در سالگرد کشتار زندانیان سیاسی در ایران و بە دنبال پخش فایل صوتی سخنان آیت اللە منتظری با هیئت مرگ، مصطفی پورمحمدی، وزیر دادگستری جمهوری اسلامی در یک واکنش هیستریک و عصبی، بە جای اینکە در باب این جنایت، نکات بیشتری را برای ملت ایران و افکار عمومی جهان روشن کند و لااقل با اظهار معذرت قدمی در راە آسودگی وجدان خود برداشتە باشد، باز با علم کردن مسئلە مجاهدین در سخنانی در همدان، در صدد است قتل و عام زندانیان سیاسی در سال ۶٧ را ‘تطهیر کاذب’ کند. (اصطلاحی کە خود در مورد منتقدان بکار می برد).
پورمحمدی با خون آشام خواندن مجاهدین و اینکە بیشتر بمباران‌های انجام شده در زمان جنگ ایران و عراق به خاطر جاسوسی آنان بودە و تمام فعالیت‌های نیروهای نظامی توسط آنان گزارش می‌شدە، باز سعی در توجیە کشتار ۶٧ دارد.
آقای پورمحمدی هنوز عامدانە متوجە نیست کە در پروندە هیچ کدام از کسانی کە اعدام شدند در خصوص همکاری با عراق موردی ثبت نشدە است (رژیم تا حالا هیچ مدرکی در این مورد ارائە ندادە است)، او عامدانە فراموش می کند کە بیشتر اعدام شدگان دارای حبس های محدود و چند سالە بودند و طبق خود قوانین رژیم می بایست بعد از چند سال از زندان آزاد می شدند. پورمحمدی روشن نمی کند کە افراد همکار رژیم بعث چگونە بە جای اعدام، حکم محدود چند سالە داشتەاند!
وزیر دادگستری رژیم باز زیرکانە با علم کردن و برجستە کردن مجاهدین، خاک بە چشم مردم پاشیدە و عامدانە فراموش می کند کە عمدە زندانیان چپ اعدام شدە در سال ۶٧ نە تنها مسلح دستگیر نشدەبودند، بلکە بە مبارزە سیاسی اعتقاد داشتند.
اصرار بە توجیە جنایت ۶٧، با توسل بە اقدامات دیگران، نە تنها مسئولیت سران رژیم را در باب این جنایت نمی زداید، بلکە سنگین تر هم می کند. جنایت ۶٧، انتقام گیری نبود، بلکە ریشە در تفکر خاص مذهبی ای داشت کە ایران را ملک پدری خود فرض می کرد، و حضور هر دگراندیشی را مضر و خطرناک.
