ششم دی ماه ١٣٨٨، بار دیگر توده های مردم ایران در تداوم دفاع از گوهر انسانی آزادی اندیشه و بیان، در بسیاری از شهرها به خیابان ها آمدند تا در برابر پاسداران جهل و خرافه و چپاول اموال همگانی بایستند ونسبت به پایمال شدن حق شهروندی خود اعتراض کنند و رهائی از ستمی را بخواهند که بیش از سی سال است زندگی را بر آنان تلخ و زهرآگین کرده است.
اما پاسخ رژیم در برابراین عدالت خواهی نیز مانند گذشته شلیک گلوله و هجوم وحشیانه و ضرب و شتم و قتل و دستگیری بود.
در هجوم غیرانسانی پاسداران رژیم، بسیاری ازمردم کشته شدند، زخم دیدند ودستگیر و روانه زندان و شکنجه گاه ها شدند.
پرسش اساسی این است که جمهوری اسلامی تا کجا می خواهد این چرخه سرکوب و شکنجه و کشتار را ادامه بدهد؟
آیا درس های تاریخ و سرنگونی حکومت های استبدادی هرگز آویزه گوش این حاکمیت ارتجاعی و نامردمی نخواهد شد؟
آیا پیکارگران راه آزادی و شرافت انسانی دربرابر این هجوم وحشیانه از نفس خواهند افتاد تا رژیم هم چنان به جنایت های خود ادامه دهد و از جامعه ما گورستان بسازد؟
اکنون صدها انسان آزادی خواه و مبارز که در اعتراضات اخیر شرکت داشته اند و بسیاری از فعالان سیاسی که حتی در این اعتراض ها امکان حضور نیافته اند نیز دستگیر وبار دیگر زندان ها و شکنجه گاه ها از انسان های مبارز پر شده است.
اما در این لحظه های تاریخ ساز، در این پیکار عظیم که به تدریج شکل های تازه و پرشکوه تری به خود می گیرد، دیگر نه مردم ایران در دفاع ازحق شهروندی خود عقب نشینی خواهند کرد و نه وجدان های بیدار در برابر این ستم و شکنجه و بیداد خاموش خواهند نشست.
کانون نویسندگان ایران در تبعید، در راستای کُنش هموندان نویسنده خود در ایران، بنا به وظیفه همیشگی دفاع از آزادی اندیشه و بیان، از همه مردم آزاده جهان درخواست می کند که در دفاع از مبارزات آزادی خواهانه مردم ایران هم صدا شوند و به هر شکلی که می توانند افکار عمومی جهانی را نسبت به ستمی که توسط رژیم جمهوری اسلامی در جامعه ما در جریان است به واکنش وادارند.
برقراری آزادی اندیشه و بیان و آزادی زندانیان سیاسی از اولیه ترین خواست های برحق مردم ایران است.
هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران در تبعید
١۰ دی ماه ١٣٨٨ – ۳۱ دسامبر ۲۰۰۹
