبر حکومت بانی و مسئول اصلی این وضعیت است. بر این اساس راهی به جز تغییر سیاستها و ساختارها متصور نیست.
سیاست خارجی ضد منافع ملی ایرانیان و اصرار رهبر حکومت بر خط مشی «دشمن محور» خویش، علیرغم خواست اکثریت ملت، یکی از عوامل مهم به گروگان در آمدن زندگی مردم است. بسیاری از دلسوزان ملت و کشور بارها بر لزوم تنش زدایی و به طور مشخص پایان دادن به ستیزه‌گری با آمریکا و کلیه کشورهای منطقه تاکید کرده، اما هیچ گاه گوش شنوایی نیافته‌اند.
اکنون سیاست خانمانسوز و زیانبار خارجی در سوریه و لبنان و عراق و… با مشکلات جدی و یا بن‌بست مواجه شده است. در این میان این مردم ایران هستند که باید هزینه این سیاست نابخردانه را بپردازند.
هر چند رفتار حاکمان در چندین موضوع سرنوشت ساز مثل گروگانگیری، جنگ و برنامه هسته‌ای که نشان از برخورد شدیدا تاخیری در تغییر این سیاستهای زیانبار و ایران بر بادده دارد، جای امید و انتظار گوش شنوایی باقی نمی گذارد؛ اما به حکم جوهره دموکراتیک، ملی و اخلاقی یک «سیاست ورزی مردم محور» لازم می دانیم بار دیگر با صدای بلند بر ضرورت عدم دخالت نظامیان در سیاست داخلی و خارجی و بر مضرات ضد ملی و ضد انسانی استمرار این سیاست توسط رهبر ج.ا هشدار دهیم و بر تغییر آن تاکید نماییم. سیاست داخلی و خارجی اقلیت حاکم نه تنها زندگی هفت دهک مردم ایران را زیر خط فقر نسبی و مطلق قرار داده بلکه بارها امنیت ملی کشورمان را به خطر انداخته و گاه تا یک قدمی جنگ پیش برده است.
اینک اما برخلاف حاکمانی که فکر می‌کنند هنوز زمانی برای آزمون مجدد تصورات واهی و یا منافع اقتصادی‌شان دارند، اقتصاد رو به فروپاشی حکومت و نارضایتی شدید مردم جای اصرار بر این سیاست ویرانگر و درنگ و تعلل در تغییر آن باقی نمی گذارد.
لازمه برون رفت از این وضعیت فلاکت‌بار، تغییر دکترین سیاست خارجی از یک رویکرد دشمن محور و تکیه بر باصطلاح جبهه مقاومت برای ستیز با دشمن فرضی به یک رویکرد «توسعه – منافع ملی» محور است.
از نظر ما امضاءکنندگان این بیانیه، با گرایشات مختلف سیاسی که برپیآمدهای مخرب تحریم های اقتصادی و سیاست های زورگویانه دولت ترامپ بر اقتصاد کشور و زندگی مردم آگاهی دارند، اینک که انتخابات آمریکا منجر به روی کار آمدن رئیس جمهوری شده است که برخلاف دولت قبل (که سیاست یکجانبه و نامتعارف خروج از برجام را در پیش گرفت)، یکی از نخستین سیاستهای اعلام شده‌اش در سیاست خارجی در باره ایران بازگشت به برجام و اتخاذ رویکرد گفتگو برای حل مشکلات است، فرصت و شاید آخرین فرصت برای تغییر سیاست خارجی زیانبار کنونی فراهم آمده است.
ما معتقدیم حاکمان ایران دیگر نمی‌توانند با تعلل و رجزخوانی‌های بیهوده و بی پشتوانه و استمرار سیاستهای ضدملی؛ زندگی مردم را بیش از این قربانی تخیلات ذهنی و یا منافع باندهای فساد لانه کرده در پشت این نوع سیاستها سازند.
ما به همه جریانات سیاسی داخل و خارج یادآور می شویم که شاید با شرایط جدید آمریکا، یک مذاکره مستقیم، شفاف و بی قید وشرط بین دو کشور آخرین فرصت برای سامان دادن به سیاست خارجی کشور در جهت دوری جستن از تنش آفرینی و نزدیکی و تعامل با دیگر کشورهای دنیا باشد. در این دوران باید با نقد صریح سیاست ولی فقیه و اقلیت حاکم، فشار اجتماعی لازم را برای تغییر جدی این مسیر ضد ملی فراهم کرد.
مردم ایران روزهای بسیار سختی را سپری می کنند. خروج از این وضعیت جز از راه تغییر اساسی سیاست داخلی و خارجی حاکمان در کوتاه مدت و تغییر بنیادی ساختارهای حکومت در میان مدت متصور نیست.
به گمان ما رفاه مردمان ایران راه واقعی تر و انسانی تری برای روند دموکراتیزاسیون در ایران است تا فقر و فلاکت و وارد شدن فشار اقتصادی حداکثری بر آنان.
اینک با تاکید بر تجربه شکست سیاست تغییر حکومت از طریق قدرت های خارجی و اصلاح نظام از درون، نیاز به توانمند سازی یک جامعه مدنی قوی و جنبش اجتماعی پویا بیش از پیش موضوعیت یافته است. در همین راستا اعلام می داریم که تنش زدایی از روابط خارجی و اینک به طور مشخص مذاکره بی درنگ، بدون قید و شرط و شفاف با دولت جدید آمریکا یک ضرورت مبرم و ملی است. با ایجاد تغییرات در سیاست خارجی کشور توجیه فشار و سرکوب داخلی در پوشش غرب ستیزی نیز رنگ می‌بازد و امکان تغییرات سیاسی و ساختاری داخلی نیز به طور نسبی فزونتر و تسهیل می گردد.
فشار اقتصادی، اقشار مختلف جامعه ایران را بی رمق و کنشگری سیاسی را تحت الشعاع قرار داده و مکملی برای سیاست سرکوب و کشتار معترضان جان به لب رسیده و سیاست هراس افکنانه «النصر بالرعب» فراهم آورده است.
مسیر دموکراسی سازی و توسعه همه جانبه در ایران راهی طولانی و پر فراز و نشیب در پیش دارد. هر گونه تحول مثبت در ایران در پرتو کنش جامعۀ مدنی و جنبش اجتماعی متصور است. نزدیک بینی و کوته نگری چه بر اساس خوداصلاحی حکومت و چه مبتنی بر اتکاء و عاملیت خارجی، جز توهم پراکنی نخواهد بود. براین اساس است که ما یکبار دیگر بر ضرورت مذاکره مستقیم، شفاف و بی قید و شرط بین دو دولت در چارچوب یک تغییر جدی در سیاست خارجی بر ضد دشمنان خود ساخته با یک سیاست خارجی بر بنیادِ منافع ملی و توسعه گر تاکید می کنیم.
اسامی امضاء کنندگان به ترتیب حروف الفباء:
احمد پورمندی
احمد علوی
احمد نجاتی
اسماعیل زرگریان
اسماعیل صفرزاده
اشکبوس طالبی
آینده آزاد
بابک امیرخسروی
بهرام امامی
بهروز بیات
بهروز جهانزاد
بهروز خلیق
بهزاد کریمی
بیژن افتخاری
پرویز مختاری
پروین ملک
پیمان عارف
توران همتی
تهمورث یاسمی
جهانگیر شادانلو
حبیب پرزین
حسن جعفری
حسن زهتاب
حسن گلشاهی
حسن نایب هاشم
حسین علوی
حسین علیزاده
حسین بحیرائی
حمید حسینی
داوود نوائیان
رسول بداغی
رسول تیهوئیان
رضا شیرازی
رضا علوی
رضا علیجانی
رضا قریشی
رضا کریمی
رضا مسموعی
رضا هوشمند
زهرا قضات
ژیلا شریعت پناهی
ساسان سلیمانی
سمیرا جمشیدی
سمیه قضات
سهیلا گلشاهی
سیامک فرید
صادق کار
صدرا عبدالهی
صدیقه وسمقی
عبدالعلی بازرگان
عبدالله ناصری
علی ایزدی
علیرضا جباری
عیسی سحرخیز
غنی مجیدی
فردوس جمشیدی
فرزانه بذرپور
کورش پارسا
گوهر شمیرانی
محسن نوربخش
محسن یلفانی
محمد ابراهیم زاده
محمد اولیائی فرد
محمد پوردوائی
مراد رضائی
مریم سطوت
مریم اهری
مسعود سفری
مسعود شب افروز
معصومه شاپوری
منصوره شجاعی
مهدی ابراهیم زاده
مهدی اقدم
مهدی امینی
مهدی فتاپور
مهدی ممکن
مهرداد احمدزاده
مهرگان وثوق
نادر عصاره
هادی زمانی
هرمز شریفیان
هژیر عطاری
یاسر میردامادی
یوسف محمدی
