در مراسمی که در هفته گذشته از سوی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) بمناسبت فاجعه ملی در سال ١٣۶٧ برگزار شد برای نخستین‌بار ویدئو کلیپ مستندی انتشار یافت که حکایت از چگونگی رسیدن خبر و اسناد مربوط به این فاجعه به خارج از کشور بود. مقابله با فراموشی فاجعه ملی قتل وعام زندانیان سیاسی در تابستان و پائیز ۶٧ و کوشش در راه روشنگری هرچه بیشتر این جنایت هولناک از نقاط مشترک همه کنشگران این عرصه است. طبیعتا کوشش در راه مستند کردن آنچه بوقوع پیوسته و اقداماتی که انجام گرفته یکی از ابزارهای مقابله با فراموشی است،
در مورد اینکه این فاجعه چگونه رخ داده و خانواده هاو دیگران چگونه با این واقعیت شوم برخورد کرده اند، مطالب بسیاری گفته و نوشته شده اند؛ اگرچه هنوز هم تا میزان مطلوب فاصله هست،. اما در مورد کوشش‌های ارزشمندی که در راه انتشار،افشا و مقابله با به حاشیه رفتن این فاجعه ملی انجام گرفته، که اتفاقا بخصوص در در سالهای نخست نقش کلیدی در رمز گشائی این جنایت داشت، کمتر صحبت شده و متاسفانه مستند سازی انجام نگرفته است.
از نگاه من ایده یادآوری و مستند سازی آنچه ایرانیان برون مرز و نقش ارزشمندی که در آن دوران سیاه برای افشای این جنایت هولناک انجام داده اند نه تنها مهم، بلکه نشانگر کوشش و عزم همگانی برای افشای این جنایت است.
کوششی که برای تهیه این سند ویدئو توسط سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) انجام گرفته اگر چه حائز اهمیت و مستند کردن بخشی از تاریخ غم بار معاصر ماست، اما در کنار آن، ارائه ایده ایست به دیگر آزاد زنان و مردانی که عزم جزم کرده اند تا از همه سرمایه های اجتماعی برای مقابله با فراموشی و انحراف در انتشار تاریخ واقعه جلوگیری نمایند.
برای افشای فاجعه ملی کم نبوده زنان و مردانی که بویژه در آن زمان و با توجه به امکانات آن دوران خود را به مانند پلی ارتباطی بعنوان ناقلین روایت به خطر انداختند و داشته های امروزی ما را فراهم آوردند بر تک تک آنان درود بفرستیم، بر بلندای نظرشان تعظیم کنیم و خواهان ادامه راهشان که همانا مستند کردن فاجعه است باشیم.
