در ۲۹ بهمن امسال از توطئه ی ربودن چهار تن از رهبران جنبش حق طالبانه وعدالتخواهانه خلق ترکمن درشب ۱۸ بهمن ۱۳۵۸ وپیدا شدن اجساد به رگبار بسته شده آن عزیزان، چهل و یک سال می گدزد. یک هفته پس از توطئه ی برنامه ریزی شده ی ربودن چهار تن از رهبران جنبش خلقی ترکمن صحرا(رفقا شیرمحمد درخشنده توماج، عبدالحکیم مختوم، طواق محمد واحدی و حسین جرجانی)، توطئه ربودن چهار تن دیگر از معتمدهای شهر بندر ترکمن توسط باند ترور رژیم به اجرا درآمد و سه روز بعد جسد سه تن آنها که از پشت سر به رگبار بسته شده بودند دراطراف شهر گنبد کاووس پیدا شدند. آنها عبارت بودند از یوسف قره جه ، پرویز ایرانپور و ناز دوردی نوشین شهردار سابق شهر بندرترکمن. نفر چهارم که بطور اتفاقی زنده مانده بود اعلام کرد که پس از چند روز نگهداری با ماشین بیرون شهر برده گفتند می توانند بروند ولی سه نفرشان را با تیراندازی از پشت سر بقتل میرسانند.
درآغاز سران رژیم جمهوری اسلامی به انکار این جنایتهای تکان‌دهنده ی حکومتی روی آورده دربرابر روشنگری‌های پیگیرانه نیروهای مترقی کشور واعتراضات گسترده مردمان بسیاری از شهرهای ایران مجبور به عقب نشینی شدند. ولی بعدها پس از حس پیروزی در حذف غیرخودیها و اطمینان از تسلط بر کشور، تروریسم حکومتی شان را موفقیت افتخار آمیزی برای جمهوری اسلامی وانمود کرده اجرای “حکم شرعی” علیه رهبران ترکمن را برخوردی منصفانه اعلام داشتند. بطوریکه خلخالی گفت: “افتخار می‌کند که رهبران خلق ترکمن را قاطعانه اعدام کرده وحکم قتل برگرفته از رهبر را اجرا نموده است”. ونیز اولین فرمانده سپاه پاسداران، بنام جواد منصوری، ماجرای قتل را دریک گفتگوی تلویزیونی با خند‌ه های بی شرمانه ای اعتراف کرد که خلخالی به او گفته بود: “سپاه پاسداران، سران ترکمن را دستگیر کرده‌اند. آنها باید اعدام بشوند. اما بنی‌صدر موافق نیست… من می‌روم گنبد آنها را اعدام می‌کنم. بعد بچه‌ها (پاسداران) بگویند که ما به دستور فرمانده سپاه آنها را اعدام کردیم وتو هم هیچی نگو!” و لابد او هم چیزی نگفته.
با گذشت زمان وتداوم ربودن و کشتن افراد کثیری از غیر خودیها، بویژه نیروهای مترقی کشور از جمله وقوع قتلهای زنجیره ای وسپس کشتار وسیع زندانیان سیاسی معلوم گشت که ربودن و کشتن وحشیانه چهار رهبر خلق ترکمن و بسیاری از فعالین جنبش مردمی ودمکراتیک ترکمنصحرا، نشانگر پدید آمدن یک رژیم تروریست قرون وسطایی از بطن انقلاب مردمی بهمن۵۸ بوده است.
برای تشخیص علل حساسیتها و ترس و وحشت فئودالها و نیروهای ارتجاع سنتی، این واقعیت تاریخی را پذیرفت که دربهمن۵۷ – فوریه ۱۹۷۹ با ییروزی مردمان ایران درسرنگون کردن رژیم دیکتاتوری پهلوى، فضاى کشور دمکراتیک گردید. ونیروهای آگاه ومترقى تورکمن برای حفظ این دستاورد تاریخى به سازمانیابى روى آورده، درهمه ی شهرها ونیز چندین روستای ترکمن صحرا «کانون فرهنگى وسیاسى خلق ترکمن» را بنیانگذارى کردند. آنها درتلاش برای حفظ دستاوردهای ملی ودمکراتیک انقلاب بهمن۵۷ در راه پاسخ بضرورت تلاش هماهنگ دهقانان و دیگر زحمتکشان منطقه با نام “ستاد مرکزى شوراهاى ترکمن صحرا” مرکز هماهنگی بوجود آوردند.
حمایت توده هاى مردم بویژه زحمتکشان تورکمن صحرا ونیز نیروهای مترقی کشور از کانون وستاد خلق ترکمن، عاملى براى تداوم حیات فضاى دمکراتیک وفعالیت علنى درتورکمن صحرا به مدت بیش از یک سال شد. جنبش خلقی ودمکراتیک مردم ترکمن صحرا تا تثبیت حاکمیت تمامیت خواه قرون وسطائی پس از انقلاب ۵۷ موجبات تحولات عمیق فرهنگی، سیاسی واجتماعی را در ترکمن صحرا فراهم آورد، تاثیرات معین و عمیقی را درسراسر کشور رقم زد. کانون فرهنگی وسیاسی همانند دیگر جریانهای مترقی وعدالتخواه کشورمان بر تداوم سنت آن جنبش درترکمن صحرا ودیگر مناطق ایران و بروز آن به اشکالی متناسب با تحولات زمان اطمینان دارد.
نیروهای ارتجاعی از تداوم و رشد و بروز جنبش‌های سکولار ودمکراتیک در روند زمان نمی‌توانند جلوگیری کنند چرا که خواسته‌ها و مطالبات جنبش خلقی ودمکراتیک مردم همانند فریادهای فروخفته شان، همچنان در دلها باقی است و باز زایی اش بستگی به زمان دارد.
گرامی باد یاد چهار رهبر جنبش مردمی ترکمن صحرا
کانون فرهنگی وسیاسی خلق ترکمن صحرا
29 بهمن ماه۱۳۹۹ – ۱۷ فوریه ۲۰۲۱
