با نهایت تاسف، رضا رستمی کارگر اسکلت بندی (فورمن استراکچر) اهل نورآباد، روز گذشته (شنبه ۱۸ آذرماه ۱۳۹۱) به علت پرت شدن از اسکلت فوت کرد. وی در شرکت هانمک، پیمانکار شرکت پتروپارس در فاز ۱۹ طرح توسعه پارس جنوبی، مشغول به کار بوده است. این کارگاه بین کنگان و عسلویه واقع شده است.
چند روز قبل نیز کارگری به نام دانیال به علت نبود وسایل ایمنی سقوط کرده و هم اکنون در بیمارستان شیراز بستری است و حال وی وخیم گزارش شده است.
پرسش اصلی این است که تا کی باید کارگران بهای سودطلبی شرکت های پیمانکاری و سرمایه داران را با جان خود بپردازند؟ در حالی که هزینه های ایمن سازی محیط های کار بسیار بسیار کمتر از هزینه های ناشی از فوت، درمان و نقص عضو کارگران است.
در نبود تشکلهای مستقل کارگری، انگار اراده ای برای چنین کاری وجود ندارد. هنگامی که وزیر نفت کشته شدن کارگران را با کشته شدگان جنگ مقایسه می کند و آن را امری طبیعی و اجتناب ناپذیر تلقی می کند، در واقع به کارفرمایان سودجو مجوز ادامه ی کار بدون رعایت ایمن سازی محیطهای کار را به بهای جان کارگران و از هم پاشیدن خانواده هایشان می دهد.
