یکى ازشعارهاى رایج دوران انقلاب ١٣۵۷ داشتن مسکن بود. همه مى بایست ازحق داشتن مسکن برخوردارمى شدند. درتهران از همان زمان پهلوى بى مسکنان درحلبى آبادها سکنى گزیده بودند. مهاجرت از روستاها به شهرها و شهرستانها به پایتخت مشکلات خاص خود را مى آفرید که همانا یکى از آنها بى مسکنى بود. عمده بى مسکنان زحمتکشانى بودند که درآمد آنها کفاف خریدن و یا ساختن سرپناهى را نمى کرد. اجاره نشینى و مشکلات صاحب خانه و مستاجر به شعر و رادیو تلویزیون و روزنامه ها هم کشیده مى شد. این معضل اجتماعى بسیارى از محرومان و زحمتکشان حاشیه شهرها را به انقلاب برعلیه حکومت شاه کشانید. آرزوى داشتن کار و سرپناه مردم را به خیابانها کشاند و اسلامیون هم از این آرزوى مردم استفاده لازم راکردند.
اما با روى کارآمدن دولت جمهورى اسلامى به رهبرى آخوندها، مردم بى مسکن صاحب مسکن نشدند. جمهورى اسلامى براى این معضل بنیاد مسکن و حساب ١٠٠ امام و تقسیم اراضى شهرى و انواع اقسام بوروکراتیسم را به اداره مسکن و شهرسازى زمان شاه اضافه کرد. مشکل بى مسکنى مردم هیچ حل نشد، این بار صاحبان اسلامى دیگرى نظیر بنیادها و اوقاف و مساجد و سپاه و بسیج بر زمینهاى شهرى ظاهر شدند و هرنهاد بنا به شدت قوتش برزمین شهرها مالک گردید. در این میان تنها سر مردم بى مسکن بى کلاه ماند، همان مردمى که زاغه نشین خوانده شدند و برایشان تنها در حرف وعده دادند.
بیش از ربع قرن جمهورى اسلامى بر ایران حکم مى راند، اما مشکلات مسکن مردم همچنان لاینحل مانده است. اخیرا کارتون خواب و خیابان خواب و پارک خواب ها هم به بى مسکنان اضافه گشته اند. نرخ افزایش مسکن دربعضى ازشهرستان ها بالغ بر۵٠ درصد است. یعنى اگر کسى مسکنش را بفروشد باید ۵٠ درصد بهره بدهد تا همان مسکن را بخرد. این آمار خود جراید منتشره درایران است.
پس اگر کسى مسکنش را به هر دلیل فروخت دیگر نمى توان حتى با پول خود خانه اى درهمان سطح قبلى بخرد. کم نیستند خانواده هاى کم درآمدى که به واسطه افزایش جمعیت خانواده مسکن را فروخته و دیگر قادربه خرید خانه نشده اند و به صف بى خانمانان یا اجاره نشینان پیوسته اند. عده اى دیگر براساس نزول نرخ پول رایج و یا تورم نتوانسته اند دوباره خانه اى را تهیه و در آن سکنى گزینند. واسطه هاى زمین و خانه و دلالان و بسازوبفروش ها هم نقش بزرگى در بالابردن نرخ مساکن دارند. افزایش بى رویه جمعیت، ویرانى روستاها و مهاجرت به سوى شهرها، جستجوى کار و بعضا ناامنى سبب تراکم جمعیت و بى مسکنى هم مى شود.
جمهورى اسلامى که وعده بهبود وضع بى خانمانان را داد. براى آنها کارى جدى انجام نداده و تنها بنیادهاى نمادین را ساخت که قادر به حل مشکل بى مسکنى نبوده اند. مردم چوب سیاستهاى عقب مانده و به غایت غیر اقتصادى متکى برفرهنگ دلالى جمهورى اسلامى را مى خورند که اقتصاد ایران را نه تنها شکوفا نکرده، بلکه آن را به قهقرا برده است. و یکى ازنمودهاى آن تجارت زمین ومسکن و بالارفتن نرخ آنها و بى مسکن قشر کم درآمد و گرانى اجاره مسکن است.
چهارشنبه ٢۶ بهمن ١٣٨۴ برابر١۵ فوریه ٢٠٠۶
