یادداشت امروزم جهت دیگری داشت،اما به یکباره خود را دربرابر ده اکتبر، « روزجهانی مبارزه برای لغو مجازات اعدام» دیدم. درایران روزی نیست که طناب داربربالای گردنی سنگینی نکند. خاصه امروز که پای اعدام به خیابان ها بازشده است. درایران حاکمیت اسلامی اعدام قتل عمد دولتی است وجامعه پر تحول ما به لحاظ بارخبری ، یکایک ما همواره خبر اعدام ها را در برابر بانک خبری روزمره مان با خود نداشته باشیم! آنروزکه نوید افکاری کشتی گیروکارگرگچ کارمان، طی پیامی گفت:« اینان برای طناب های دارشان ؛ دنبال یک گردن می گردند .» جامعه مان نتوانست فراتر از هشتگ چند میلیونی ، خشم ، واکنش و اعتراض همگانی توده ای از خود را به صحنه خیابان ها بکشاند . هر چند شمار زیادی از طرفداران حکومت هم ازحکم اجرا شده دفاع می‌کردند و جبران جان «حسن ترکمان»، کارمند حراست سازمان آب، که درشهر شیرازکشته شده بود ، آن را “قصاص نفس” می‌دانستند و به داوری پیام نوید افکاری ووکلاوخانواده، آن کُشته، هیچ ارتباطی به یل به دارآویخته ما نوید، نداشت. در برابر این ادعای دستگاه قضایی، مادر نوید در قبال دار زدن فرزند و زندانی بودن دو پسر دیگرش تنها “خواستار برگزاری یک دادگاه عادلانه در مقابل مردم” بود.
برای ما نسل انقلاب۵۷ ، که دهه خونبارکشتار شصت را پشت سرنهاده ایم، امکان بهره گیری از دستآورد شبکه های مجازی ،راه انداختن کارزارها و توفان های توئیتری ؛ در دسترس نبود و جایی در کارزارهای آن هنگام ما نداشت. نسل را در خاموشی مطلقی بر دار زدند و گرما گرم در گورهای جمعی جا دادند و ساکی بر کف دستان مادران وپدران شان نهادند و گریان راهی خانه شان کردند، بعبارتی مردم مخالف اعدام در دهه خونبار شصت در جریان اعدام هزاران هزار زندانی سیاسی، امر اطلاع رسانی و نیز افشاگری پیرامون آن جنایات به دشواری صورت میگرفت و بسیار کم دامنه بود.
امروز این نظام با واقعیت پیچیده دیگری روبروست و آن رویکرد به جانب کارزارها و کمپین های وسیع بین المللی و هنگامه توفان های توئیتری! در سراسر ایران و جهان امانش را بریده است. اکنون به مدد شبکه های اجتماعی، هر جنایت رژیم به سرعت زیر ذره بین و نورافکن قرار میگیرد و بازتاب جهانی می یابد و این برهراس رژیم می افزاید. این رژیم اما معتقد است فقط از طریق ادامه جنایات در خیابانها و زندانها است که میتواند حاکمیتش را حفظ کند و از عروج خیزشهای مردمی همچون دیماه ۹۶، مرداد ۹۷وآبان و دی ۹۸و شهریور و مهر۱۴۰۱جلوگیری کند. اما اگر اعدام دهها هزار زندانی سیاسی در طول دهه شصت، توانست از پیوستن میلیونها زن و مرد و جوان به صف مبارزه برای آزادی و دادگری اجتماعی جلوگیری کند، امروز صحنه رودرویی ها فرا مرزی را سرباز ایستادن نیست . امروز مغاکی دربرابر این رژیم جهل – جنون – جنایت ، دهان بازکرده و میرود طومار و بنیاد این دیو خویان و مومیان از گور برآمده را به ژرفای تاریح بسپرد!
آنچه در نمای جغرافیای ایران در برابر دیدگان جهانیان رُخ می گشاید، صحنه آوردگاه جوانان دختر و پسر و تمامیت جامعه ما بعد از قتل حکومتی مهسا امینی از شهری به شهری و از استانی به استانی در نوردید و امروز درست در هنگامه روز جهانی نفی اعدام ، طبقه ما با شعار « مرگ بر دیکتاتور» پای به عرصه رویارویی و پیوستگی به مبارزات سرباز کرده ی غلیان وآتشفشان خشم فشرده شهروندان این سرزمین بلا زده، با کل حاکمیت اسلامی، نهاد !
باید به هوش بود که در برابر پیشروی مردم، نظام زندان – شکنجه – اعدام، همه قوای سرکوب اهریمی اش را به میدان رویاررویی با فرزندان این آب و خاک نیاورده است . این مبارزه را باید با هشیاری ، سازماندهی خود محورمحله های شهری و تقویت ارتباطات آنان با اعتصابات سراسری با شیوه های نوتر و تازه ترو غیر قابل پیش بینی برای نظام سرکوب تجهیز کرد. این نوآوری ها از دل آن مبارزات به صحنه خیابانی رُخ می گشاید و بر درماندگی رژیم بیش از پیش می افزاید و قوای سرکوب را ناکارآمد تر خواهد کرد .این نمونه ابتکارات محله محور و ارتباطات شبکه ای آن راپیش از این دیده ایم و درآینده ای نه چندان دور شاهد شکوفا شدن آن خواهیم بود. شک نکنیم که این نظام با قدرت سازمانیافته ومتشکل و لایزال شما رفتنی است . آن روز دیر نیست ایدون باد!
دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱ برابر با ۱۰ اکتبر ۲۰۲۲
