یک کارشناس ایمنی در سکوهای نفتی جزیره سیری از وجود اهرم‌های نامتعارفی برای اعمال فشار به کارگران معترض در جزایر نفتی خبر داد و از «محرومیت از پرواز» به عنوان یکی از این حربه‌ها نام برد.
«حسن شریفی» در تشریح این موضوع به ایلنا گفت: به دلیل موقعیت جغرافیایی جزایر نفتی تنها راه رسیدن کارگران به محل کارشان از مسیر هوایی است و به همین دلیل در این مناطق کارفرمایان هواپیماهایی را برای یک مدت معین کرایه می‌کنند، به این ترتیب تنها راه ورود و خروج کارگران به جزایر در اختیار کارفرما قرار دارد.
شریفی افزود: در صورت بروز تنشی میان کارگر و کارفرما، کافی است کارفرما بدون ارائه حکم اخراج و یا حتی تهدید کلامی، نام کارگر را در هنگام بازگشت به جزیره از لیست پرواز حذف کند تا کارگر عملا خود را اخراج شده تصور کند.
این کارشناس ایمنی سکوهای نفتی این اختیار کارفرما را عامل فشار روانی بر کارگران فعال صنفی دانست و در تشریح دیگر عوامل استرس‌زا در جزایر نفتی گفت: پرداخت نشدن یا تاخیر در پرداخت مزد کارگران پروژه‌ای این جزایر نیز می‌تواند بیش از کارگرانی که در نزدیکی محل زندگی‌شان کار می‌کند، به آنان فشار روانی وارد کند چرا که کارگران پس از مدتها دوری وقتی به شهرشان سفر می‌کنند که پولی داشته باشند. وقتی کارگری در این شرایط مزد دریافت نکند به‌طور طبیعی ترجیح می‌دهد به مرخصی نرفته و کار کند.
شریفی افزود: حتی مشاهده شده «تنش روانی» ناشی از اضافه کاری و دوری از خانواده کارگران را تا مرز خودکشی می‌کشاند.
این کارشناس ایمنی سکوهای نفتی در خصوص دیگر خطرات بالقوه و ملموسی که کارگران سکو‌ها نفتی را تهدید می‌کند، اظهار داشت: بسته به اینکه هر یک از سکوهای نفتی در مرحله راه‌اندازی قرار داشته باشند یا بهره‌برداری، خطراتی همچون سقوط از ارتفاع، خطرات ناشی از گودبرداری و حفاری‌ها، خفگی و برق‌گرفتگی کارگران را به طور مستمر تهدید می‌کند.
وی تصریح کرد: ذات کار در جزایر نفتی و شرایط جغرافیایی محیط کار با سرنوشت کارگران در هم تنیده شده و کارفرما نقش نهایی را برای پیچیده‌تر شدن این تنیدگی بازی می‌کند.
لازم به یادآوری است، یکی از جزایری که کارگران بر روی سکوهای نفتی آن کار می‌کنند، جزیره سیری با ابعاد ۴× ۳ کیلومتر مربع واقع در خلیج‌فارس است و نزدیک‌ترین ساحل خشکی به آن جزیره ابوموسی است که در ۲۷ کیلومتری شرق جزیره قرار دارد.
