٨ مارس نتیجه مبارزه ای دراز مدت برای رهائی از بندهای جدائی ساز بین زن و مرد و بی حقوقی نیمی از جمعیت جهان است.
پیشینه دور این مبارزه نشان می¬دهد که امر نابرابری، بیش از یکصد و پنجاه سال است که زنان را در ابعاد بزرگ به میدان رودرروئی با ستم و سلطه مناسبات مردسالار کشانده است و در شرایط جهان امروز، کم نیستند حکومت هائی که با تدوین قوانین ضد زن بر شدت این سلطه می افزایند.
جمهوری اسلامی، از دسته همین حکومت هاست و در زمینه ایجاد و گسترش نابرابری نظیر ندارد. در این نظام، زنان موجود نیمه انسان تلقی می شوند و مایملک مرد به شمار می آیند. در جمهوری اسلامی، نه تنها حقوق زنان با مردان برابر نیست، بلکه آنان زیر انواع فشارها مانند؛ پوشش اجباری اسلامی، تحکم مردان، توهین و ضرب و جرح، محدودیت حرکت، محدودیت ارتباط و حضور در جامعه قرار دارند و به جسم و جانشان مدام تجاوز می شود. امروزه اگر کوچک ترین قید سیاسی بر طرف شود، حجاب اسلامی اولین بندی ست که در سطح وسیع زیر لگد زنان قرار خواهد گرفت.
زنان جامعه ما، علی رغم سرکوب های گوناگون، زندان، شکنجه، سنگسار و اعدام نشان داده اند که از پا نمی نشینند و آموزه زنان مبارز شیکاگو و زنان اعتصابگر نیویورک را از صد پنجاه سال پیش تا به حال و رهنمودهای رهائی بخش دومین کنگره جهانی زنان در سال ١٨٩٠ در کپنهاگ را مبنی بر اعلام «٨ مارس» به عنوان «روز جهانی زن» پیش چشم و گوش دارند و در راه تحقق آن می کوشند. حضور گسترده زنان در مراسم ٨ مارس سال های پیش نشانه بارز این مبارزه برای برابری ست.
تقسیم جامعه انسانی بر اساس جنسیت، باورهای سیاسی و مذهبی، ملیت و حقوق نابرابر پذیرفتنی نیست. جایگاه واقعی زنان در بر پائی جهان نو و فارغ از هرگونه ستم و اجبار انکار ناپذیر است. این امر را مبارزه رهائی بخش زنان در طول همین سی و دو سال سلطه تبه کارانه جمهوری اسلامی بیش از پیش نشان داده است.
مبارزه زنان برای رهائی و برابری، امید دارد که پس از این همه درد و رنج و سرکوب بر بختک رژیم جمهوری اسلامی و مناسبات سلطه گر مردسالار پیروز شود.
جنبش برابری خواه زنان امر تمام جامعه است. کانون نویسندگان ایران در تبعید نیز، در راستای برابری زنان، لغو کار کودک، لغو اعدام و شکنجه و ترویج آزادی بیان از این مبارزه برحق پشتیبانی می کند.
کانون نویسندگان ایران در تبعید
٨ مارس ٢٠١١
