در دورانی که آقای خمینی علیه آمریکای جهانخوار شعارپراکنی میکرد، اسامه بن لادن با آمریکا همکاری میکرد تا نیروهای شوروی رابه شکست بکشاند. روزگاری خمینی(ره؟) گفته بود سربازان اسلام پرچم الهی ما را بر فراز کاخ ملعون سفید به اهتزاز در خواهند آورد. او حتی تا آنجا پیش رفت که خاندان سعودی را در عربستان دست نشانده امپریالیسم آمریکا نامید و خواستار قیام امت شبه جزیره عرب شد. در آن روزگاران هیچکس نمی توانست تصورنماید که ابن لادن وهابی مذهب ضدشیعه اینگونه درسهای داده شده ازجانب آقای خمینی را بدقت یاد بگیرد و آنرا بعدها در یک اقدام همچون جاشی مسلکان به فاجعه جهانی تبدیل نماید تا از آن طریق هم باعث شورش در عربستان گردد. و اگرخمینی هم اینک میزیست حتما از اسامه ابن لادن بعنوان بهترین مقلد خویش یاد میکرد. اگر شعارها و پیامها و نوشته های گوناگون خمینی را بررسی نماییم حتما به این نتیجه میرسیم که بن لادن تمام آن وصیت های خمینی را به دقت تلمذ نموده و همه آنها را به اجرا درآورده است. جنبش عقب مانده اسلامی در لباس های مختلف در حال نبرد برای رسیدن به آرمانها ی خویش است، گاهی اوقات پیشروی ساعقه وار میکند و گاهی اوقات عقب نشینی میکند، تنها راه روشنگری میان توده ها میتواند آنها ر اوادار به شکست بنماید.
*امضاگذاری مذهبی گونه
اخیرا ازجانب بعضی روشنفکران و رهبران سازمانهای سیاسی جهت امضا گذاشتن پای فراخوان رفراندوم شیوه ای اتخاذ شده است که جای کمی بحث و تامل دارد. بعضی از آنها به متن رفراندوم انتقاد دارند و از امضا نمودن آن خودداری می نمایند که حق دمکراتیک هر فرد حقیقی و حقوقی می باشد. اما بعضی دیگر بعد از انتقاد از متن فراخوان به امضا گذاشتن در کنار آقایان شاهین فاطمی و رضا پهلوی امتناع می ورزند، این در حالی است که اگر متن فراخوان باب میل آنها قرار میگرفت آیا حاضر بودن در کنار اسامی یاد شده امضا خود را بگذارند یا نه !؟ شیوه برخورد این دسته از افراد هنوز مذهبی مانند است. اینان دورانی عار داشتند تا نامشان در کنار عباس امیر انتظام ها قرار بگیرد، اما کم کم یخها آب شد و تکامل و تحول قطره چکانی اثر خود را گذاشت تا آنها در کنار لیبرالها بنشینند و یا با آکسیون سیاسی اقدام مشترک بگذارند. به ارزیابی من این اشخاص فکر میکنند سرنگونی رژیم عنقریب به وقوغ می پیوندند و بهتر است بدون ائتلاف وسیع دربالا میتوان به این پیروزی دست یافت. علت اساسی این تفکر در یک آرزوی دیرینه نهادینه شده است. افراد مذکور همیشه گفته اند که توده ها در دوران فوران و خیزش توده ای به سوی سازمانها می آیند و احتیاجی به ائتلاف گسترده جهت سازماندهی توده ای باقی نمی ماند. بنظر من هرچه مجتهدین وعلمای عظامی همچون منتظری برای حفظ اسلام با فتواهای پشت سرهم سعی دارند مشکلات عدیده ای چون ارتداد را که مسدود کرده است، کاهش دهند، پس این دوستان هم یواش یواش می توانند شریعت مقدس تفکر خود را کمی اعتدال بخشند. من به جرئت میتوانم اذعان کنم که اگر در کنار شاهین فاطمی بنشینند، آنهم درصورتی است که آقای فاطمی هم علاقه نشستن کنار این افراد را داشته باشد از نظر ملت ایران در فردای پیروزی هیچگونه گله ای نخواهد شد چرا که ملت تشنه آزادی، اینگونه موانع کودکانه را اگر باعث تاخیر به مقصد رسیدن باشد، را هیچگاه نخواهد بخشید. امضا نمودن یک فراخوان دال بر ائتلاف و یا اتحاد با افراد مختلف و منجر به شکل دولت آینده نمی گردد، بلکه باعث حرکت قطاری میشود که سالهاست انتظار به راه افتادن آن نشسته ایم. بگذاریم این قطار سرنگونی حکومت اسلامی به حرکت دربیاید، بعدا نتایج مثبت آنرا خواهیم چشید، در این راه از رقبای خود وحشت نداشته باشیم که پیروزی را نصیب خود سازند و ما را از قطار سرعت گرفته به بیرون بیفکنند، بلکه اتخاذ سیاستهای درست باعث پیروزی ما میشود.حالا باید از این دوستان پرسید، آنانی که پای این فراخوان امضا گذاشته اند، آیا همه با رضا پهلوی ائتلاف کرده اند؟
* پیروزی ملایان ، شکست ایرانیان
هر سال که ۲۲ بهمن فرا میرسد موضعگیری های مختلفی از جانب گروههای سیاسی و به تبع شخصیت های گوناگون بدان صورت میگیرد. بعضی ها آنروز را شکوهمند و پیروزمندانه می نامند، برخی آنرا عزای ملی اعلام میدارند، بعضی هم یک قدم پیروزی برای ملت می داند. هر چند یک رژیم ارتجاعی از آن سر برآورد. ملت ما هنوز ارزیابی صحیحی از انقلاب مشروطیت بدست نداده بود که جنگ دوم جهانی پیش آمد و مبارزات ملی شدن نفت به رهبری دکتر محمد مصدق به شکست انجامید. این هر دو را ملت ایران هنوز بررسی نکرده بود که انقلاب اسلامی روی داد. در مجموع حوادث مختلفی در ایران رخ داده بودن بدون آنکه همه آنها تجزیه تحلیل گردد. اما یک چیز مشخص است و آن این است که تحویل و تحولات مملکت ما متاثر از اتفاقات جهانی می باشد که با مسئله داخلی گره خورده و به یک دگرگونی سیاسی- اجتمایی داخلی منجر می شود.
با خواندن کتاب جدید دکتر نهاوندی به نتایجی رسیدم که آنها را بصورت زیر می آورم : اول اینکه، بعد از آنکه اعراب درسال ۷۳ به مدت کمتر از یک ماه صادرات نفت را به روی غرب بستند، غرب از یک خواب و غفلت بیدار شد. آنها در صدد برآمدن تا طرح استراژیک بلند مدتی را در منطقه نفت خیز خلیج فارس پیاده نمایند تا دیگر این ممالک جرات و شهامت نداشته باشند که غرب را آنچنان فلج نمایند که ناوگان های جنگی آمریکا در جنگ ویتنام از پا بیفتد و اروپا از بی نفتی بی رمق شود. پس فرمانده این بایکوت نفتی، ملک فیصل بایستی از میان برداشته میشد. از این طریق یک زیباروی آمریکایی که معشوقه برادرزاده ملک فیصل بود، این طرح را انجام داد و نامبرده ترور شد. ولی این آغاز کار بود و منطقه بایستی آنچنان آماده میشد که ارتش های امپریالیستی برای همیشه به منطقه می آمدند.علت آمدن آنها به منطقه، بی ثباتی منطقه قلمداد میشد که تا بحال ثبات آن به حکمرانان منطقه سپرده شده بود. یکی از متحدین منطقه محمد رضا پهلوی بود که دیگر به اوهم تعهدی نداشتند. همه اینها را میتوان ازکتاب پاسخ به تاریخ و کتاب اخیر دکتر نهاوندی دریافت.اولین سئوال محمدرضای پهلوی در بدو ورود به آمریکا این بود، که چرا این کار را با او کردند؟ بقول قدیمی ها هر بیماری اولین حدس مبتلا به بیماری وعلت آنرا خود می توانند دریابند. دوم اینکه: برابر نوشته دکتر نهاوندی هنوز معلوم نیست نوشته رشیدی مطلق درسال ۵۶ بابت خمینی از کجا سر درآورد وچگونه آنرا طرح ریزی نمودند. دوران تبعید خمینی قانونا در خرداد ماه ۱۳۵۷ پایان می یاقت . او قانونا حق داشت بعداز اتمام دوره تبعید به ایران برگشته و زندگی نماید.سئوال اینجاست آیا حکومت شاه آمادگی برگشت او را داشت؟ به نظر من به هیچ وجه این آمادگی وجود نداشت،بلکه به ظن من حکومت شاه بیشتر سعی داشت که دوران تبعید او را با برگذاری یک واقعه خرابکارانه تمدید نماید و ازطرف دیگر شخص خمینی هم پذیرای برگشت به ایران نبود، مگربا شرایط نوینی که او تعیین میکرد. بنظر من اگر نیروهای خارجی می توانستند او را طی یک بلوای سیاسی به ایران بیاورند، او سریعا ادعای رهبری اکثریت شیعه عراق را که همیشه درسر می پروراند،مطرح می کرد. وبالطبع جنگ فرسایشی منطقه ایی را می توانستند فراهم آورند که آرزوی جدید امپریالیست های جهانی بود، قرارداد ۱۹۱۹ وثوق الدوله بابریتانیای کبیر این بار آغاز شده است. افغانستان وعراق عملا تحت الحمایه لردکرزن تاریخ ما جرج بوش دوم شده اند. نقطه اتصال این دو حلقه ایران می باشد.هم اینک امریکا بر طبل جنگ میکوبد. اگر بریتانیا از انقلاب مشروطیت حمایت کرد، بخاطر آن بود که آن جنبش علیه نفوذ روسیه تزاری بود که برکل حکومت قاجار تسلط داشت. ولی انقلاب اسلامی ۵۷ آشکارا در خدمت کلیه انحصارات امپریالیستی قرار گرفت. بدین لحاظ دو نیرو می توانند از یروزی انقلاب اسلامی سرمست باشند؛ اول ملایانی که ۱۴۰۰ سال در انتظار این برکت الهی نشسته بودند و دوم قدرتهای امپریالیسی که همیشه در منطقه ماندگار خواهند شد. اگر روزگاری خلیج فارس و دریای عمان تا دهانه اقیانوس هند خالی از ناوگان های بیگانه بود، هم اینک همچون ترمینال اتوبوس رانی در تبریز آنجا اسکان گرفته اند.همه این استدلاها و فرضیات فقط بعد جهانی و نتیجه ژئوپولیتیک انقلاب ۵۷ بود. اما در عرصه داخلی نتایج مرگباری به همراه داشت که اینک می توان به آن پرداخت. چهارم اینکه، چند ماه بعد از خروج شاه از ایران، بلافاصله کسانی از ایران فراری شدن که خود مسبب خروج شاه بودند، برای نمونه خروج دکتر حسن نزیه درتابستان ۱۳۵۸. با گفتن این که حکومت اسلامی نه ممکن است ونه مفید و لازم که به سرعت تحت تعقیب قرارگرفت. انگار باید ملت ایران حکومت اسلامی را به خود می دید. آن نیرویی که پشت صحنه تلاش می نمود که ایران تبدیل به حکومت اسلامی گردد هنوز فعال بود که جنگ آغاز شد و دیدیم چگونه امپریالیست ها از یک دست نشانده به نام صدام حسین که درسال ۱۹۶۹ در قاهره به همکاری با سیا مفتخرشده بود تا او روانه عراق شود و افسران عراقی طرفدار اتحاد شوروی را قلع و قمع نماید.درسال ۱۳۶۰ خمینی گفت، ابرقدرت ها دو گاو شاخ دار را به جنگ هم می اندازند. ایشان این جمله را گاهی اوقات کاملا درست گفت ولی منظور ایشان از این دوگاو؛ یکی صدام حسین بود و دومی راحتما باید ملت ایران کشف نماید!.برای هرکاری ملت های ما دیر به فکر می افتند. یک ضرب المثل ارمنی میگوید:“ عقل دوم مسلمانان بهتر است “.یعنی اولین اندیشه ما همیشه کج ازکار در می آید.همیشه ما اول عمل میکنیم و بعد می اندیشیم. حالا هنوز هستند کسانی که گروههای انقلاب اسلامی ۵۷ راگرامی می دارند بی آنکه نتایج دهشتناک آنرا بررسی کرده باشند. نفرت ما به شاه آنقدر زیاد بود که چشمانمان را کور کرده بود که واقعیات را به درستی ببینیم. جامعه ایران در زمان شاه در یک بیماری سیاسی در قدرت حاکمه بسر میبرد که با یک جراحی ابتدایی علاج پذیر می بود. ولی سیاسیون ماخواستار یک زلزله سیاسی بودن که علاج آن هم اینک بسیار دشوار گشته است. بخشی ازهمان فعالان سیاسی که باعث سرنگونی شاه شدن و نتایج و رهبری نظام برخاسته ازآنرا دیدن،حالا حاضر نیستند در مقابل این رژیم، آن حرکت سال ۵۷ را انجام بدهند، چرا که آنان اصلاح طلب و مشروطه خواه شده اند. چو نیکو میبود که این ذائقه سیاسی را آنزمان ازخود نشان میدادن واین سرزمین اهورایی به یادگار مانده از نیاکان ما رابه این روز سیاه نمی افکندند. حالا که جنبشی به نام رفراندوم ملی آغاز شده است، این آقایان و خانوم های مردود شده درچند نوبت امتحانات نهایی باز به میدان آمده اند و سرناسازگاری را آغاز کرده اند. به هرصورت شرایط سنگینی برای مملکت و ملت پیش آمده. ایرانیان طرفدار سرنگونی رژیم باید هرچه سریعتر صفوف خود را حول جنبش متمدنانه و ممکن رفراندوم فشرده سازند و خود را به عنوان آلترناتیو آینده مملکت ایران معرفی نمایند. اولین حرکت فراخوان این اپوزیسیون متشکل سیاسی باید خلع سلاح اتمی و دوری جستن از آن و تعهد سپردن به تمام قوانین شناخته شده بین المللی و به رسمیت شناختن همه قوانین حقوق بشر و مخالف حمله نظامی آمریکا به ایران و بلکه کسب حمایت بین المللی برای سرنگونی رژیم و روی کار آوردن یک حکومت مدنی برخاسته از رای اکثریت مردم ایران باشد. ازهمین حالا برمگان مبرهن است که حکومتی که بعداز این رژیم به قدرت برسد کار آسانی پیش روی خود ندارد بلکه این جامعه آنچنان به لحاظ روحی و روانی صدمه دیده است که درمان آن سالیان دراز طول خواهد کشید. ایرانیان همواره در همه اعصار وادوار از درون مشکلات و اختلافات و بلایا پیروز و سربلند خود را به ساحل نجات رسانده اند ولی اینبار این ساحل بسیار دور نیست، بلکه نیروی همت و استواری می خواهد و بس .
