روز آدینه، ۵ آذرماه ۱۳۹۵ (۲۵ نوامبر ۲۰۱۶ میلادی) فیدل کاسترو، رهبر انقلاب کوبا و رئیس‌جمهور پیشین این کشور در ۹۰ سالگی دیده بر جهان فروبست.
فیدل کاسترو در سال ۱۳۳۷ (۱۹۵۹ میلادی) پس از دو سال نبرد چریکی نابرابر با ارتش باتیستا، دیکتاتور نظامی کوبا و پس از فرار او، در این جزیرهٔ دریای کارائیب به حکومت رسید. هم‌رزمان او در این نبرد چریکی از جمله انقلابی نامدار آرژانتینی، ارنستو چه گوارا و رائول کاسترو، برادر فیدل و رئیس‌جمهور کنونی کوبا بودند. فیدل کاسترو تا بهمن ۱۳۸۶ (فوریهٔ ۲۰۰۸ میلادی) که رسماً از ریاست جمهوری و فرماندهی کل قوا کناره‌گیری کرد، دارای بالاترین مقام‌های حکومتی دولت کوبا بود. پیروزی انقلاب کوبا این کشور را که درگیر فساد ریشه‌دار و دیکتاتوری بود، گام به گام به سوی اقتصاد دولتی سوق داد.
دولت ایالات متحدهٔ آمریکا که تا سرنگونی دولت کودتایی کوبا از آن حمایت همه‌جانبه می‌کرد، از آغاز پیروزی انقلاب کوبا و به ویژه پس از ملی کردن دارایی‌های شرکت‌های آمریکایی در کوبا به دشمنی آشکار با دولت انقلابی کوبا برآمد و دست به وضع تحریم‌هایی زد که بیش از ۵ دهه ادامه داشت و منجر به تشدید نامتناسب و غیرقابل انکار فقر در کوبا و تضعیف و عقب‌افتادگی شدید اقتصاد این کشور شد. حملهٔ نظامی گروهی از مخالفان دولت انقلابی کوبا به خلیج خوک‌ها که با سازمان‌دهی و پشتیبانی سازمان سیا صورت گرفت، به نماد اقدامات نظامی بی‌تدبیر ایالات متحده علیه دولت انقلابی کوبا تبدیل شد. کاسترو شخصاً در سرکوب این عملیات مشارکت داشت.
فیدل کاسترو که به ویژه پس از کناره‌گیری چه گوارا از مسئولیت‌های دولتی و مهاجرت او به کشورهای دیگر برای سازمان‌دهی مبازرات چریکی، به حاکم بلامنازع کوبا تبدیل شده بود، در طول همهٔ سال‌های حکومت خود هدف نزدیک به ۶۵۰ سوءقصد ناموفق از سوی سازمان سیا بود. از جملهٔ این سوءقصدها اجیر کردن سران مافیا برای کشتن رهبر انقلاب کوبا بود.
موفقیت و دستاورد غیرقابل انکار کوبای کاسترو و دولت «سوسیالیستی» آن پیش از هر چیز در ایجاد نظام بهداشتی و پزشکی بی‌بدیل و قابل رقابت در سطح جهانی و نیز نظام آموزش و پرورش مردمی است. از سوی دیگر ایجاد محدودیت‌های غیرقابل انکار در زمینهٔ آزادی بیان و فعالیت سیاسی مخالفان حکومت وجه غیرقابل دفاع سیاست کلان کوبای کاسترو بود، سیاستی که در سال‌های گذشته و با روی کار آمدن رائول کاسترو از شدت آن به نحو چشمگیری کاسته شده است.
انقلاب کوبا تا دهه‌ها پس از پیروزی خود الهام‌بخش بسیاری از مبارزان عدالت‌خواه در سراسر جهان بود. مقاومت در برابر تلاش‌های براندازانهٔ ایالات متحدهٔ آمریکا در فاصلهٔ جغرافیایی به این نزدیکی از خاک ایالات متحده، یکی از ویژگی‌های حکومت کاسترو بود. حتی فروپاشی اردوگاه «سوسیالیسیم واقعاً موجود» و نابودی اتحاد شوروی که مهم‌ترین پشتیبان اقتصادی دولت کوبا بود، بر خلاف بسیاری از پیش‌بینی‌ها نتوانست منجر به نابودی حکومت چپ‌گرای کوبا شود. سر کار آمدن دولت‌های چپ‌گرا در پی‌آمد سرنگونی دیکتاتوری‌های نظامی در اکثریت قریب به اتفاق کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی، کوبا را از انزوایی به درازای۴ دهه رهاند.
نام و پیکار فیدل کاسترو سمبلی برجسته برای مقاومت در برابر استعمار و دخالت نیروهای بیگانه و مبارزه برای استقلال شد و تحت رهبری او روش‌های مبارزاتی کوبا به سبک و سیاق مبارزاتی خود ویژه‌ای بدل گردید. او علی‌رغم در دست داشتن طولانی‌مدت قدرت هیچ‌گاه اجازه نداد تا عکس یا تندیسی از او در اماکن عمومی نصب شود و یا چهره‌اش بر روی اسکناس‌های این کشور نقش بندد.
بزرگ‌داشت فیدل کاسترو، بزرگ‌داشت نسلی بزرگ از مبارزان استقلال‌طلب و استعمارستیز راه آزادی و عدالت در عرصهٔ جهانی است. مبارزانی که فیدل کاسترو یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های آنان بود. کاستی‌ها و خطاهای فیدل کاسترو و هم‌نسلان وی، هرگز نمی‌تواند بر این جنبهٔ برجسته پیکار او و آن نسل جهانی و جنبش‌های منتج از آنان سایه افکند.
نام فیدل کاسترو، به کنار از دستاوردها و ناکامی‌های سیاسی خود و نظامی که او در کوبا بنیان گذاشت، به عنوان یکی از چهره‌های تاریخ‌ساز جهان معاصر و یک انقلابی آرمان‌خواه به صفحات تاریخ جهان راه یافته است؛ مبارزی که الهام‌بخش بسیاری از مبارزان هم‌عصر و متأخر خود در مبارزه برای جهانی بهتر و عادلانه بود.
یاد رفیق فیدل را با این قرائت از شخصیت و مبارزاتش بزرگ می‌داریم و درگذشت او را به مردم کوبا، دوستداران «فرمانده فیدل» و همهٔ مبارزان راه استقلال و عدالت در سراسر جهان تسلیت می‌گوییم.
هیئت سیاسی – اجرایی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
دوشنبه، ۸ آذر ۱۳۹۵ (۲۸ نوامبر ۲۰۱۶)
