در آسیا، اروپا و آفریقا در طول تاریخ بارها جنگهائی که ماهیت سلطه طلبانه یا قومی و مذهبی داشت رخ داده است اما دو جنگ جهانی اول و دوم برای کسب فضای حیاتی برای سرمایه داران و در رقابت میان آنان از اروپا شروع و همه جهان را بکام خویش فرو برد. اما این دو جنگ که با هزینه های انسانی و ویرانی های زیادی در سراسر جهان همراه بود، مقدماتی داشت. بحران اقتصادی دهه ۱۹٣۰، سر برآوردن قدرتهای جدید امپریالیستی، نیاز به باز تقسیم مستعمرات بعنوان فضای حیاتی این امپریالیست های جدید و… و قدرت گرفتن احزاب و گروه های راست افراطی در اروپا همه و همه بازتاب بیرونی این رقابت های ویرانگر بود. بعد از جنگ جهانی دوم بازار مشترک اروپا به منظور جلوگیری از این ستیزهای ویرانگر بویژه در برابر دشمن مشترک (شوروی سابق) بوجود آمد تا با ادغام سرمایه های امپریالیستی با توافق همه بازارها تقسیم شود. این بازار بعدها با به اشتراک نهادن همه امور اقتصادی، سیاسی و اجتماعی میرفت که قدرت بزرگی بموازات دیگران شود.
با جدا شدن بریتانیا و زمزمه های تعدادی دیگر از کشور های عضو چه خواهد شد؟ بالا آمدن احزاب نوفاشیست و نونازیست، اروپا را به کجا خواهد برد؟ جانبداری المان و آمریکا از روی کار آمدن راست های افراطی در اوکراین چه معنائی میتواند داشته باشد؟ ایجاد سپر موشکی مسلح به سلاح هسته ای در کشور های اروپای شرقی مثل رومانی، استونی، و لهستان با چه هدفی انجام می شود؟ حذف ممنوعیت استفاده از نیروی نظامی در خارج از مرزهای آلمان و ژاپن که بعد از جنگ جهانی دوم بر قانون اساسی این دو کشور اعمال می شد چه معنائی دارد؟ افزایش بودجه نظامی ژاپن، نوسازی سلاح های هسته ای روسیه چرا؟ همه اینها ایا نشان نمی دهد که مارس خدای جنگ دوباره در حال صیقل دادن شمشیر خویش است؟ اگر چنین است آیا وجود سلاح های اتمی می تواند مانع امپریالیستهای جنگ طلب شود؟ آیا جنگ سوم جنگی نیابتی خواهد بود آنگونه که از اول قرن بیست و یکم بوده است؟ وقتی نوبت به روسیه و چین برسد چه خواهد شد؟ بقول هنری کیسنجر: کسانیکه صدای جنگ را نمی شنوند ناشنوا هستند. (گلوبال ریسرچ بهمن ۱٣۹۰)
چه باید کرد؟ یکی از عوامل موثر در پیشگیری از جنگ و لگام زدن به های و هوی جنگ طلبان حضور گسترده مردم سراسر جهان در خیابانها است. این کار باید توسط افراد شناخته شده صلح طلب در همه جای جهان بویژه اروپا و آمریکا که محل زیاده طلبی های سرمایه داری هار جهانی است، انجام گیرد و از هم اکنون جبهه ای از همه صلح طلبان جهان با هر عقیده و مرامی بر روی اینترنت تشکیل شود و با تظاهرات ضدجنگ و تشویق جوانان به عدم انجام خدمت نظام وظیفه و غیره، سلطه طلبان و آزمندان را به دوباره اندیشی وادار سازند. تشکیل یک شبکه جهانی صلح طلب سبب ایجاد تشکیلاتی آماده برای جلو گیری از جنگ در آینده دور یا نزدیک خواهد بود.
و اما سخنی با تصمیم سازان کشور که سرنوشت ایران و ایرانیان در دست آنهاست. بر کسی پوشیده نیست که امپریالیسم بویژه نوامپریالیست امریکا یا بقول جمهوریخواهان این کشور امپراطوری ایالات متحده خواهان تسلط بر همه جهان است و بویژه تسلط بر منابع نفت برای جلوگیری از بی نیاز شدن سایر کشورهای رقیب و بوجود آمدن قدرتی هم ارز برایش حیاتی است. بقول کیسینجر: نفت را کنترل کن تا دولت ها را کنترل کنی. غذا را کنترل کن تا مردم را کنترل کنی. او، وزیر خارجه اسبق آمریکا و یکی از سیاستگذاران همیشگی آن کشور میگوید امریکا شش کشور نفتی شامل عربستان، کویت، لیبی، عراق و امارات و قطر را تحت تسلط خود دارد .آیا از کشور هفتم یعنی ایران خواهد گذشت؟ جواب او خیر است. آیا عربستان نقش جنگ نیابتی را در مقابل ایران بازی خواهد کرد. چرا آمریکا مانع نابودی گروه های افراطی مثل داعش و النصره میباشد؟ در چنین شرایطی آیا نباید سیاست خارجی ما سنجیده تر باشد؟ ایا تا کنون این سیاست کاملاً درست بوده است؟ در کجا دیده اید ساختمان های دیپلوماتیک را آتش بزنند؟ سیاست از این بدتر نیست که در حالی که دشمن زیر محکومیت های بین المللی در حال در انزوا قرار گرفتن بود او را از زیر ضرب خارج کنیم. سیاست خارجی کار مردان و زنان ورزیده در این زمینه است نه کار هر کسی که بنا به منافع جناحی، ای بسا باعث لطمه زدن به منافع ملی می شود. مسئولین محترم بخاطر حفظ و صیانت از تمامیت ارضی و منافع ملی باید از تندروی و دخالت افراد و گروه های غیرمسئول در سیاست خارجی در حالیکه بسیاری در کمین نشسته اند تا مردم آزاده ایران را نیز به سرنوشت دیگر ملت های خاور میانه دچار سازند، ممانعت کنند. نباید به نیروی نظامی یا به خاکریزهای خارج از کشور غره شد. بهترین و محکمترین خاکریز در برابر هر تهاجمی، همبستگی مردم و حکومت است و این حاصل نمی شود مگر با محترم شمردن حقوق شهروندی واقعی. این حقوق شامل حق اشتغال کامل که با سرمایه گذاری در زمینه های تولیدی و عمرانی دولت حاصل شدنی است، رعایت آزادی عقیده، بیان، قلم، رعایت حقوق اقلیت های قومی و مذهبی و دگراندیشان، حق دخالت مردم در تعیین سرنوشت خود و غیره است. اقلیت ها را با سرکوب، اعدام، تبعیض در بهره برداری مساوی از مواهب کشور به سوی افراطیون سوق ندهید. مردم ایران همواره به میهن خود وفادار بوده اند، آنان را با انگ های بی پایه از صحنه خارج نکنید.
