سفر آقای پزشکیان، نفر دوم حکومت اسلامی در ایران؛ به عراق، از مهمترین رویدادهای چند روز گذشته است.
آقای پزشکیان در نخستین سفر رسمی خود به عنوان رئیس دولت حکومت اسلامی ایران، به بغداد رفت. با نخست‌وزیر عراق دیدار کرد و از شهرهای نجف، بصره، کربلا، اربیل و سلیمانیه بازدید کرد. آقای پزشکیان در این سفر پایین چندین تفاهم‌نامه را هم امضا کرد.
در سفر به مسائل امنیتی هم پرداخته شد و در دستور کار سفر، یکی هم درخواست ایران از عراق برای ممانعت از فعالیت‌های حزب‌ها و نیروهای ایرانی مخالف حکومت اسلامی در عراق، کردستان، و دورکردن آنان از مرزها بود. پیش‌تر از سفر دولت عراق به این خواسته توجه کرده و پاسخ مثبت را داده بود البت.
آقای پزشکیان در سفر به کردستان عراق با تنی چند از خاندان بارزانی دیدار و گفت‌وگو داشت. نکته جالب دیدار آقای پزشکیان با آقای نچیروان بارزانی پس از دیدار رسمی و در نشست با نمایندگان رسانه‌ها، سخن گفتن آقای پزشکیان به کردی و آقای بارزانی به فارسی بود. آقای پزشکیان در سلیمانیه با بزرگ خاندان طالبانی، رئیس اتحادیه میهنی کردستان عراق؛ هم دیدار داشت. اتحادیه میهنی کردستان عراق روابط گرمی با حکومت اسلامی در ایران دارد.
عراق با ایران و امریکا روابط گرم و دوستانه‌ای دارد. ایران و امریکا هردو؛ در صحنه سیاسی عراق صاحب نفوذ هستند. عراق میدان مبارزه‌ی نیروهای شبه‌نظامی عراقی مورد حمایت ایران و نیروهای ارتش امریکا مستقر در عراق هم هست.
جنگ در اکراین ادامه دارد و هر روز و هم‌چنان انسان‌هایی کشته و زخمی می‌شوند. هفته گذشته اولاف شولتز نخست‌وزیر آلمان اشاره‌ای داشت به برقراری صلح و اینکه هر مذاکره‌ای برای صلح باید با شرکت روسیه باشد. دو سه روزی نگذشت که دولت انگلیس اعلام کرد، آقای کی‌یر استارمر نخست‌وزیر انگلیس راهی امریکا خواهد شد تا برای تصمیم‌گیری در استفاده از موشک‌های دوربرد فروخته‌شده به اکراین با جو بایدن به‌رایزانی بنشیند. روسیه می‌گوید، در این صورت ناتو عملن وارد جنگ علیه روسیه می‌شود. «میان خودمان باشد. روس‌ها در خواب هستند. دیری‌ست که ناتو در جنگ سهم دارد».
تاخت و تازهای اسرائیل در فلسطین پایانی ندارند. اسرائیل هر روز بر غزه می‌تازد. آدم می‌کشد و ویران می‌کند. گرچه کم نیست فریاد اعتراض علیه دولت اسرائیل اما، تا زمانی که امریکا مجبور نشود دست از حمایت نتانیاهو بردارد، کشت و کشتار مردم فلسطین پایانی نخواهد داشت. هفته گذشته دولت اسرائیل هوس کرد به کرانه باختری هم بتازد. و تازید. و کشت مردمان بی‌دفاع را.
به‌یاد گرامافون‌ها و صفحه‌های موسیقی کهنه افتادم و سوزنی که گاه گیر می‌کرد و درجا می‌زد و دو، سه ثانیه‌ای یک‌جا را تکرار می‌کرد. حکایت آقای بایدن است. دو ماه است که به‌بار می‌گوید آقای بایدن، قرارداد آتش‌بس در غزه نود درسد پیش رفته است.
آن بالاتر نوشتم «دولت اسرائیل هوس کرد». راستش می‌خواستم به‌جای هوس، واژه‌ی عشق و یا عشقی را به‌کار گیرم. گفتم با خود، عشق واژه‌ی شیرینی‌ست. به‌کار نگرفتم واژه عشق را و هوس را در جمله نشاندم. نشاندم و به‌یک‌بار به یاد «وام‌های عشقی» افتادم. دیر شده است.
یازده ماه پیش‌تر نیروهای فلسطینی از غزه وارد اسرائیل شدند. رسانه‌های غربی این حرکت را اقدامی تروریستی نام نهادند و جو بایدن رئیس جمهور امریکا، و بی‌درنگ پس‌تر او تقریبن همه‌ی رئیسان کشورهای عضو ناتو؛ شال و کلاه کرده، به اسرائیل پریده و با نتانیاهو بیعت کردند. و نتانیاهو به پشت‌گرمی آقایان و توپ و تانک‌هاشان چنان کرد و می‌کند که می‌بینم.
و، هفته گذشته سربازان ارتش اسرائیل وارد خاک سوریه شده و به نوشته‌ی رسانه‌های غربی، بی‌بی‌سی فارسی، نیویورک تایمز، اکسیوس، وب‌سایت رادیو و تلویزیون اتریش؛ «کارخانه تولید موشک حزب‌الله لبنان در سوریه را ویران کردند».
از جو بایدن و رئیسان کشورهای عضو ناتو، انتظار لب‌گشودن به محکومیت این اقدام تروریستی دولت اسرائیل، بیهوده باشد. انتظار از رسانه‌ها اما؟
پاره‌ای از اینان این اقدام اسرائیل را جسورانه، دلیرانه، دیده‌اند …
جای خانم فائزه هاشمی چون همه‌ی دیگر زندانیان سیاسی، در بند نیست. حکومت خواسته است اینان در بند باشند. در هیچ دادگاهی اینان، زندانیان سیاسی، محکوم نشده‌اند. جایگاهی که حکم به زندانی شدن اینان داده است، دادگاه نیست. جایگاه صدور حکم است. وظیفه این جایگاه صدور حکم به بسته‌شدن دهان اعتراض است.
خانم فائزه هاشمی از درون زندان نامه‌ای نوشته است و از هم‌بندان خود شکایت، به افکار عمومی؟؛ برده است. این که چه بر سر خانم فائزه هاشمی آمده در زندان، و از سوی کدام زندانی‌ها بوده است، من نمی‌دانم. گرچه خانم هاشمی به اشاره‌هایی گفته است. سرراست نگفته است اما. نامی نیاورده است.
بر یک موضوع مورد اشاره در نامه‌ی خانم هاشمی اما باید تامل کرد. و آن‌جا که از ممانعت از شرکت زندانیان در رای‌گیری انتخابات نفر دوم حکومت توسط دیگر زندانیان می‌گوید. چنین باشد گر، من تفاوتی میان این کردار با کردار آنانی، زان میان آن عکاس و خبرنگار آزاد؛ که به‌هنگام برگزاری همان انتخابات در خارج از کشور و در مقابل سفارت‌خانه‌ها کمین کرده و به شرکت‌کنندگان در رای‌گیری بد و بیراه می‌گفتند، نمی‌بینم. شاید بگویم، آن که را در زندان به جور حکومت نشسته است، باید بفهمم. از جور به‌تنگ آمده است و در بند. اما نه.
پاره‌ای اینجا و آن‌جا، و در ارتباط با شکایت خانم هاشمی از رفتار هم‌بندان با او از رانت خانوادگی خانم هاشمی گفته‌اند. درست. اما، خانم هاشمی نه به بهانه‌ی رانت که به بهانه اعتراض در بند آمده است. اگر می‌خواسته در رای‌گیری شرکت کند و دیگری مانع شرکت او در رای‌گیری شده باشد، کار آن دیگری نادرست است. گر که نلسون ماندلا باشد.
باری؛ خانم فائزه هاشمی در نامه‌اش آورده است که بس به‌تنگ آمده است از بودن در بند …
