روزهاست که انتظار می‌رود ما دانشجویان صبح از خواب بیدار شده، از میان خیل چماقداران و نیروی سرکوب رد شویم، سر کلاس‌های درس حضور پیدا کرده و چشم‌مان را روی ظلم ببندیم. انتظار دارند متوجه نشویم که همکلاسی‌هایمان یکی پس از دیگری از دانشگاه به بازداشتگاه منتقل میشوند.
از ما دانشجویان انتظار دارند پایمان را در دانشگاهی بگذاریم که نه فقط توسط نیروهای امنیتی محاصره می‌شود، بلکه در درون دانشگاه نیز توسط توسط حراست و لباس شخصی‌ها اشغال شده. انتظار دارند از روی خون ریخته‌ی همکلاسی‌هایمان رد شویم. به پوکه‌ی گاز اشک‌آور و ساچمه‌های ریخته شده روی زمین نگاه کنیم، متوجه بازداشت همکلاسی‌های بی‌گناه‌مان نشویم و در کلاس‌های درست حاضر شویم! قبلا گفته‌ایم، باز هم به صراحت می‌گوییم و آن‌قدر تکرارش می‌کنیم تا گوش‌های ناشنوا این صدا را بشنوند.
ما دانشجویان دانشکدگان هنرهای زیبای دانشگاه تهران تا زمانی که صدای حق‌خواهی این مردم شنیده نشود، تا زمانی که تمام دانشجویان بازداشت‌شده بی قید و شرط آزاد نشوند، تا زمانی که جواب اعتراض مسالمت‌آمیز مردم و دانشجویان گلوله و باتوم باشد، تا زمانی که امنیت و آرامش دانشجویان فراهم نشود، در هیچ کلاسی اعم از حضوری یا مجازی حاضر نخواهیم شد.
ضمن تشکر از اساتیدی که به اعتصاب دانشجویان پیوسته‌اند، خطاب به آن دسته از اساتیدی که حتی بعد از حمله به دانشگاه‌ها سکوت پیشه کرده و یا در کلاس‌های خالی حاضر میشوند نیز اعلام می‌کنیم:
آن‌قدر در برگه‌های حضور و غیاب‌تان جلوی اسم‌مان غایب بنویسید تا بفهمید این روز‌ها کلاس اصلی کجا برگزار می‌شود و چه جوانانی مشغول تدریس آزادی هستند. حتی اگر به عمر ما قد ندهد، تاریخ شما را قضاوت خواهد کرد.
-مهرماه سال ۱۴۰۱-
#اعتصاب_سراسری
#اعتراضات_دانشجویی
@senfi_uni_iran
