طی دو روز گذشته تیغ اعدام، بار دیگر تعدادی از شهروندان کشورمان را به کام مرگ کشاند. در زندان شیراز علیرضا تاجیکی، کودکی که در سن ۱۵ سالگی متهم به قتل شده بود، پس از حدود پنج سال، در بیست سالگی به جوخه مرگ سپرده شد. این در حالی است که دولت ایران هر دو میثاق جهانی حقوق مدنی و سیاسی و کنوانسیون حقوق کودک را امضا کرده است. در این میثاق ها، کشورها موظف شده اند که از حقوق کودکان برای زندگی بهتر دفاع کنند. همچنین بر اساس اخبار منتشره، در روز پنجشنبه دوازده زندانی، از جمله یازده زندانی از محکومان جرائم “مواد مخدر” در زندان بیرجند و یک زندانی به اتهام “قتل” در متی کلای بابل از توابع استان مازندران اعدام شده اند. به موازات این اعدام ها، دامنه سرکوب و فشار بر زندانیان سیاسی تشدید شده است.
حدود دو هفته است ۵٠ تن از زندانیان سیاسی و عقیدتی زندان رجائی شهر را به ناگهان و به طرز غیرمعمول از محل اقامت چندین ساله‌شان به سالن ۱۰ این زندان که از مدت‌ها پیش به تجهیزات نظارتی و دوربین‌های مداربسته مجهز و آماده شده بود منتقل کرده اند. مکان جدید تقریبا شبیه سلول نگهداری دسته جمعی و فاقد امکانات رایج موجود در سایر بندهای این زندان است. ایزوله کامل زندانیان سیاسی پس از این انتقال و نحوه رفتار ماموران زندان به هنگام انجام این کار نشان می دهد که آنها در شرایط محیطی بسیار سختی به سر می‌برند و وضع آن ها از سلول‌های انفرادی در بازداشتگاه‌های امنیتی هم وخیم‌تر است. در سالن ١٠ همه پنجره ها و منفذهای ورود و خروج هوا با دو لایه توری فلزی مشبک پوشانده شده و در حال حاضر برای زندانیان امکان استفاده از هواخوری هم وجود ندارد. آن ها به خاطر مصادره جیره های غذایی و لوازم و مواد پخت و پز، عملا ناچار به اعتصاب غذای اجباری شده اند.
جمهوری اسلامی از فردای به قدرت رسیدنش تا کنون همواره با زبان خشونت و مرگ با شهروندان خود سخن گفته است. جان و هستی انسان ها گوهر ارزشمندی است که جوامع دموکراتیک با تمام توان می کوشند برای حفاظت از آن، امکانات خود را بسیج کنند. در جمهوری اسلامی اما، ابتکارات و تلاش های قابل توجهی برای مجازات های خشن و صدمه زدن و ستاندن جان انسان ها، بکار برده می شود. در زیر سایه استبداد حاکم، کم نیستند هموطنانی که یا به جرم سیاسی به جوخه مرگ سپرده می شوند و یا به دلایل دیگر جانشان گرفته می شود. دامنه این خشونت ها فقط مخالفان حکومت را در بر نگرفته است، بلکه شامل بخشی از نیروهای حکومت هم شده است.
حسن روحانی در دوره تبلیغات انتخاباتی خود، با توجه به بیزاری مردم از مرگ، علیه کسانی که در این سی و چند سال گذشته مدافع اعدام و سرکوب بوده اند، سخن گفت و با این وعده بخشی از شهروندان را به حمایت از خود به پای صندوق های رای کشاند. اما هنوز چند ماه از انتخابات نگذشته است که آن وعده ها را به فراموشی سپرده است. سکوت دولت در برابر موج فشار به زندانیان و اعدام ها توسط قوه قضائیه، یکی از نشانه های فاصله شعار و عمل دولت “تدبیر و امید” است.
ما با اعلام انزجار از اعدام زندانیان و اعتراض به افزایش فشار به زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندان رجائی شهر، بر این باوریم که ماشین سرکوب و اعدام در جمهوری اسلامی جز از طریق مبارزه متحدانه همه آزادیخواهان متوقف نخواهد شد. از اینرو از سازمان ها و احزاب سیاسی، از مدافعان حقوق بشر و همه کسانی که از خشونت و کشتار و اعدام بیزارند و خواهان آزادی زندانیان سیاسی هستند، تقاضا داریم صدای اعتراض خود را نسبت به سرکوب و اعدام در جمهوری اسلامی به هر شکلی که ممکن می دانند، رساتر نمایند.
هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
هیئت مسئولین کنشگران چپ
هیئت هماهنگی سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران ـ طرفداران وحدت چپ
۱٢ مرداد ۱۳۹۶ (١٢ آوگوست ۲۰۱۷)
