شب ِ درد
شب ِ رنج
شب ِ خاموشی
شبی که راز ِ گم شده ات را
جز با دل ِ ریش ریش
به هیچ کس نتوانی گفت
شب ِ بریدن ِ زبان ها
و قلم کردن ِ بازوان ِ پولادین
شب ِ به گرو ستاندن دلها
و به زنجیر کشیدن ِ خردها
در پیشباز ِ روزی که خورشید ِ زمستانی
بر ندمیده فرو می میرد
شبی که دل ِ پرستندگان ِ مهر را
بی امید رسیدن به نوشدارویی
به خون می نشاند.
این آدمیان را
به خورشید ِ یلدا
نووید نخواهی داد
ای پرستای مهر ِ زندگی بخشا؟
و پرچم ِ فردا را
برنخوتاهی زد
از پس ّ این یلدا؟
تو نیز اگر بخسبی
کی آفتاب ِ رخشارا
در گاهواره ی یلدا خواهد جنباند؟
کی پرچم سحر را
بر بلندای ِ البرز
خواهد افراشت؟
کی از کمان ِ آرش
تیر ِ پیام ِ پیروزی را
بر ساق ِ آن درخت ِ تناور
در دور دست ِ خاک ِ یلداپرستان
خواهد نشاند؟
یلدای ۸۰
