نویسنده: بهرام رحمانی

امروزه ، زنان ایران نه توبه کار، که بیدارند. آن‌ها زنجیرهای تحمیل را یکی پس از دیگری گسسته اند و خوب می‌ دانند که بازی های روانی حکومتیان، تنها نشانه ای از وحشت آن ها از قدرت زنان است. این «اتاق های توبه»، بیش از آنکه زنان را بلرزاند، ضعف و زبونی کسانی را فریاد می زند که خود، از ایستادگی آنان هراس دارند.

انتشار بیانیه اعتراضی بیش از ۲۰۰ وکیل دادگستری خطاب به رئیس قوه قضائیه، در اعتراض به صدور احکام اعدام برای پخشان عزیزی، وریشه مرادی و شریفه محمدی و درخواست توقف فوری این احکام، نمونه‌ای از این تلاش‌هاست.

دیدیم که با آغاز تصویب لایحه «انجمن‌های ایالتی و ولایتی» روحانیت مبارزه علیه رژیم شاه را آغاز کرد، زیرا آن مصوبات برخلاف اصول قانون اساسی مشروطه بود که در آن از یک‌سو فقط به مردان حق رأی داده شده بود و از سوی دیگر مذهب شیعه ۱۲ امامی به‌مثابه مذهب رسمی کشور پذیرفته گشته بود و هم‌چنین برای روحانیت حق وتو در تشخیص انطباق قوانین تصویب شده با اصول شریعت در نظر گرفته شده بود.

استناد این دادگاه به «قاعده استیمان» در حالی است که نه تنها اساسا این قاعده فقهی ناظر به وضعیت این وکیل دادگستری نیست، بلکه سلب حقوق شهروندی حتی در قالب مجازات علاوه بر آنکه برخلاف قوانین و اصول بین ا‌لمللی حقوق بشری است، بنا بر قوانین داخلی موضوعه در ایران نیز مجاز شناخته نشده است.