بیش از یک قرن است که کارگران سراسر جهان در اول ماه مه هر سال، روز جهانی کارگر را گرامی می دارند. روز جهانی کارگر، روز طبقه‌ای است که آفرینندگان اصلی ارزش‌اند اما تنها از بخش ناچیزی از این ثروت کلان بهره میبرند. اگرچه این روز در دوران معاصر در اکثر کشورهای جهان تعطیل رسمی اعلام شده و کارگران به خیابانها می آیند و فریاد اعتراض خود را بر ضد استثمار و ستم بلند می‌کنند، در کشورهایی چون ایران، فقط به ذکر روز جهانی کارگر در تقویم بسنده شده است و هرگونه گردهمایی مستقل با سرکوب و زندان و پرونده سازی پاسخ داده میشود.
امسال کارگران ایران در شرایطی به استقبال اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) می‌روند که در سال گذشته روز به روز سفره هاشان کوچکتر شده، تورم لگام گسیخته زندگی میلیونها کارگر و زحمتکش را به مرز فروپاشی رسانده و فشار بیکاری، فقر و دستمزدهای ناچیز و تعویق در پرداخت همین دستمزدها، آنها را بیش از پیش از حداقل‌های اولیهی زندگی محروم کرده است.
گذشته از مشکلات اقتصادی و سرکوب نظام مند آزادی بیان کارگران و فعالان کارگری، در سالی که گذشت شیوع کرونا نیز آنها را با ابعاد جدیدی از ستم رو به رو کرد. در شرایطی که بسیاری از نهادهای غیرتولیدی و تشریفاتی را به دلیل خطرات ناشی از کرونا تعطیل کردهاند، کارگاهها و کارخانه ها نه تنها تعطیل نشدهاند، بلکه همچنان یکی از کانونهای اصلی بحران کرونا هستند. اگر سیاستی مردمی در میان میبود، باید کارگران را مرخص و نهادهای تولیدی را دست کم برای مدتی معین تعطیل میکردند، پرداختها به طور سراسری ادامه مییافت، و نیازهای اولیهی کارگران از سوی دولتی که تمام منابع ثروت را در تصاحب دارد تأمین میشد؛ چنین رویکردی همراه با واکسیناسیون سراسری جامعه ی کارگری و بازنشستگان می توانست از همان ابتدا مانع از شیوع گسترده ی ویروس کرونا شود. با این همه، در مدتی که از این همه گیری میگذرد، کارکنان زحمتکش بخش بهداشت و درمان بودهاند که نه تنها به مبارزهای مرگبار فراخوانده شدهاند بلکه بار اصلی ناشی از بیتوجهی متولیان حکومتی به جان مردم را به دوش کشیده اند.
کارگران ایران که در هر شرایطی ناگزیر از حضور در محل کارند، از حق تشکیل سازمانهای مستقل محروم اند و پاسخ اعتراضشان به این بی حقی و ستم، پرونده سازی و حبس است. شمار بازداشتها و احکام صادره برای کارگران و فعالان کارگری ظرف یکی دو سال گذشته گویای همین حقیقت تلخ است. در این میان، مسئله ی دیگری که مایه ی نگرانی روزافزون است وضعیت کارگران و فعالان کارگری محبوس در زندان هاست که به رغم رخنه ی کرونا به بندهای عمومی، از هیچ گونه حق مرخصی یا آزادی موقت برخوردار نشده اند. کارگران و زحمت کشانی که معاش و آینده ی خود را ازدست رفته میبینند و هرگونه چشم انداز بهبود در وضعیت نیز از آنها گرفته شده است، به پخش برنامههای حکومتی که شب و روز از وخامت اوضاع اقتصادی دم میزنند، نیاز ندارند. نیاز آنها محو سایه ی شوم و مرگبار فلاکت و فقر گسترده ای است که گریبانشان را گرفته و زندگیشان را به مرز نابودی کشانده است. از این جاست که کارگران نیز مانند همهی گروههای اجتماعی برای بیان خواسته های برحق و رسیدن به مطالبات خود بیش از هر چیز نیازمند آزادی بیان و حق تشکل آزاد و مستقل هستند.
کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن عملی و رسمی حق آزادی بیان و اعتصاب برای همهی گروههای اجتماعی و همچنین آزادی بی درنگ و بی قید و شرط تمام زندانیان سیاسی از جمله کارگران و فعالان کارگری زندانی است، و ضمن تأکید بر این خواستهها، روز اول ماه مه را به کارگران ایران شادباش می‌گوید.
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۰
