روزی نیست که اخبار مربوط به اعتراض‌های کارگری از رسانه‌های داخل و خارج ایران شنیده نشود. اقتصاد بیمار ایران، هرلحظه در باتلاق فساد، نبود مدیریت، و تکیه بر برنامه‌های ورشکسته صندوق بین‌المللی پول که توسط دولت‌های مختلف در ایران به طور پیوسته، طی ۴ دهه گذشته اجرا شده‌اند، در ورطه غرق شدن قرار گرفته است.
از سویی دیگر، حضور قدرتمند باند‌های مافیایی نیرو های امنیتی و آیت الله‌های وابسته به حکومت، به پشتوانه ۳۵۰۰ ایستگاه غیر قانونی در زمینه قاچاق کالا، و به پشتوانه واردات بی رویه، ثبات اقتصادی از درون تهی گشته و امروز با رسیدن به مرز ورشکستگی، بیش از گذشته در بحران غوطه ور است.
طبق آمار ارایه شده از سوی مدیران بخش صنعت، ۶۰ درصد صنایع تعطیل و از ۴۰ درصد باقی مانده نیز ۲۰ درصد در بحران شدید مالی قرار دارند، آن چنان که حتی از ارایه حقوق به کارگران خود عاجز مانده اند.
در اصل وقتی یک بنگاه اقتصادی نتواند دستمزد کارگران خود را پرداخت کند، به این معنی است که آن قدر ناتوان گشته که حتی توانایی تعهدات مالی خود را نیز از قبیل، بالانس هزینه های خرید مواد اولیه، پرداخت چک و … را هم ندارد.
از این رو با استناد به اخبار دریافتی مشاهده می شود که سهم بزرگی از اعتراض های کارگری برای مطالبات معوق دستمزد، در واحد های، مختلف تولیدی، توزیعی و خدماتی بوقوع می پیوندد.
طی سال گذشته هزاران تجمع اعتراضی صنفی کارگران، در کشور انجام شده است که با توجه به سانسور شدید رسانه ها، از طرف سیستم اطلاعاتی جمهوری اسلامی ایران، بخش کمتری از این اخبار در دسترس مردم قرار گرفته است، با این وجود، چه کارخانه هایی که تعطیل شدند و کارگران آن ها نتوانستند مطالبات خود را دریافت کنند و چه کارفرمایانی که از پرداخت دستمزد به کارگران به هر دلیلی طفره می روند، ولی برای خود و سفر های چند ده میلیونی شان به خارج از کشور و شرکت در نمایشگاه های خارجی، همیشه پول کافی در اختیار دارند، یک نکته دارای اهمیت است و می توان با اطمینان گفت در شرایط حاضر، مطالبه دستمزد نقطه ثقل مبارزه کارگری است، که فعالان این حوزه می توانند، با توجه به این فصل مشترک اتحاد هر چه بیشتر طبقه کارگر و سازمان دهی آن را برای ادامه پیگیری مطالبات خود رقم زنند و گام به گام مبارزه صنفی را گسترش دهند. پرسش در این است که چرا با وجود این زخم کهنه در جنبش کارگری ایران، هم چنان مبارزه کارگران برای دریافت دستمزد، آن چنان که باید و شاید به بار ننشسته است؟
پاسخ در ظاهر بسیار روشن است، ولی برای به حرکت وا داشتن کارگرانی که مطالبه دستمزد دارند تا حدودی وارد فاز اجرایی شدن ضرورت دارد.
خبرهای مربوط به دستمزد حکایت از اعتصاب های مقطعی یا صرفا محدود در جفرافیای زندگی کارگران دارد، از این رو نیروی بزرگ اعتراضی متفرق و غیر مستمر عمل می کند، یا به عبارتی سازماندهی مناسب در این ارتباط آن چنان که باید و شاید، وجود ندارد. نیاز امروز جنبش طبقه کارگر ایران تمرکز و پیگیری مستمر بر مطالبات صنفی است.
کافی است برنامه ای برای تمرکز اعتصاب ها، اعتراض های کارگری در هر شهر، استان و در سطح کشور، توسط کارگران پیشرو، تهیه و به مورد اجرا گذاشته شود، به فرض، در هر شهر، کارگرانی که دستمزد خود را دریافت نکرده اند، “دوشنبه هر هفته ساعت ۱۰ صبح، در برابر فرمانداری تجمع می کنند”، استفاده مناسب از همه ابزار موجود برای اطلاع رسانی گسترده در بین کارگران، برای دعوت و ایجاد انگیزه در این مورد بسیار ضروری است.
شکی نیست که دستمزد ارتباط مستقیم با نان و معیشت کارگران دارد، از این رو، این تحرک خاص، در صورت اطلاع رسانی مناسب و تبلیغ گسترده در بین کارگران، می تواند فصل نوینی از مبارزه صنفی را به عرصه عمل برساند.
با توجه به این که اولا، هر هفته مطالبه اعتراضی انجام می شود، و مشکل پرداخت حقوق از سوی کارفرمایان، همواره وجود دارد، زمینه استقبال از سوی کارگران برای مشارکت در چنین برنامه ای زیاد است، خصوصا با هیجانی که بعد از انتخابات بوجود آمده، چنین تاکتیکی می تواند کاربرد موثری داشته و با برگزاری مستمر تجمع ها ی واحد، با استقبال هر چه بیشتری از سوی کارگران روبه رو شود، و در پی اعلام مطالبات مشترک، مابین کارگران واحد های کوچک، متوسط یا بزرگ در نهایت مبارزه آن ها به همبستگی برسد، و دولت را در فشار بیشتری برای پاسخ گویی به مطالبات کارگران قرار دهند.
نکته دیگر این که در صورتی که چنین اتحادی در بین کارگران در یک شهر بوجود آید، نیرو های امنیتی نمی توانند به راحتی به سرکوب آن اقدام کنند، چرا که این تجمع ها از قبل تعریف شده و بعد از مدتی به صورت یک رسم باقی خواهد ماند و پایه ای برای مبارزه مشترک کارگری خواهد شد.
در صورت موفقیت در این کار می توان روز دیگری از هفته را برای موضوع هایی از قبیل تجمع هفتگی کارگران بی کار، در برابر فرمانداری یا تجمع بازنشستگان … تعریف و به اجرا گذاشت.
نکته مهم در این است که این تجمع صنفی صرفا برای یک بخش کوچک از کارگران یا یک واحد تولیدی نیست، بلکه از واحدهای زیر پنج کارگر تا کارخانه هایی که چندین هزار کارگر دارند، تشکیل و
اعتراض آن ها در عمل به هم پیوند زده می شود. اما نکته ای دیگر:
در این میان برای تشکیل گروه تلگرامی که محور هدایت کارگران خواهد بود، با نوشتن یک شماره بر روی پلاکادر و نصب آن در محل تجمع، اقدام به تشکیل یک اتاق مجازی کنید، چنین امکانی این فرصت را به شما می دهد که، در آن واحد با ارسال اخبار یا تبادل فکر مابین فعالان کارگری، بتوانید با تشکیل یک تشکل مجازی قدرت مند، وسیع، موثر و کارآمد در مبارزه صنفی اقدام کنید.
برای تشکیل اتاق تلگرامی احتیاج به دریافت شماره تلفن از کسی نیست، کافی است لینک اتاق را منتشر کنید، یا آدرس لینک را در سایت خود بگذارید و از کارگران بخواهید توسط لینک وارد اتاق شوند، این کار باعث می شود، سرعت پیوستن کارگران از یک سو بیشتر و از سویی دیگر، نام و شماره ای از کسی ثبت نخواهد شد.
کسانی که تاکید به گرفتن شماره تلفن فعالان کارگری یا حاضران می کنند، حتما نسبت به آن ها با حساسیت بیشتری برخورد کنید، تا بتوانید نیرو های نفوذی را از نیرو های نا آگاه بهتر تشخیص دهید.
پرواضح است که چنین روشی در مبارزه صنفی به شهرستان یا استان نباید ختم شود، در حین این که هر هفته این نوع تجمع ها در برابر فرمانداری ها انجام می شود، تمام کسانی که در تجمع های استانی برای یک سوژه مشخص حضور دارند، در تجمع سراسری در تهران نیز می توانند، شرکت کنند تا با فشار بر مجلس یا دولت، پیگیری مطالبه های آن ها بهتر، سریع تر و با قدرت بیشتر ادامه پیدا کند.
برای مثال اعلام می شود: پانزدهم هر ماه ساعت ۱۰ صبح، کارگرانی که از سراسر کشور دستمزد دریافت نکردند، در برابر مجلس با پلاکادر ها، طومار و … خود تجمع می کنند.
تردیدی نیست که در کلان شهر ها یا شهر ها صنعتی با وجود فعالان کارگری با تجربه، اجرا و سازمان دهی چنین اعتراض هایی به مراتب عملی تر است.
اصل موضوع در این است که در شهر خود یک روز را به عنوان مطالبه صنفی در برابر مجلس، دولت یا فرمانداری بوجود آوریم و با تکرار، چه در تبلیغ و چه به صورت عملی آن را به یک فرهنگ مبارزه در منطقه خود بدل کنیم.
در چشم انداز این حرکت، تشکیل کمیته های مختلف، کمیته پیگیری، کمیته نمایندگان کارگری و بسط و گسترش تشکل های مستقل کارگری قابل دسترس است.
با توجه به این که حرکت مذکور از سوی شما کارگران آگاه بوجود می آید، ضمن هدایت جریان به صورت کار جمعی و هماهنگ، مابین فعالان کارگری شناخته شده، باید از دو آفت در جنبش کارگری بر حضر بود، اولین آفت حضور نیرو های امنیتی برای نفوذ و به بیراهه کشاندن اعتراضات صنفی است و دومین معضل وقتی است که این تشکل ها قدرت گرفتند و از آب و گل در آمدند، افراد فرصت طلب برای بدست گرفتن تشکل وارد کارزار می شوند، بنابراین تشکیل تیم رهبری کننده شناخته شده از خالص ترین افراد، و خصوصا در اختیار داشتن ابزار
ارتباط جمعی، برای رهبری این حرکت بسیار در نتیجه تعیین کننده است که نباید به هیچ عنوان از آن غافل شد.
تردیدی نیست که اعلام تجمع عمومی با توجه به تجمع ها مختلفی که در شهرستان ها (اکنون نیز انجام می شود) به این شرط که اطلاع رسانی مناسب صورت گیرد، با همان فرمول عنوان شده در بالا، قابل دسترس است.
کارگرانی که هر هفته در استان ها و یا در تاریخ مشخص در برابر مجلس تجمع می کنند، قبل از حضور در برابر مجلس یا فرمانداری ها می توانند، با روزنامه ها، سایت ها و خبرگزاری ها نسبت به برنامه خود ارتباط گرفته و اطلاع رسانی کنند و با حضور در خبرگزاری ها یا روزنامه ها با برگزاری میزگرد همراه با گفت و گو، حرکت اعتراضی خود را در ابعاد گسترده تر منعکس کنند.
در این تجمع ها نباید دست خالی برگشت، می توان با درخواست حضور فرماندار، یا نمایندگان مجلس در برابر معترضان و نوشتن صورت جلسه از مطالبات خود و تایید طرف مقابل و در اختیار گذاشتن این صورت جلسه ها به رسانه ها در آگاهی رسانی و تهیه اسناد بیشتر برای ادامه پیگیری اقدام کرد.
تجمع کنندگان باید به چشم خود ببینند که مشارکت آن ها در این برنامه برایشان سود داشته است و با توجه به هر قولی که مجلس یا فرمانداری داد، می توان تاکید کرد که تا عملی نشدن آن قول ها ما تا آخر به تجمع خود، به صورت مستمر و هفتگی ادامه خواهیم داد و این رویه را نباید قطع کرد.
با تجمع گروه های مختلف در برابر مجلس یا ریاست جمهوری، فعالان تشکل های مستقل کارگری شناخته شده می توانند با شناسایی فعالان دیگر در شهرستان ها پایه های ارتباطی و گسترش تشکیلات خود را به انجام رسانند.
دستمزد، حیاتی ترین و در برگیرند ترین مطالبه ای است که می توان با نگاه استراتژیک به آن و ایجاد حلقه ها ی اعتراضی در شهر ها و پیوند آن به صورت پیوسته با تهران در یک روز مشخص در هر ماه در یک ساعت در برابر مجلس یا ریاست جمهوری، اقدام و استمرا آن را با توجه به آن چه عنوان شد و ابتکار هایی که در عمل کسب می شود، نسبت به تمرکز مبارزه کارگران و گسترش تشکیلات مستقل کارگری به انجام رساند.
