اولین باری که به او نزدیک شدم و گفتم احساس خوبی نسبت به او دارم، واکنش او برایم خیلی جالب بود. فقط یک کلمه پرسید: چرا؟ در جواب گفتم شاید چون چشمانش زیباترین تصویری است که در این بیست سال دیده ام! لبخندی زد و با همان لحن شیوا گفت: شروع خوبی بود! و این آغاز دوستی من با سوزان بود. دوستی ای که هر دوی ما خوب می دانستیم قرار نیست به با هم بودنمون ختم شود. سوزان، ارمنی بود و پدر و مادری مسیحی و بسیار مذهبی داشت. من مسلمان بودم و در خانواده ای با اعتقادات مذهبی سفت و سخت بزرگ شده بودم. ما سال ۷۰ در دانشگاه اصفهان با همدیگر، هم دانشگاهی بودیم، وی ساکن اصفهان بود و ادبیات می خواند و من هم اصالتاً رشتی بودم و دانشجوی حسابداری. آن روز هم مثل همه ی دوشنبه ها چیزی از کلاس مالیه عمومی نفهمیدم! طبق معمول تمام هفته های گذشته منتظر بودم ده دقیقه قبل از پایان کلاس بیاید دم در و از قسمت شیشه ای برایم دست تکان دهد که یعنی کلاسش تمام شده، بعدش دوتایی برویم همان کافه همیشگی و گپ بزنیم و برایم کتاب بخواند. همیشه آرزوش این بود که یک کتابفروشی بزرگ داشته باشد. بهش می گفتم اگه روزی کتاب فروشی رویاهایت به واقعیت بدل شد، اسمش رو بذار «کتابفروشی باران‌های نقرەای». اینجوری هر وقت وارد کتابفروشی ات بشی یاد شهرمن و خودم می افتی! سوزان عاشق ادبیات و کتاب بود و من عاشق هر چیزی که او عاشقش بود. وقتی دانشگاهمان تمام شد با خانواده ها صحبت کردیم. واکنشها دقیقاً همانی بود که انتظارش را داشتیم. یک “نه” قاطع به دلایل کاملاً مذهبی. ما واقعاً احساس می کردیم که عاشق هم هستیم، اماعاشق خانواده هایمان نیز بودیم. آن زمان مثل الان نبود که خانواده ها کمی منطقی تر با این گونه مسائل برخورد کنند. روزهای قشنگ من و سوزان آذر ماه ۱۳۷۰شروع شد و بهار۱۳۷۵که من رفتم سربازی تما م شد. بعد از کلی آرزوی قشنگ برای هم، از همدیگر خداحافظی کردیم. بعد از آن هیچوقت به اصفهان برنگشتم. اما وقتی سال گذشته همسرم مقصد سفربرایت عطیلات عید را اصفهان اعلام کرد نمی دانم چرا از این پیشنهاد استقبال کردم حس غریبی داشتم. چیزی در حدود ۳۰ سال از آن روزها گذشته بود، اما ترس ناشناخته ای روحم را آزار می داد وقتی دلیل این ترس را فهمیدم که دست در دست همسر و پسرم داشتیم در مرکز شهر قدم می زدیم. ساختمانی بسیار بزرگ و مجلل که تابلوی بزرگ روی درش خودنمایی می کرد: “کتابفروشی باران های نقرەای” جلوه خاصی در خیابان داشت. با اینکه می ترسیدم داخل کتابفروشی بروم… با وجود این که می ترسیدم دوباره سوزان را ببینم… برغم ترس از اینکه ممکن است در ۵۰ سالگی، با دیدن زنی به غیر از همسرم ضربان قلبم شدید شود، اما نیرویی ناشناخته مرا به کتابفروشی کشید در آن ساعت از روزخیلی شلوغ نبود. همسر و پسرم به بخش رمان ها رفتند و من درست وسط کتاب فروشی خشکم زده بود. دختر جوانی که داشت راهنمایی شا ن می کرد به نظرم آشنا آمد وقتی که لبخند زد مطمئن شدم با آ ن چشم ها و لبخند و کمان گوشه ی لب ها موقع خندیدن، بدون شک دختر سوزان بود. درست لحظه ای که خواستم صدایش کنم و درباره ی صاحب کتاب فروشی از وی سئوال کنم چشمم به قاب عکس بالای میزی که دختر جوان از پشتش بلند شده بود افتاد. عکس سوزان بود مسن تر، شکسته تر و شاید جذاب تر. گوشه ی قاب عکس نوار مشکی زده شده بود و در کنارش تخته سیاه چوبی کوچکی که رویش با خطی زیبا نوشته شده بود:
*عشق زیبا ترین دین دنیاست*
سوزان گروسیان
۱۲ژوئن ۱۹۶۸
۳۱ژانویه ۲۰۱۹
کار از فشاردادن نوک بینی و لب ورچیدن گذشته بود. اشک هایم سرعت عمل شان خیلی از من بیشتر بود. همسرم با نگرانی به سمتم آمد و پرسید چی شده و من به سختی لبخندی مصنوعی زدم و گفتم چیزی نیست یاد خاطرات دوران دانشگاهم افتادم فقط دلم برای اون روزا تنگ شد و بغض کردم همین…!
