در آن شامگاه شوم ٣٠ فروردین سال ١٣۵۴، تیه های اوین شاهد جنایتی هولناک بود. سربازجویان ساواک ٧ فدائی خلق به نام های بیژن جزنی، حسن ضیاء ظریفی، عباس سورکی، سعید مشعوف کلانتری، عزیز سرمدی، محمد چوپانزاده، جلیل افشار و ٢ مجاهد به نام های مصطفی خوشدل، و کاظم ذوالانوار را در تپه های اوین به رگبار بستند. آن ٩ تن زندانی سیاسی رژیم شاه بودند و هیچ یک از آن ها محکوم به اعدام نبودند. رژیم شاه با این کشتار می خواست انتقام بگیرد، در جامعه رعب ایجاد کند و جنبش فدائی را از تواناترین رهبران آن محروم سازد.
ساواک در اطلاعیه ای به دروغ اعلام کرد: ” ٩ زندانی در حال فرار کشته شدند”. این دروغ را هیچ کس باور نکرد. پس از انقلاب بهمن تهرانی شکنجه گر معروف ساواک از این جنایت هولناک پرده برداشت. او اعتراف کرد که محمدرضاه شاه دستور مستقیم ترور ٩ تن را صادر کرده بود.
بیژن جزنی شب ١١ اسفند ١٣۵٣ که شاه دستور انحلال تمامی احزاب دولتی و ایجاد حزب واحد رستاخیز را صادر کرد، به یاران خود در زندان گفت: “از این نعره ها خون می آید”. روز ١۵ اسفند یعنی ۴ روز بعد، بلندگوهای زندان قصر اسامی ۴٠ تن از زندانیان سیاسی را برای انتقال اعلام کردند. تمامی آن ها فدائی و از کادرهای موثر آن بودند. بیژن جزنی همان جا گفته بود: “هرچه هست، مسئله جدی است و به ما مربوط می شود”. همه ۴٠ نفر را به اوین بردند و در ٣٠ فروردین آن جنایت صورت گرفت.
یاد ٧ فدائی خلق را در ٣٩ مین سالگرد آن جنایت گرامی می داریم و به همین مناسبت مجموعه مطالبی را گرد آورده ایم که ملاحظه می کنید.
