فروپاشی اقتصادی و فروپاشی سیاسی، اصطلاحاتی بودند کە در دورە احمدی نژاد بە جد وارد فرهنگ سیاسی شدند، و هم اکنون دوبارە از جملە بعلت تحریمهای دولت ترامپ حضور خود را در زبان روزمرە نشان می دهند.
اما وضعیت تنها بدینجا ختم نمی شود، و اخیرا بحث فروپاشی اجتماعی نیز مطرح است کە مشخصەهای آن از جملە بحران خانوادە، بی تفاوتی و بی اعتمادی اجتماعی، بی تفاوتی نخبگان و نیز فساد سیستماتیک است.
بە بیانی دیگر، جامعە ایران همزمان سە نوع فروپاشی را تجربە می کند، حال بە تناسب میزان شدت و حدت هر کدام کە می توانند متفاوت باشند.
شاید در میان این سە واژە، فروپاشی سیاسی از حدت کمتری نسبت بە آن دوی دیگر برخوردار باشد، و از طرف دیگر فروپاشی اجتماعی می تواند مانعی بر سر راە آن باشد، بە همان نسبت کە فروپاشی اقتصادی می تواند آن را تشدید کند.
تا جائیکە بە تغییرات سیاسی برمی گردد، فروپاشی اجتماعی بدترین مانع آن است، زیراکە امر ارادە انسانها را غیرفعال می کند. برای اینکە بە امر تغییر سیاسی و نە فروپاشی سیاسی برسیم، و یا اینکە بتوان فروپاشی سیاسی را بە امر تحول سیاسی فرابرویانیم، جامعە احتیاج بە حضور فعالانە مردم دارد.
