یکشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۴ - ۱۸:۵۵
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) از این که نخستین پیام خود پس از انتخابش را هم زمان با شب یلدا، پایان جانسختی شب و جشن آغاز بازگشت نور بر زندگی و طبیعت راهی خانههای هممیهنان خود مینماید، خرسند است. ما این همزمانی امیدآفرین را ادامهٔ راهی میدانیم که دیریاست در همراهی با مردم سرزمینمان در پیکار دیرینهشان با شب و ظلمت و در پیوند با آزادی و نور، برگزیدهایم.
دادخواهان خاوران در چهاردهۀ اخیر ثابت کردهاند که هیچ درِ بسته، هیچ ممنوعیت و هیچ فشار و ترفندی را یارای ایستادگی در برابر عزم آنان برای زنده نگه داشتن یاد عزیزانشان و برملا کردن راز این جنایت هولناک نیست. خاوران همچنان زنده است و نفس میکشد و ننگی است ابدی بر پیشانی جمهوری اسلامی.
با عنایت به این وضع و شرایط عملا موجود آنچه در ایران برگزار میشود فاقد حداقل شرایط برای شناخته شدن بعنوان یک انتخابات است. با تمام محدودیت ها و کنترل های نظام امنیتی و سیاسی انتخابی در کار نیست و دقیقا با استعاره از آقای خمینی « در این رژیم آزادی های فردی پایمال و انتخابات واقعی و مطبوعات و احزاب از میان برده شده اند.
همانگونه که نائومی کلاین در دکترین شُک سالها قبل نوشته بود سیاست ترامپ-ماسک و پیشوای ایشان خاویر مایلی بر شُک درمانی اجتماعی استوار است. این سیاست نیازمند انست که همه چیز بسرعت و در حالیکه هنوز مردم در شُک اولیه دست بهگریباناند کار را تمام کند. در طی یکسال از حکومت، خاویرمایلی ۲۰٪ از تمام کارمندان دولت را از کار برکنار کرد. بسیاری از ادارات دولتی از جمله آژانس مالیاتی و وزارت دارایی را تعطیل و بسیاری از خدمات دولتی از قبیل برق و آب و تلفن و خدمات شهری را به بخش خصوصی واگذار نمود.
سلطنتطلبان شاید امروز، همچون رجوی در گذشته، ادعا کنند که این انتقادها بخشی از جنگ روانی مخالفین است. اما تاریخ همیشه قضاوت خود را کرده است. در نهایت، این مردم ایراناند که با آگاهی و حافظهی تاریخیشان تصمیم خواهند گرفت چه کسی را بپذیرند و چه کسی را برای همیشه کنار بگذارند
ما از ابتدا سعی کردیم به نمایندگی از مردم عمل نکنیم، بلکه ببینیم با هم چه کاری می توانیم انجام دهیم. حتی با شکایت های کوچک و درگیریهای روزمره، مساله این بود که مردم را همراهی کنیم و در بحثها مشخص کنیم که اینجا چه مشکلاتی داریم، از چه چیزی حق شکایت داریم و کار در خطوط مونتاژ چقدر سخت است. ما به همکاران خود توضیح دادیم که چگونگی بیان روابط قدرت، نشانگر روابط طبقاتی است و کارآفرین باید این کار را در جنگ علیه رقبای خود انجام دهد.
رئیس انجمن خاطره تاریخی، امیلیو سیلوا در مصاحبهای گفته است که “نه خوان کارلوس (پادشاه سابق) و نه پسرش، فیلیپه ششم، پادشاه کنونی هرگز دیکتاتوری فرانکو و جنایات آن را محکوم نکردهاند. به همین دلیل، شرکت آنان در مراسمی که به آزادی هزاران زندانی جمهوریخواه اسپانیایی اختصاص دارد، بیاحترامی به خانوادههای قربانیان است”.
یک عضو شورای شهر تهران، در مورد بیش از ۱۲۰ نوع آسیب اجتماعی علیه زنان مثل فقر، خشونت خانگی و تبعیض جنسیتی هشدار داده است، معضلی که به باور بسیاری از فعالان حقوق زنان ناشی از سیاستهای جمهوری اسلامی ایران در چند دهه اخیر است.
ارسطویی در دوران فعالیت خود رمانهای «نسخه اول»، «بیبی شهرزاد»، «آسمان خالی نیست»، «افیون»، «خوف»، «نی نا»، «من و سیمین و مصطفی» و «ولی دیوانهوار» را منتشر کرد که از این میانه رمان «من و سیمین و مصطفی» پس از انتشار توسط اداره سانسور ممنوع و از بازار جمع شد.
کلان شهرهای ایران ده ها سال از شهرهای مشابه مانند سائو پولو امن تر بود اما با فقیر شدن مردم کلان شهرهای ایران هم ناامن شده است. آن هم در شهرهایی که پر از ماموران امنیتی که وظیفه آنها فقط آزار زنان و دختران است.
هشتاد سال پس از پیروزی بر فاشیسم در شرایطی که راستگرایی افراطی و نژادپرستی، بیگانهستیزی در بسیاری کشورها دوباره سربرآورده و جنگهای تازه یکی پس از دیگری شعلهور میشوند،گرامیداشت یاد و نام این قهرمانان که بسیاری از آنان گمنام ماندهاند، فقط ادای احترام نیست، بلکه خود نوعی مقاومت است: مبارزه علیه فراموشی و هشداری است برای بازداشتن فاشیستهای امروزی از تکرار جنایتهای دیروز، اینبار در چهرههایی دیگر.
سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) وقوع این فاجعۀ شوم را به مردم میهنمان، به شهروندان بندرعباس و خانوادههای داغدار و آسیبدیده تسلیت میگوید. ما در این لحظات سخت همراه و همدوش مردم بندرعباس سوگوارِ جانهای از دست رفته و نگران و چشمبه راه بهبود زخمیهای این حادثهایم.
هشتاد سال پس از پیروزی بر فاشیسم در شرایطی که راستگرایی افراطی و نژادپرستی، بیگانهستیزی در بسیاری کشورها دوباره سربرآورده و جنگهای تازه یکی پس از دیگری شعلهور میشوند،گرامیداشت یاد و نام این قهرمانان که بسیاری از آنان گمنام ماندهاند، فقط ادای احترام نیست، بلکه خود نوعی مقاومت است: مبارزه علیه فراموشی و هشداری است برای بازداشتن فاشیستهای امروزی از تکرار جنایتهای دیروز، اینبار در چهرههایی دیگر.