جعفر عظیم زادە دبیر اتحادیە آزاد کارگران ایران، کە در اعتراض بە اتهام های دروغین و حکم ظالمانە بی دادگاە انقلاب اسلامی، بالغ بر دو ماە مبادرت بە اعتصاب غذا در زندان کردە بود، سرانجام پس از ۶٣ روز مقاومت فداکارانە و موثر در پی موافقت مسئولان قضایی جهت اعاده دادرسی و اعطای مرخصی به اعتصاب خود پایان داد و موقتا از زندان آزاد شد.
قبل از وی، مسولان قضایی جمهوری اسلامی ایران، در پی اعتصاب غذای محمود بهشتی لنگرودی و اسماعیل عبدی، دو تن از اعضای کانون صنفی معلمان، کە آنها نیز صرفا بخاطر فعالیت های صنفی محاکمە و زندانی شدە بودند، بخاطر نگرانی از گسترش اعتراضات معلمان مجبور شدند، آن ها را نیز آزاد کنند.
جعفر عظیم زادە کە در اسفند سال ٩٣ بە شش سال زندان و دوسال محرومیت از فعالیت رسانەای محکوم شدە بود و از١٧ آبان ماە سال ٩۴ در بند هشت زندان اوین مشغول گذراندن دوران محکومیتش بود، بە ناچار برای رساندن صدای حق طلبی فعالان کارگری زندانی بە گوش مردم، دو ماە پیش به همراە اسماعیل عبدی با صدور بیانیە مشترکی اعتصاب غذایشان را آغاز کردند.
واکنش قاطع اعتراضی گروە هایی از معلمان و کارگران نسبت بە زندانی شدن این دو رهبر کارگری و تعمیم آن بە میان سایر گروەهای اجتماعی و نضج جنبشی از پائین با هدف آزاد کردن زندانیان سیاسی و ایجاد اتحاد و همبسگی میان گروە های مختلف مزدبگیران و قوت گیری این جنبش سبب هراس و عقب نشینی حکومت و آزادی، بهشتی، عبدی و عظیم زادە شد. این عقب نشینی در حالی صورت گرفت کە در موارد مشابە پیشین حکومت بە رغم پارەای مخالفت های اجتماعی و بین المللی نە تنها از خود سرسختی نشان می داد، بلکە فشارها بە زندانیان در بند را تشدید می کرد. اما این بار تحرکاتی کە در اعتراض بە این مسئلە در بدنە جنبش مزدبگیران شکل گرفت، از یک سو و مقاومت جانانە فعالان اعتصابی و حفظ همبستگی بین فعالان معلمان و کارگران و حمایت از این همبستگی کە شرط نخست برای پیشرفت جنبش کارگری و عقب راندن تعرض مشترک محافظە کاران قشری و نئولیبرال های دولتی بە حقوق سندیکایی و شهروندی کارگران و آزاد کردن همە زندانیان سیاسی و باز کردن فضای سیاسی است، در عقب نشینی تاکتیکی حکومت نقش تعیین کنندە داشت.
همان طور کە بە تجربە هم دیدە شدە، این همبستگی سرنوشت ساز، بە مذاق هیچ کدام از جناح های حکومت کە کوشش دارند، همە حق و حقوق و دست آوردهای مبارزاتی کارگران را از میان بردارند نمی سازد. به همین جهت دور از انتظار نیست کە حکومت با پشت گرمی رای هایی کە در “انتخابات” پر تقلب اخیر با فریب و نیرنگ از بخش های غیر کارگری بدست آوردە، اقدامات سرکوب گرانە اش را تشدید کند و در مجلس فعلی برنامە ضد کارگری دولت روحانی را بە تصویب برساند. تصویب چنین برنامەای و تبدیل آن بە قانون عملا راە هر فعالیت صنفی را می بندد، و هر نوع اعتراض کارگری را غیر قانونی خواهد کرد، و بە نیروهای سرکوب امکان می دهد تا بنام قانون با آسودگی بیشتری اعتراض های کارگری را سرکوب کند.
تجربە انتخابات ریاست جمهوری و مجلسین نشان داد کە بدون وجود یک جنبش وسیع سراسری، در چهار چوب قوانین و ساختارهای حقیقی و حقوقی ارتجاعی و ضد مردمی و ضد ملی رژیم ولایت فقیە، امکان هیچ رفرمی بسود مردم متصور نیست. اکنون پایە این جنبش بوجود آمدە و آن کسانی از اپوزیسیون، کە با هزینە کردن از اعتبار اپزوسیونی شان، و جدی پنداشتن وعدە های روحانی، مردم را بە پای صندوق ها کشاندند، حالا کە نتایج کارشان مشخص شدە، اگر براستی خواهان تحول یا حتی رفرم هستند، شایستە است، بجای حمایت بی حاصل از وعدەهای بی پشتوانە روحانی، امکانات شان را صرف تقویت جنبش هایی کنند کە آزادی و عدالت را آماج مبارزاتشان قرار دادەاند. بدون شکل گیری جنبشی سراسری کە کارگران و زحمتکشان هستە اصلی تشکیل دادە باشند، آزادی و عدالتی برقرار نخواهد شد. در هر صورت مبارزات کارگران همان گونە کە ما بە کرات در یادداشت های پیشین بولتن کارگری مان نوشتەایم و گذشت زمان و رویدادهای کارگری نیز صحت آن را تائید می کند، در هر حال و شرایطی بدون وقفە تا احیاء حقوق به غارت بردە شدە، کارگران توسط سرمایەداری حاکم ادامە خواهد یافت، و کارگران یدی و فکری از هر وسیلە و فرصتی کە بدست آورند، حتی در زندان، در این راە بهرە خواهند گرفت.فرخنده باد این آزادی کە با مقاومت، مبارزە و همبستگی خود کارگران و معلمان و رهبران در بندشان میسر شد. در پرتو این مقاومت و همبستگی و آگاهی یقینا کارگران و معلمان همە موانع احیاء حقوق سندیکایی، شهروندی و کرامت انسانی شان را از سر راه شان برخواهند داشت. آن ها آزادی و عدالت را از کسی گدایی نخواهند کرد! خودشان آن را بدست خواهندآورد. مبارزە برای آزادی زندانیان کارگری و غیر کارگری با آزادی جعفر عظیم زادە پایان نخواهد یافت. این مبارزە تا آزادی همە زندانیان سیاسی و لغو کامل احکام زندان کسانی کە به صورت موقت و یا مشروط آزاد شدەاند، ادامە خواهد یافت و یقینا کارگران در این مبارزە کە بخشی از مبارزە برای نان و آزادی است، بخاطر این کە ذی نفع تر از بسیاری از گروەهای اجتماعی هستند، سهم درخوری را بە عهدە خواهند گرفت.
