طبق اخبار دریافتی هم چنان ۲۰ تن در زندان گوهردشت در اعتصاب غذا به سر می‌برند؛ چند زندانی سیاسی و عقیدتی نیز در زندان‌های دیگر در چنین شرایطی قرار دارند. دادستان تهران، عباس جعفری دولت‌آبادی، که از ابتدا مشت آهنین را برای مقابله با مطالبه به‌حق اعتصابیون در رسانه‌های منتشر کرده بود، باگذشت زمان، فضای سیاسی را بیش‌ازپیش برای خود و هم‌فکرانش محدود و محدودتر احساس می‌کند، و چنان در مخمصه گرفتارشده که خواب و آرامشش به‌کلی مختل گردیده است.
طی هفته گذشته فعالان مدنی در خارج از کشور، از کشورهای اروپایی و آمریکایی گرفته تا کانادا و حتی در برابر اتحادیه اروپا و … با تجمع و حمایت از رضا شهابی و دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی که در اعتصاب غذا هستند، ضمن انتشار چندین طومار در حمایت از آنها و برگزاری مستمر تجمع‌های خیابانی، انعکاس دفاع و مطالبه به‌حق زندانیان سیاسی و عقیدتی را ادامه دادند، از هم‌اکنون فعالان حقوق بشر برای شرکت در اجلاس جهانی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در شهر ژنو آماده می‌شوند تا با انتشار اخبار مربوط به زندانیان سیاسی در زندان‌های رژیم سندی جهانی از محکومیت حاکمیت اسلامی ایران را در ابعاد بین‌المللی به ثبت رسانند، چنین روندی حکایت از آن دارد که، اعتراض‌های مدنی آرام‌آرام چنان ابعادی به خود می‌گیرند که صدای حق‌طلبانه رضا شهابی و زندانیان سیاسی در ابعاد جهانی بیش از گذشته منعکس و شنیده شود و بازخورد آن هزینه‌های بیشتری را برای رژیم به همراه آورد.
ناگفته نماند طی هفته گذشته عاصمه جهانگیر گزارش گر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل در رابطه با ایران نیز نسبت به اعتصاب غذای زندانیان سیاسی به حکومت ایران هشدار و خواستار گفت‌وگوی مستقیم حکومت با زندانیان شد.
در این میان سرکردگان جناح راست حکومت که در همه حال و همه‌جا، دستی در سرکوب فعالان کارگری طی ۳۸ سال گذشته داشته‌اند با طرح برنامه‌ای، رابطی را در چهارچوب دیدار با خانواده رضا شهابی، باهدف گفت‌وگو با همسر وی تعیین می‌کنند و در یک تماس تلفنی خواستار دیدار با خانواده این عضو هیئت‌مدیره سندیکای شرکت واحد می‌شوند، این عمل با هوشیاری همسر و دیگر اعضای سندیکا بعد از تماس با فرد رابط، منتفی می‌گردد.
چنین واکنشی از سوی جناح‌های حکومتی دارای چند پیام است، اول این‌که فعالان سندیکایی و زندانیان اعتصابی تا چه اندازه دارای جایگاه اجتماعی هستند که جناح‌های حکومتی را بر آن داشته‌اند که بخواهند برای عوام‌فریبی از آنها بهره ببرند، دوم این‌که جناح‌های سیاسی حاکم تا چه اندازه ازنظر افکار عمومی طردشده هستند که دیگر دفاع از اسلام و داستان عاشورا و امام حسین چندان خریدار ندارد که آقایان برای مشروعیت بخشیدن به خود در نزد افکار عمومی دست به دامن کسانی می‌زنند که در کل زندگی‌شان با آنها چه به لحاظ عقیدتی و چه به لحاظ محتوای مبارزه در صف مقابل قرار داشته‌اند، و اکنون تقاضای دیدار می‌کنند.
جناح راست و معتدل و … کلیددار زندان‌ها و قوه قضاییه هستند، آنها با یکدست پس می‌زنند و با یک‌پا پیش می‌کشند تا با فریب مردم از بار جنایت‌های خود بکاهند و برای انتخابات آتی در دو سال آینده از هم‌اکنون مار افعی خود را بارنگ و لعاب زیبا جلوه دهند و به مردم قالب کنند.
هرروز و هرلحظه که می‌گذرد، اگر هر اتفاق یا رویدادی در رابطه با جان زندانیان اعتصابی به وقوع بپیوندد، بی‌تردید مسئولیت مستقیم آن به عهده خامنه‌ای و روسای سه قوه است.
تعلل حتی برای یک‌لحظه ممکن نیست، می‌توانیم و باید با تمام توان خود از همه ابزار موجود برای نجات جان زندانیان سیاسی و عقیدتی استفاده کنیم، برای قدرت بخشیدن به اعتراض‌های مدنی، می‌توانیم مکان‌های ثابت را در زمان‌های مشخص از قبل تعیین کرده و بااطلاع رسانی از همه فعالان مدنی و کارگری بخواهیم که در یک‌زمان مشخص در برابر مجلس یا … تجمع کنند، مبارزه پراکند هرچند قابل ارزش است، ولی تا وقتی سازمان‌دهی این نوع مبارزه یکی نشود، کار چندانی از پیش نخواهد رفت.
تجمع‌های مستمر هرچند کوتاه بسیار کارساز و حکومت در برابر این نوع اعتراض‌های مدنی بسیار ضعیف است، همان‌طور که در بالا به آن اشاره شد، فعالان مدنی با تعیین روزهایی از هفته به مطالبات اصلی خود و دعوت از کارگران و دیگر اقشار ذی‌نفع به‌صورت ثابت و مستمر می‌توانند رژیم را به چالش و پاسخ‌گویی وا‌دارند.
برای مثال با انتشار اطلاعیه‌ای اعلام می‌شود: روز دوشنبه در برابر مجلس شورای اسلامی تجمع بیکاران، روز سه‌شنبه از ساعت … تا … تجمع پرستاران، روز چهارشنبه هر هفته از ساعت …. تا …. تجمع واحدهایی که با مشکل دریافت حقوق مشکل‌دارند یا …. از فضای این نوع تجمع‌ها می‌توان استفاده کرد و با پیوند زدن به مطالبه دفاع از جان زندانیان کارگر یا … قدرت اعتراضی را افزایش داد.
استمرار و تکرار این نوع برنامه‌ها می‌تواند سنتی را در تهران و دیگر شهرها به وجود بیاورد تا هر هفته بخش قابل‌توجه ای از کارگران به‌صورت مداوم و ثابت تجمع‌های خودجوش را ادامه دهند و تا رسیدن به هدف خود این روش را پیگیری کنند و رفته‌رفته از دل این تجمع‌ها جریان مستقل و قدرتمند کارگری جانی تازه خواهد یافت. کافی است این روش تکرار شود تا در همه آحاد جامعه رفته‌رفته سرایت کند.
همان‌طور که در بالا اشاره شد، فعالان مدنی و سیاسی در خارج از کشور نیز با تجمع‌ها، اطلاع‌رسانی و اعتراض در مقابل نهادهای بین‌المللی، مصمم در کنار زندانیان اعتصابی برای حمایت همه‌جانبه از آنها ایستاده‌اند، این فشارها در روزهای و هفته‌های آینده به‌مراتب شدت خواهد گرفت و حکومت برای کاستن از هزینه‌های بیشتر ناچار به چاره‌اندیشی خواهد شد.
