نژاد یا طبقه: آیا برنی باید انتخاب کند؟

آیا بزرگترین ضعف ساندرز در کارزار انتخاباتی اش محدودیت سخن گفتن از نژاد است؟ یا او با عدالت اقتصادی – موضوعی که فعال های عدالت نژادی باید پشت آن را بگیرند – غیر منصفانه برخورد می کند؟ در واقع، این ستیزه بر سر فقدان توجه ساندرز به مسئله عدالت نژادی بسیار پیچیده تر از “اول طبقه یا اول نژاد” است. نهاد های مستقر قدرت اقتصادی از طریق بهره کشی از مهاجر ها، افریکو–امریکن ها و زنان ساخته شد .به همین خاطر، صدای این گروه ها یک دستور کار سیاسی را که ادعای حل فقر و نابرابری را دارد مورد انتقاد قرار می دهد .اما صدای آن ها چه می گوید؟

با نزدیک شدن سریع حوزه حزبی آیوا، نامزد های دموکرات، برنی ساندرز سناتور ورمونت و هیلاری کلینتون وزیر خارجه سابق هر دو تحت فشار شدیدی قرار گرفتند تا نشان دهند که نامزدی آن ها برای پیروزی در برابر نامزد ریاست جمهوری جمهوری خواه ها محمتل تر است. ستاد ساندرز به مرور اوج گرفته بود، اما به سهم خود از انتقاد عمومی مصون نبود. به نظر می رسید با نزدیک شدن آیوا انتقاد ها شدت می گرفت.  آتش انتقاد ها به ساندرز به خاطر ضعف در بر خورد با مسئله نژادپرستی سامانه مند ادامه داد .

هر چند، توجه ما به نژادپرستی سامانه مند به هر صورت نمی تواند به آن که ستاد ساندرز از آن سخن گوید محدود شود. هر کسی که نامزد بعدی حزب دموکرات باشد (و به همین خاطر، رئیس جمهور بعدی) نا گزیر از بر خورد با بی عدالتی گره خورده  با نژاد، جنس و هویت و گرایش جنسی نه بعنوان موضوع هایی نادر، بلکه در خط مقدم برنامه های خود–همراه با سیاست های اقتصادی وطبقاتی-خواهد بود. ما شاهد آغاز این مبارزه در ترکیب با مبارزه برای ۱۵ دلار برای هر ساعت و جنبش برای زتدگی سیاه بوده ایم .

با این حال ملاحظه سکوت ساندرز در باره نژاد ممکن است این ستاد را تهدید کند. خروجی رای دادن افریکو–امریکن از سال ۲۰۰۰ به سرعت به صورت درصدی در حال افزایش بوده است. خروجی رای افریکو–امریکن ها در سال ۲۰۱۲ بادو امتیاز بیشتر نسبت به رای سفید ها فراتر رفت، ۶۶درصد به ۶۴ درصد. این افزایش با افزایش مستمر خروجی رای جامعه لاتینی پیوند خورده است. اگر کارزار ساندرز “از مردم بودن” را هدف گرفته است، پس می توان ادعا کرد که کارزار او باید در وحله اول به صورت گسترده ای از ستم دیده ترین های ما سخن بگوید. نژاد پرستی سامانه مند موضوعی است که رای دهنده های رنگین پوست بسیاری روزانه با آن رو در رو هستند، و اگر ساندرز تصمیم دارد اکثریتی از رای های آن ها را به دست آورد، کارزار انتخاباتی او نمی تواند آن را نادیده بگیرد، یا در مورد موضوعی که رای دهنده ها هیچ انتخابی ندارند اما هر روز با زندگی آن ها رو در رو است کم رویی کند .

منتقد ها در برابر حمایت کننده ها 

آخرین بحث بر سر کارزار ساندرزآخر هفته زمانی فوران کرد که تا نهیسی Ta-Nehisi روزنامه نگار و نویسنده از سناتور ورمونت پرسید که آیا او از پرداخت تاوان (غرامت) به افریکو-امریکن ها حمایت می کند جواب ساندرز آن بود که او طرف دار تاوان نیست و احتمال گرفتن آن از طریق کنگره در حد صفر است. سناتور متذکر شد که تاوان ممکن است تفرقه انگیز باشد و اضافه کرد “… آن چه ما می توانیم از آن سخن بگوییم سرمایه گذاری عظیم در بازسازی شهرها، ایجاد میلیون ها شغل با در آمد مقبول، ساختن دانشگاه ها و کالج های عمومی با شهریه مجانی به طور اساسی با هدف قرار دادن منابع فدرال برای منطقه هایی که بیشتر نیاز دارند و در جاهایی که نیاز بیشتر است در جامعه های فقیر شده، عموما افریکو-امریکایی و لاتینی .

همان طور که کواتز خاطر نشان می سازد، طعنه ای در یک نامزد خود “انقلابی” خوانده وجود دارد که از تایید سیاستی که می تواند به گروه های محروم کمک کند  چون می تواند “تفرقه انگیز” باشد خجالت می کشد. اگر چه ساندرز ادعای برنده ای برای عدالت اقتصادی دارد که می تواند به سود افریکو-امریکن ها ولاتینی ها هم باشد، اما به نظر می رسد موضوعی را که برای جامعه افریکو-امریکن خیلی مهم به نظر می رسد با اظهار ساده آن که گرفتن آن از کنگره غیر ممکن است نادیده می گیرد. این نادیده گرفتن با وجود این حقیقت است که کارزار انتخاباتی او، همانطور که دیگران مانند کواتز و کاتلین گرر از نیشن خاطر نشان کرده اند کارزاری است که بر خواسته ها وپیشنهاد های بسیاری که گرفتن آن ها از طریق کنگره ای با اکثریت جمهوری خواه می تواند مانند گرفتن تاوان “غیر ممکن” باشد وفادار است.

یا مسئله آن است که ساندرز با یک ذهنیت “اول طبقه” به پیش می رود، ذهنیتی که در تصرف این فکر است که نژاد پرستی زمانی که عدالت اقتصادی حاصل شد نابود خواهد شد؟ آیا این یک راه معیوب نزدیک شدن به برخورد با مسئله نژادپرستی سامانه مند است؟

کواتز استدلال می کند که “رویکرد”اول طبقه” رویکردی است که بر افسانه که نژاد پرستی نمی تواند در داخل سوسیالیسم موجود باشد تکیه می کند. او توضیح می دهد که افزایش دستمزدها و بهتر شدن اقتصاد به صورت قرار دادی بی عدالتی نژادی را درمان نخواهد کرد. که شکاف بین دستمزد سفید و سیاه، یا تبعیض مسکن مبتنی بر نژاد، و دیگر بیماری های سرمایه داری که به ویژه گروه های به حاشیه رانده شده را  هدف می گیرد نشان نخواهد داد. او می پرسد: اگر کارزار ساندرز در باره تغییر انقلابی خیالی است  چرا در بر گیرنده مبارزه برای غرامت نیست؟

حمایت کننده های ساندرز مستقیما به انتقاد کواتز پاسخ داده اند. میشل رندر (کیلر مایک)، حامی مشهور و مشتاق ساندرز زمانی که بحث آغاز شد با استفاده از توئیتر به او پاسخ داد. رندر ادعا کرد که شرم آور است که افریکو-امریکن ها حتی یک مورد به تاوان بپردازند، اما هدف گرفتن تنها ساندرز، زمانی که دیگر نامزد ها، مانند کلینتون؛ نیز بر علیه تاوان هستند ناجوانمردانه است .رندر ادامه داد که او “دیگر سیاه هایی را که با طبقه کارگر و متوسط فقیر ما ارتباط دارند به رای دادن به ساندرز تشویق می کند. “اما آیا وقتی که به خط مشی ساندرز نگاه می کنیم تشویق او وزنی دارد؟

آیا مشی اقتصادی ساندرز بسنده است؟

بعضی ممکن است ادعا کنند که کارزار ساندرز در نشان دادن بی عدالتی اقتصادی عملا نشان دادن بی عدالتی نژادی است و کاری به نژاد پرستی بعنوان یک چاره اندیشی ندارد .

آدولف رید نویسنده و استاد علوم سیاسی دانشگاه پنسیلوانیا در یک مصاحبه اخیر خود در ورای خبر ها در دونگ هنوودخاطر نشان کرد:” شما می توانید مشی ساندرز را موضوع به موضوع روی کاغذ بیاورید و بپرسید، “خوب چرا این یک مسئله سیاه نیست؟” به چه دلیل حداقل مزد ۱۵ دلاری مسئله سیاه نیست؟ به چه سبب استخدام کارگران دولتی مسئله سیاه نیست؟ به چه علت کالج عمومی و تحصیلات دبیرستانی رایگان مسئله سیاه نیست؟ موضوع عدالت کیفری و بقیه آن…تنها راهی که قصد داریم برای بهتر ساختن زندگی هر کس توانا باشیم تغییر شرایط مباحثه سیاسی است. و ما آن را تنها بر پایه تجربه مشترک انجام می دهیم و وسیع ترین تجربه مشترک از آن کسانی است که برای زندگی کار می کنند یا انتظار می رود برای زندگی کار کنند”      

آنواچانگا، حقوق دان اهل آتلانتا و یکی از سازمان دهنده های افریکو-امریکن ها برای حمایت از برنی، با دنیای مردم (ارگان حزب کمونیست امریکا-مترجم) در باره موشکافی کارزار ساندرزکه از سوی فعال ها به عمل می آید سخن گفت. چانگا اظهار داشت که عدالت اقتصادی که ساندرز خواهان به کار انداختن آن است به مبارزه سیاه برای برابری وابسته است. او توضیح داد که اگر چه مبارزه برای افزایش مزد به ۱۵ دلار برای هر ساعت و گسترش حقوق اتحادیه هابرای بر خورد با نژاد پرستی کافی نیست، اما افریکو-امریکن ها “وقتی که اقتصاد بد است به صورت نامناسبی تحت تاثیر” قرار می گیرند. چانگا گفت که گفتگویی ژرف تر در باره نژاد لازم است رخ دهد – البته نه در داخل کارزار ساندرز، بلکه در کل جنبش .  

چانگا ادعا کرد که “باانتقاد نباید مانند یک تمرین آکادمیک بر خورد شود. این امر بزرگتری است، لازم است گفتگویی بسیار متعادل باشد. (ضروری است) در باره نژاد در سیاست های دموکراتیک بحث کنیم. لازم است رای سیاه ها بیشتز از یک بلوک مطلوب صرف برای نامزد ها مشاهده شود . 

ضرورت ایجاد قدرت

دیگران، مانند مومیتا احمد، می توانند ادعا کنند که سنگینی بر خورد با نژاد در رابطه با سیستم نباید منحصرا بر کارزار ساندرز قرار گیرد. احمد، سازمانگر ملی برای هزاره ها برای برنی و حامی موضوع زندگی سیاه، با دنیای مردم سخن گفت. او گفت احساس می کند که نوشتار کواتز تحلیل بدی از کارزار ساندرز بود، و اگر چه احساس می کند که او حق دارد منتقد باشد، اما به صورت غیر منصفانه ای ساندرز را هدف گرفته است. احمد تاکید کرد که “تحلیل نژادی و تحلیل طبقاتی دست در دست هم پیش می روند”و ساندرز کسی نیست که  ” سیاست های هویت گرایی” را به صحنه می آورد بلکه کسی است که سیاست هایی را که به نفع همه خواهند بود پیش می برد .او نتیجه گرفت که قدرت نهایی در هیچ یک از نامزد ها نیست، بلکه با مردم است، ”  کف جامعه برای تغییر فشار می آورد. وقتی کف جامعه به آن ها فشار می آورند آن ها (نامزد ها) می شنوند .”

چانگا با یاد آوری آن که “در بعضی نقطه ها، برای آن که تغییر پایدار ریشه بگیرد ما به در گیر شدن در روند های سیاسی در سطح ملی و محلی و نیز سیاست ملی ناگزیر خواهیم بود .” احساسات مشابهی ابراز می کند.

چانگا به نکته مهمی اشاره می کند که جنبش باید در یک صف گسترده از بخش هایی که به ورای مورد پرسش قرار دادن عدالت نژادی در محیط آکادمی می روند و نمایش های خیابانی قدرت نشان دهد .

بوتس ریلی هنرمند موسیقی افریکو- امریکن و نویسنده در یک مصاحبه تازه ای در دموکراسی حالا توضیح داد که درکی این که در پایه این سیستم بهره کشی از کارگر وجود دارد لازم است، و بر همه فعال ها واجب است که به آن نقطه فشار بیاورند . او تاکید کرد که ” رادیکال ها باید یک جنبش کارگری جدید ،یک جنبش رادیکال ، رزمنده جدیدی را سازمان دهند که کارگران را حفظ کند و قانون تفت–هارتلی را در راستای انجام آن بشکند. این امر به جنبش اجتماعی دندان خواهد داد .

نجات دهنده ای وجود ندارد

توجه نزدیک فعال ها به مشی ساندرز گفتگویی را در موضوعی که اغلب می توان در چپ به کناری گذاشت باز کرده است:این حقیقت را که هیچ عدالت اقتصادی حقیقی بدون تایید آن که بخش اعظم این سیستم بر ستم نژادی وجنسی ساخته شده است وجود ندارد چگونه می توان توضیخ داد .

تقاطع هویتی (ایده ای که نژادپرستی، تبعیض جنسی، طبقه گرایی و غیره ارتباط درونی دارند و نمی توانند جدای از یک دیگر آزمایش شوند )، مقوله ای است که بسیاری در چپ و هر ریاست جمهوری دموکرات امیدوار باید با آن آشنا شود. مبارزه های پیش رونده ای وجود دارد (مثلا، مبارزه کنونی دادگاه در اطراف تشویق نماینده های فزاینده زنان و اقلیت ها در استخدام) که می تواند بعنوان نقطه آغازی در خدمت سیاست مدارها قرار گیرد تا نشان دادن نابرابری نژادی را آغاز کنند، اما راه طولانی برای رفتن وجود دارد. این بار نمی تواند تنها بر یک نامزد تحمیل شود . 

شاید بهترین خلاصه را آنواچانگا کرد:” مردم (حامی های پایه) تصور می کنند  یک نجات دهنده، یا کسی که مارا نجات دهد می خواهند. من برنی را نجات دهنده خودم نمی بینم. ما در جستجوی یک رهبریم که لازم است اصلاح کننده مسیر باشد .”