دەڵـێـم بڕۆم لە شآرەکەت
دەڵـێـم بڕۆم لە شارەکەت
گوڵم دڵم پڕە لە دەرد و کوڵ
دەڵێـم بڕۆم لە شارەکەت
دەڵێـم بە جامی ئاوی کانیاوی دێ‌یەکەم
عیلاجی‌کەم کوڵی دڵی پـڕم
لە دەردی ئینتیزارەکەت
وەڕەزبوو گیانی من لە شار و هاڕەهاڕی ئەو
لە ڕۆژی چڵکن و نەخۆش و تاو و یاوی شەو
دەڵێـم بڕۆم لە شارەکەت
لە شاری چاو لە بەر چرای نیئۆن شەوارەکەت
بڕۆمە دێ کە مانگە شەو بزێتە ناو بزەم
چلۆن بژیم لە شارەکەت
کە پڕ بە دڵ دژی گزەم؟
لە شارەکەت کە ڕەمزی ئاسن و منارەیە
مەڵێ ئەوین غەوارەیە
دەڵێی لە دەوری دەست و پێم
ئەوەی کە تێل و تاڵ و ڕایەڵە، کەلەپچەیە
ئەوەی کە پەیکەره میسالی داوەڵە
ئەوەی کە دارتەلە، مەزهەری قەنارەیە
لە شارەکەت کەمەندی دووکەڵە
کە دێتە دەر لە ماڵی دەوڵەمەند و
تیشکی بێ‌گوناهی خۆرەتاو دەخاتە بەند
لە هەر شەقام و کووچەیەک شەپۆڕی شینە
دێ بەرەو دڵـم
دەستی گەرمی ئاشنا نی‌یە کە دەی‌گوشم
دەستی چێوی‌یە
لە شارەکەت زەلیلە شێر گولم
باوی ڕێوی‌یە
به هه‌ر نیگایه‌ک و په‌تایه‌که
دەڵێـم بڕۆم لە شارەکەت گوڵم
گوڵم هەرێمی زۆنگ و زەل
چلۆن دەبێتە جارە گوڵ
لە شاری تۆ، لە بانی عەرشە قۆندەرەی دڕاو
شآرەکەت
ئاسکە جوانەکەم
تەسکە بۆ ئەوین، بۆ خەفەت هەراو
کێ لە شاری تۆ، لە شاری قاتڵی هەژار
گوێ دەداتە ئایەتی پەراوی دڵ؟
منێ، کە گـۆشی تاوی گەرمی بەردەوارەکەی عەشیرەتم
بە دارە تەرمی کووچەکانی شارەکەت
ڕانەهاتووە لەشـم
بناری پڕ بەهاری دێ، ڕەنگی سوور و شێن
دەدا بە شێعر و عاتیفەی گەشم
دەڵێـم بڕۆم لە شارەکەت گوڵم
دەڵێـم بڕۆم لە شارەکەت گوڵم
ترجمه
برآنم که شهرت را ترک کنم
گلم، دلم پر است ز آه و درد
برآنم که شهرت را ترک کنم
برآنم که با جامی از آب چشمه ساران روستایم
درد دل به جان آمده از انتظارت را
چاره ای کنم
دلم از شهر و های و هوی وی بسی تنگ است
از روزهای چرکین و بیمارش و از تب و تاب شبهایش
برآنم که شهرت را ترک کنم
شهرت که در آن روشنایی نئون به دام صیادت میبرد**
به روستا میروم تا زایش مهتاب لبخند را بر لبانم نشاند
چگونه در شهرت زندگی کنم
من که در اعماق قلبم دشمن نیرنگ و فریبم
در شهرت که جنگل آهن و مناره است و
مرغ عشق در آنجا غریبه است
هر آنچه از تاروپود است
به دست و پای من زنجیر است و غل
هر تندیسی چون مترسک است
تمام تیرهای برق ،
نشان از چوبه های دار دارند
در شهر تو نور بیگناه خورشید
دردام کمند دودی فتاده است
که از بام زورمندان بر میخیزد
و از هر کوی و برزنی صدای شیون است
که در گوش جانم می نشیند
آنچه در دست می فشارم، دست گرم آشنایی نیست
دستی است چوبین
در شهر تو شیر زبون است گل من و آنجا
جولانگه روباه است
و هر نگاهی با تبی و دردی همراه است
برآنم که شهرت را ترک کنم گل من
گل من، چگونه میشود که گنداب و باتلاق
به گلزار مبدل شود
در شهر تو که زورمندان بر بام عرش قدم مینهند
شهر تو غزال زیبای من
برای عشق تنگ است و فراخ است برای غم
در شهر تو، شهر قاتل بینوایان،
آنکه به آیات دل گوش فرا میدهد کیست ؟
منی که پرورده آفتاب سنگلاخ های عشایرم
تنم رام تابوت کوچه های شهرت نگشته است
دامنه های پر بهار روستا، رنگهای سرخ و آبی
به شعر و عاطفه شکوفانم میدهد
برآنم که شهرت را ترک کنم گل من
برآنم که شهرت را ترک کنم گل من
*هرچند شاید سواره جزو شاعران پر کار کرد به شمار نیاید اما از دیدگاه چگونگی اشعارش او را میتوان از ستارگان شعر و ادبیات کردی نامید. آنچه که از او به چاپ رسیده شامل ۱۵ شعر به زبان کردی و ۱۲ شعر به زبان فارسی است.
وی در سال ۱۳۱۶ خورشیدی در روستای ترجان میان بوکان و سقز به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و بخشی از تحصیلات متوسطه را در بوکان میگذراند ولی دیپلم خود را در شهر تبریز میگیرد و برای ادامه تحصیل در رشته حقوق به تهران میرود .پس از پایان تحصیلاتش در تهران مانده و در بخش کردی رادیو تهران مشغول به کار میشود و در آنجا برنامه خود را به نام <<تاپۆ و بوومەلێڵ>> “غروب و شب” به دوستداران هنر و ادبیات کردی تقدیم میکند. در واقع شهرت سواره به خاطر جایگاه بلند وی در شکوفا کردن شعر نوی کردی بود. اگر در غرب کردستان “ماموستا گوران” به عنوان پدر شعر نوی کردی شناخته میشود در کردستان ایران تاثیر به سزای سواره در اعتلای شعر نو کردی انکار ناپذیر است.
وی دراسفند ماه سال ۱۳۵۴ شمسی در سن ۴۸ سالگی زندگانی را وداعی زود هنگام گفت.
**در میان شکارچیان مرغابی مرسوم است که شباهنگام باتاباندن نور چراغ های پرنور این پرندگان را چنان مسحورمیکنند که قصرت پرواز از آنها سلب میشود و آنها را به راحتی میتوان گرفت.
