آخرین پنجشنبۀ سال پشت درهای بستۀ خاوران
چهاردهه است که خانواده‌های خاوران آخرین پنجشنبۀ سال را به یاد فرزندان سربه‌دار شده و سرفرازشان به خاوران می‌روند. طی این چهار دهه بسیاری دادخواهان، به ویژه مادران و پدران دادخواه خاوران از میان ما رفتند اما خاوران تنها نمانده و نخواهد ماند. خاوران از یک سو نمادی است از جنایت علیه بشریت و سبعیتی را به رخ می‌کشد که حتی عاملان و آمران آن در پی محو کردن آثارش برآمده‌اند و از سوی دیگر روایت‌ها دارد از استقامت و پایداری دادخواهانی که در برابر این تلاشِ بی‌سرانجام ایستاده‌اند.
پایداری تحسین‌برانگیز دادخواهانی که زیر فشارهای گوناگون، احضارهای پی‌درپی، دستگیری و تهدید، سرودخوانان خاوران را گل‌باران کرده و می‌کنند، تاکنون تمام ترفندهای مذبوحانۀ حکومت را برای محو آثار جنایت‌اش خنثی کرده است. پس از آن‌که تلاش‌ها برای تبدیل خاوران به پارک به سرانجام نرسید، نوبت به شهروندان رنج‌دیدۀ بهایی و تحت فشار قرار دادن آنان برای دفن عزیزان‌شان در خاوران رسید.(۱) در کنار این فشارها، یا بردن گل به خاوران را ممنوع می‌کنند و یا درهای خاوران را بر روی خانواده‌ها می‌بندند و…
اما باز هم گل‌برگ‌ها در کیف‌ها و جیب‌ها به خاوران راه پیدا می‌کنند و درِ بسته به زیبایی غرورآفرینی گل‌باران می‌شود. دادخواهان خاوران سی‌وپنج سال است ثابت کرده‌اند که هیچ درِ بسته، هیچ ممنوعیت و هیچ فشار و ترفندی را یارای ایستادگی در برابر عزم آنان برای زنده نگه داشتن یاد عزیزان‌شان و برملا کردن راز این جنایت هولناک نیست. خاوران هم‌چنان زنده است و نفس می‌کشد و ننگی است ابدی بر پیشانی جمهوری اسلامی.
در برابر این استقامت و پایداری سی‌وپنج ساله سر تعظیم فرود آورده و یاد پرنده‌های سرفراز طوفان را گرامی می‌داریم.
«در دشتِ یادِ تو
در دشتِ خاوران
در خاورانِ یاد
همواره تا ابد
بر پایِ نامِ سبزِ تو من ایستاده‌ام»(۲)
جمعه ۲۵ اسفند ۱۴۰۲ (۱۵ مارس ۲۰۲۴ میلادی)
پروین همتی، سخن‌گوی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
(۱) برای جلوگیری از محو کردن گورهای دسته جمعی خاوران یاور خانواده‌های دادخواه باشیم!
(۲) در خاورانِ یاد
