دور دوم انتخابات فرانسه، که دیروز برگزار شد، با “پیروزی قاطع” ماکرون بر لوپن خاتمه یافت. اطلاق پیروزی قاطع به نتیجۀ این انتخابات مستلزم مکث است. ماکرون موفق به کسب بیش از 1/64 درصد آراء معتبر، در برابر ۹/۳۳ درصد برای لوپن، شد. در ارزیابی محدود از این انتخابات، یعنی در چارچوب رقابت بین ماکرون و لوپن، این نتیجه به واقع یک پیروزی قاطع است. به این ترتیب در انتخابات فرانسه نیز، همچون اتریش و هلند، راست افراطی نتوانست به قدرت دولتی دست یابد یا در آن سهیم شود.
تا چندی پیش حزب “آلترناتیو برای آلمان”، همراه نیروهای راست افراطی هلند و فرانسه، ضلع سوم مثلثی را تشکیل می داد، که صعودشان به قدرت دولتی یا سهمگیری در آن محتمل ارزیابی می شد و موجبی برای دغدغه های سنگینی از جمله نسبت به بقای اتحادیۀ اروپا. با توجه به وضع دشوار کنونی “آلترناتیو برای آلمان” می توان پیش بینی کرد که در این کشور نیز بخت دولتی به روی این حزب باز نخواهد شد.
اما در نظر داشته باشیم که:
۱- شرکت مردم فرانسه در انتخابات دیروز، در خلال ۴۰ سال گذشته پائینترین میزان را داشته است و بیش از یک سوم آنان نه به ماکرون و نه به لوپن رأی نداده اند؛
۲- آرای مارین لوپن بالغ بر ۱۰ میلیون، یعنی اندکی بیش از نیم آرای ماکرون و دو برابر آرای ژان ماری لوپن، پدر مارین، در انتخابات سال ۲۰۰۲ است.
این دو واقعیت و نتایج انتخابات ماه آوریل در هلند نیز، نشان می دهند که “شبحی که بر فراز اروپا در گشت و گذار است”، یعنی شبح پوپولیسم راست افراطی، نه تنها هنوز باقی است، بلکه بر زمینۀ نارضایتی های واقعی در اروپا سودای برآمدهای قدرتمندتر آتی را در سر می پرود. اظهارات لوپن پس از اعلام نتایج انتخابات دیروز فرانسه دایر بر تغییرات عمیق در حزب اش در راستاهای اجتماعی و ملی توصیف برداشت راست افراطی از این شکست خویش است: شکست در نبرد، اما نه در جنگ.
