سال تلاش برای ایجاد تشکل های مستقل کارگری در محیط های کار
روز جهانی کارگر-اول ماه مه 2016، برابر با دوازده اردیبهشت 1395- روز تاکید بر همبستگی جهانی کارگران فرا میرسد.طبقه کارگر در ایران و جهان کماکان و به شکل های مختلف در حال نبرد با سرمایه داری است؛ تجربه ی تاریخی مبارزات طبقه کارگر نشان میدهد که کارگران نه تنها در یک روز خاص بلکه همیشه، در هر رده و دسته و محل کاری که هستند تنها و تنها در اتحاد و همبستگی و سازمانیابی مستقل از دولت های سرمایه داری و مستقل از کارفرمایان قادر خواهند بود بر جناح ها و گروه های مختلف سرمایه داری پیروز شده و به مطالبات و خواست های طبقاتی خود دست یابند.
کارگران ایران اعم از کارگران کارخانه ها، کارگران عرصه ی آموزش(همچون معلمان)، کارگران معادن، کشاورزی، ساختمانی و عمرانی، کارگران خدماتی، کارگران عرصه های بهداشت و درمان (مانند پرستاران و بهیاران)، کارگران حمل و نقل، نانوایی ها، کوره پز خانه ها، زنان خانه دار، کارگران عرصه های فروش و توزیع، کارگران در سطوح مختلف همچون فنی و ماهر، کارگرانی که در امور هنری و یا فنی که با فروش نیروی کارشان امرار معاش میکنند، بازنشستگان، کارگران فصلی و پروژه ای و نیز کارگران بیکار، همه و همه جزوی از طبقه ی کارگرند ؛ آنها برای کسب مطالبات خود، چاره ای جز مبارزه ی متحد و سازمان یافته در مقابل سرمایه داری(چه خصوصی و چه دولتی) و نیز چاره ای جز استقلال از تمام جناح های مختلف سرمایه داری اعم از اصولگرا و اصلاح طلب نداشته و ندارند.
فقر و فلاکت، گرانی، تورم، قدرت خرید بسیار پایین مردم، حقوق های چندین برابر زیر خط فقر، سرکوب فعالین ، سرکوب بیان و اندیشه و نبود آزادی های اجتماعی وسیاسی هر روز بیش از پیش چهره ی واقعی نظام استثمار و سرکوب سرمایه داری را به طبقه کارگر نشان میدهد؛ در سالی که گذشت، مبارزات کارگران در ایران روز به روز روندی رو به افزایش داشته است؛ اعتراضات معلمان و پرستاران، اعتراضات کارگران خودروسازی ها و نیز پالایشگاه ها، کارگران معدن و کارگران در بخش های مختلف خدماتی و در کارخانجات به امری هر چه بیشتر عمومی بدل میشود. با گسترش شکاف طبقاتی در جامعه ی ایران و پیاده سازی هر چه بیشتر سیاست های نئولیبرالی و ضد کارگری( منجمله خصوصی سازی و تعدیل نیرو و شرکت های واسط و پیمانکاری)، اعتراضات بیشتری انجام میشود؛ اعتصابات مختلف کارگران برای افزایش دستمزد، علیه بیکاری و عدم امنیت شغلی، علیه خصوصی سازی، برای کسب حقوق معوقه، علیه شرکت های واسط و پیمانکاری، علیه عدم ایمنی در محیط های کار و اعتراضات دیگر، روز به روز در حال گسترش است.همچنین در اروپا( و منجمله اخیرا در فرانسه)،در آمریکا و سایر نقاط جهان اعتراضات کارگری علیه سیاست های سرمایه داری رو به رشد گذاشته است و سازمانیابی هر چه مستقل تر از سرمایه داری و کارفرماها در سراسر جهان به نیازی ضروری بدل میشود.
اجرای سیاست های اقتصادی-سیاسی دولت روحانی( مانند دولت های قبل، بر اساس همان منافع و سیاست های کلی نظام، ولی هر روز با شدتی بیشتر از پیش ) و نیز تحریم های خانمان برانداز در راستای منافع سرمایه داری ایران و جهان و بر علیه طبقه کارگر و در هر دو حالت، علیه هستی و معیشت ماست؛ رفع تحریم از طریق ِ ساخت و پاخت دولت سرمایه داری ایران با سرمایه داری جهانی، به سیاست های اقتصادی-نظامی-سیاسی دیگری ختم میشود که باز هم منافع ما کارگران را نشانه رفته است. همچنین سرمایه گذاری های خارجی در بخش های نفت و گاز وپتروشیمی و خودروسازی و انواع و اقسام بخش های تولید و خدمات بیش از هر چیز نیروی کار ارزان در ایران را نشانه رفته است. در همین راستاست که سرمایه داری جهانی برای باز کردن هر چه بیشتر راه خود برای استثمار کارگران و منابع ایران، تلاش میکند تا تشکل های حکومتی و غیر مستقل را در نهاد های مرجع و جهانی به اصطلاح کارگری به رسمیت بشناسد. کارگران باید با هشیاری و سازمانیابی مستقل و طبقاتی خود به مقابله با خصوصی سازی،غارت منابع مالی عمومی و مقابله با روشهای نئولیبرالیسم،صندوق بین المللی پول و بانک جهانی بر خیزند؛ مبارزات متحد ِ ما میتواند باعث شود تا سرمایه های عمومی ما کارگران و مزدبگیران به جای سر ریز شدن به جیب طبقه سرمایه دار، بیشتر و بیشتر در راستای منافع و رفاه عمومی ما کارگران هزینه گردد.
ما کارگران به خوبی میدانیم جنگ ها، آشوب ها و کشتارهای مختلفی که در منطقه و جهان و منجمله در سوریه و عراق و افغانستان در حال وقوع است و با تامین مالی-تسلیحاتی قدرت های سرمایه داری جهانی و منطقه ای و با سو استفاده از ابزارهایی چون تفاوت های قومی، ملی، مذهبی و غیره و با هزینه هایی از جیب ما کارگران صورت میگیرد، اقداماتی برای سودآوری سرمایه داری در منطقه و جهان است و برای ما کارگران تنها خانه خرابی و فلاکت و فقر و مرگ به همراه میآورد ؛ بدیهی است که ما کارگران و هم سرنوشتان، باید با چشم پوشی از تفاوت های قومی، ملی و مذهبی و با تاکید بر اتحاد کارگری و طبقاتی در سطح منطقه و جهان بر علیه تمامی نیروهای اجیر سرمایه داری متحد شده و اجازه ندهیم بیش از این زندگی و هستی ما دستخوش فلاکت های ایجاد شده توسط سرمایه داری گردد.
شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر ایران، مطابق سنت هر ساله و در آستانه ی روز جهانی کارگر،۱۲ اردیبهشت سال ۹۵ – اول ماه مه ۲۰۱۶ – این روز باشکوه را شادباش میگوید و از تمامی کارگران و گروه های کارگری برای برگزاری هر چه باشکوه تر مراسم های مستقل روز جهانی کارگر دعوت بعمل میآورد. ما ضمن اعلام حمایت از بیانیه های تشکل ها و گروه های مستقل کارگری، مهم ترین مطالبات جاری طبقه کارگر ایران را در موارد شش گانه زیر اعلام میداریم. این شورا از تمامی جریانات و افراد مدافع مبارزات طبقاتی کارگران و نیز از کارگران و فعالان کارگری میخواهد که در نشر و تبلیغ بیانیه این شورا و نیز بیانیه های دیگر گروه های مستقل و غیر حکومتی کارگری تلاش کنند:
۱- هر مقدار دستمزد دریافتی زیر مبلغ سه و نیم میلیون تومان در ماه، تحمیل دستمزد زیر خط فقر و تحمیل مرگ و فلاکت بیش از پیش بر ما کارگران است؛ ما ضمن حمایت از بیانیه های تشکل های و گروه های کارگری مستقل در مورد دستمزد اعلام میکنیم که تحقق دستمزد حداقل و مناسب بر اساس سبد معیشت و یک زندگی شرافتمندانه و مطابق با استانداردهای روز، از طریق سه جانبه گرایی و توسط شورای عالی کار به دست نمی آید و تنها با اتحاد و اعتراض سازمان یافته ی کارگری محقق خواهد شد؛ ما در این راه و همچنین علیه حداقل دستمزد فلاکت بار ۸۱۲ هزار تومان در ماه، دست از اعتراض و تلاش برنخواهیم داشت.
۲- ما کارگران در بخش های مختلف ضمن اعلام حمایت از اقدامات کارگران در دیگر بخش ها مانند اعتراضات معلمان و پرستاران،اعتراضات کارگران معدن،پتروشیمی و خودروسازی ها، اعتراضات علیه حقوق های معوقه و دستمزد های زیر خط فقر، علیه اخراج، علیه سرکوب فعالین و نمایندگان کارگری، علیه شرکت های واسط و پیمانکاری و اعتراض علیه نابرابری جنسیتی در محیط های کار و اجتماع، اعلام میداریم که تنها راه کسب مطالباتمان ایجاد تشکل های مستقل کارگری( و عالی ترین شکل آن یعنی شوراهای مستقل کارگری) در محیط های کارمان است؛ تشکل های مستقلی که از خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار و انجمن های صنفی و به طور کلی از سرمایه داری ( و از کارفرما ها و دولت ) مستقل باشند.
۳- ما ضمن اعلام اینکه بار اصلی تحریم های اقتصادی بر دوش ما کارگران بوده و سود آن به جیب سرمایه داران داخلی و خارجی رفته است، تلاش خواهیم کرد در فضای پس از توافق نیز علیه تمامی سیاست های اقتصادی-سیاسی سرمایه داری ایران و شرکای جهانی اش بایستیم تا پس از تحریم نیز بازیچه ی قدرت و سود طلبی سرمایه داری جهانی و داخلی نباشیم. ما کارگران ایران نقشه هایی که سرمایه گذاران خارجی برای استثمار ارزان نیروی کار و منابع ما کشیده اند و نیز تلاش برای به رسمیت شناختن تشکل های وابسته ی حکومتی و ظاهرا کارگری توسط نهادهای جهانی کارگری را محکوم کرده و علیه آن مبارزه خواهیم کرد.
۴- کارگران و فعالان کارگری که در راه ایجاد و یا تثبیت تشکل های مستقل در جنبش کارگری ایران و در راستای دفاع از حقوق طبقاتی کارگران مورد سرکوب حاکمیت سرمایه داری ایران قرار گرفته اند و نیز خانواده های این عزیزان باید پیش از پیش مورد حمایت های مادی و معنوی هر چه عمومی تر اقشار مختلف در طبقه کارگر قرار گیرند. ما ضمن اعلام حمایت از این عزیزان خواستار پایان دادن به تعقیب قضایی و آزار و سرکوب و احضار کارگران و فعالین کارگری هستیم و در راه رفع این فشار و سرکوب ها تمامی تلاش خود را خواهیم کرد.
۵- ما کارگران ایران ضمن اعلام حمایت از کارگران مهاجر در ایران منجمله کارگران افغانستانی، از مبارزات کارگران در دیگر نقاط جهان حمایت کرده و همچنین خود را متعهد به پشتیبانی از جنبش های اجتماعی دیگر منجمله جنبش های مدافع حقوق زنان، کودکان (و به ویژه کودکان کار و خیابان)، جنبش دانشجویی، جنبش های مدافع محیط زیست و سایر جنبش های مترقی زیر مجموعه مبارزه ی طبقاتی میدانیم.
۶- ما کارگران اعلام میداریم که برای کسب آزادی های اجتماعی، برای لغو مجازات اعدام، برای کسب آزادی بیان و عقیده و آزادی پوشش، برای کسب حق تشکل، تحزب، اعتصاب، اعتراض و حق تجمع و نیز حق برگزاری مراسم های روز جهانی زن، روز جهانی کارگر و امثالهم که حق اساسی ما کارگران است تلاش خواهیم کرد و هر گونه برخورد و ممانعت در برگزاری مراسم های روز جهانی کارگر را محکوم مینماییم.
زنده باد اول ماه مه و همبستگی جهانی طبقه کارگر
پیش به سوی ایجاد تشکل های مستقل کارگری در محیط های کار و زیست
شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر ایران؛ ۱۲ اردیبهشت 1395، اول ماه مه ۲۰۱۶
