جمعه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ - ۰۵:۳۶

جمعه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ - ۰۵:۳۶

گرسنگی‌ای که زبان را بند می‌آورد
از وقتی که نسل‌کشی در غزه آغاز شد، همه‌چیز برایم زیر سؤال رفته است. هر ارزشی که زمانی مرا شکل داده بود به لرزه افتاده است. قبلاً نوشتن بسیار مؤثر...
۲۳ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: حسام معروف
نویسنده: حسام معروف
کالیفرنیا در آتش؛ آمریکا در آستانه بحران مشروعیت؟
ترامپ، به بحران‌ها نیاز دارد تا قدرت خود را تثبیت کند. مهاجران امروز همان نقشی را ایفا می‌کنند که پیش‌تر مسلمانان، سیاه‌پوستان یا چینی‌ها در تبلیغات او داشتند: دشمن‌سازی برای...
۲۲ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: پروین همتی
نویسنده: پروین همتی
ادای احترام به رفیقی دیرینه و مبارز
امروز دوباره حسرتی در دل دارم: حسرت اینکه حتی نمی‌توانم در این لحظه‌های تلخ، به دیدار زری خانم بروم و کنارش باشم، زمانی که سغایت دیگر در کنارش نیست و...
۲۱ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: رضا فانی یزدی
نویسنده: رضا فانی یزدی
آیا ترامپ می‌تواند پیش از آنکه اسرائیل و نئوکان‌ها جنگ جدیدی را آغاز کنند، به توافق جدیدی با ایران دست یابد؟
دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، روز چهارشنبه قبل نوشت که از ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، خواسته است تا به دستیابی ایالات متحده به یک توافق هسته‌ای با ایران کمک...
۲۱ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: تریتا پارسی
نویسنده: تریتا پارسی
سیاهکل، شعله‌ای در حافظه‌ی خاموش ما
این مکان می‌توانست، و باید، به موزه‌ای برای مقاومت، به فضایی برای آموزش، تأمل و گفت‌وگوی بین‌نسلی درباره آزادی، عدالت و رنج انتخاب بدل شود. در بسیاری کشورها، فضاهای مشابه...
۲۱ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: شهناز قراگزلو
نویسنده: شهناز قراگزلو
رسوایی واقعی!
چرا کشورهای غربی کاری برای متوقف کردن این فاجعه نمی‌کنند؟ در جهانی عادلانه، شورای امنیت سازمان ملل باید اسرائیل را وادار کند که محاصرۀ غزه را پایان دهد و نیروهای...
۲۱ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: برگردان: پروین همتی
نویسنده: برگردان: پروین همتی
اجرای عدالت یا توحش ادواری حکومتی؟
صدور و اجرای چنین احکامی به غایت غیرانسانی‌اند و نه تنها نشانی از اجرای عدالت در خود ندارند که نوعی توحش سیستماتیک حکومتی و رواج‌دهندۀ خشونت بیشتر در جامعه‌اند. اجرای...
۲۱ خرداد, ۱۴۰۴
نویسنده: پروین همتی
نویسنده: پروین همتی

دیدار بعد پنج سال

بابا خیلی اذیت شدم. وقتی رفتم مدرسه هیچ چیز نمی دانستم. یاد گرفتن خواندن و نوشتن فارسی برایم مشکل بود. یک روز خانم معلم که فامیل مامان هم بود، و از زندگی ما خبر داشت، به من گفت "بنویس زنبور!" من نتوانستم، عکس زنبور کشیدم. شروع به زدن من با کتابم نمود. با کتاب بر سرم می زد، و مرتب تکرار می کرد تنبل بی شعور! بابا هیچوقت آن روز را فراموش نمی کنم. نمی دانی با چه سختی مجبور شدم تطبیقی را بخوانم و کلاس سوم بنشینم. هیچوقت آن مهربانی که می گفتی ندیدم.

شاید یکی از سخت ترین روزهای زندگیم روزی بود که دست دختر کوچک هشت ساله ام را گرفتم و به فرودگاه (آرلندای) سوئد بردم. روزیکه هنوز بعد گذشت بیست چهار سال نتوانسته ام فراموش کنم. می دانستم که حداقل برای سال ها او را نخواهم دید. شاهد شلوغی ها عروسک بازی ها و دوچرخه سواری که این اواخر یادش داده بودم، نخواهم بود. عشق مادر و مادر بزرگ و بر بالیدن در سرزمین مادری را برای او موهبتی می دانستم. تجربه ای که خود داشتم. زندگی من پیوسته  آکنده از خاطرات و رویاهائی است که من را به سرزمینم  ایران برمی گرداند. هنوز در این پیرانه سری، هر گاه دلم تنگی می کند به روزهای کودکی و نوجوانی و جوانیم در آن خاک بر می گردم. چهره کسانی که دوستشان داشتم و می دارم، یک به یک پیش می کشم وخلوت می کنم. سیماهای مهربان و انسانی در زندگی من بسیار زیاد حضور داشتند. با چنین تصوری فکر می کردم که دخترم نیز تمامی این موهبت ها را خواهد داشت.

مدتی قبل از رفتن او به ایران، با هم به برلین رفتیم. پیش دوستانی که در افغانستان با هم بودیم! هنوز آن صفا و محبت به همان مهر و نشان بود که بود! روزی با او به پاساژ اروپا رفتیم در (خیابان کدام) پاساژ بزرگی بود که در مرکز آن آب نمای بزرگی ساخته بودند با گل ها  کاسه برگ ها و برگ های بزرگ از  ورقه های استیل. کاسه برگ ها بگونه ای ساخته شده بودند که آب باریکه فواره ها کاسەهایشان را پر می کرد و سنگینی آب جمع شده در کاسه ها  آن ها را بطرف برگ ها خم می نمود. آب  بر برگها می ریخت. برگ ها خم می شدند و آب خود را به داخل آب نما می ریختند. بازدیدکنندگان نیازی می کردند و سکه های پول را بطرف کاسه برگها پرتاب می کردند. سکه ای به دخترم دادم، و گفتم آرزوئی بکن و پرتاب کن! تنها یک آرزو! سکه را گرفت مدتی بالا پائین کرد <خدایا مامان زودتر خوب شود ومن اورا ببینم .> دنیا دور سرم می چرخید. آیا این خود خواهی من است که کودکم را از مهری عمیق تر محروم می کنم. من از درون او چه می دانم؟ حال در فرودگاه (ارلندا) دست کوچک او را گرفته بودم با چمدانی بسیار کوچک و پلاکاردی بر گردن که نام و مشخصات او و مشخصات دائی و مادرش بر آن نوشته شده بود. نمی دانم در آن ساعات چه از ذهن کودکانه مریم می گذشت، و قلب او چگونه بی تاب اما هراسان می زد. هیچوقت ایران را ندیده و هرگز از من جدا نگشته بود. می دانستم این جدائی ناخواسته برای او چه میزان سخت است. روزها برایش از ایران از فامیل از محبت های مردم گفته بودم. برایش از مدرسه رفتن خودم تعریف کرده بودم. <مریم جان! جنب مدرسه ما خانه نسبتا بزرگی بود با یک جا دری آجری تو رفته که پیر مردی با محاسن سفید که عبای نازک قهوه ای رنگی بر دوش می انداخت، آن جا بر صندلی می نشست با پاکت بزرگی از آب نبات نامش آقای نهاوندی بود. اما بچه ها اورا (حاجی منه نوقول) صدایش می کردند. جلو می رفتی سلامی می دادی نقلی در کفت می نهاد ومی گفت دهنت را شیرین کن روزت را شیرین کن و درست را خوب بخوان!> صبح ها بیشتر از عشق مدرسه عشق نقل و کلام او را داشتیم، و حال تو به همان سرزمین بر می گردی.> برایش از مهربانی مردی به نام آقای رومی گفتم، معلم دبیرستان که پدرم زمان فوت خود اورا وصی من کرده بود. مردی که هنوز یاد آوری او و همسرش که فامیل نزدیکمان بودند. اشگ در چشمانم می آورد. <هر روز به خانه شان می رفتم یک روز اوایل تابستان که تازه میوه های نوبر زنجان رسیده بود به خانه شان رفتم. دختر عموی مادرم به محض این که در به روم گشود خنده ای کرد، و گفت <ابوالفضل جان کجا ماندی؟ آقای رومی سیب نوبر گلاب خریده و هنوز به کسی نداده است می گوید ابول آقا باید بیاید تا همه با هم نوبر کنیم . آقای رومی سیب گلابی بر دست کنار حوض نشسته بود و منتظر من.> من در چنین فضای عاطفی بزرگ شدم، در فضائی در کوچه ای که زنان قدسی داشت. صفیه خاله جان مهمانان طالار خانه اش زنان فقیر بی خانمان بودند. تمامی ماه رمضان احیا نگاه می داشت، قرآن می خواند بر آب ونبات  می دمید وهنگام مریضی بچه های محل با آب دعا و آب نبات هایش به ملاقات آن ها می رفت. از فاطمه خانم زنی که با کار سنگین رخت شوئی در هتل بیمه  چهار کودک خود را بزرگ می کردگفتم! از مناعت طبع و سخاوت وصف ناشدنی او از مادرم و برادرم. از ایران تصویری ساختم آن چنان که دیده بودم تا بر شوق رفتنش به افزایم ونخستین جوانه های عشق به سرزمین مادری را در او بارور کنم. حال او در راه این سرزمین رویائی بود. هواپیما پرواز کرد و من ساعت ها در همان فرودگاه نشسته، بی آن که بتوانم فکر کنم. در زندگی انسان زمان هائی است که ذهن آدمی قفل می شود و قادر به هیچ فکر کردنی نمی گردد. بدن لختی خاصی می گیرد، زمان گوئی می ایستد آدم ها اشیا از مقابلت عبور می کنند و تو مات در آن ها می نگری. عصر زنگ زدم. همه چیز به درستی پیش رفته بود. شب که به خانه برگشتم خانه سوت و کور در تنهائی غم انگیزی بود. دلم می خواست کسی برایم قصه ای بگوید یا زانوئی که سر بر آن بگذارم. اندوهی بر دلم چنگ می کشید. قادر به هیچ کاری نبودم آینده برایم مبهم بود. در آن سرزمین چه در انتظار دخترک کوچک بود؟ دختری که در روزهای پر تلاطم انقلاب زاده شد، و هنوز چند ماهی از تولدش نگذاشته تن به مهاجرتی سخت در سرزمینی ناآشنا  داد. چه روزهای سختی را طی کرد، و حال بار دیگر به سرزمینی که باز نا آشنا بود، بر می گشت. وطنی  که یک بار او در آغوش پدر و مادر نا گزیر از گریزاز آن  شده بود. زمان گذشت، من نیز از سوئد به آذر بایجان رفتم. نخستین دیدار ما پنج سال بعد در باکو بود. او همراه مادرم و برادرم به باکو آمد. بندرگاه باکو، کشتی میرزا کوچک خان. مسافران پیاده می شوند. گوئی در های بهشت گشوده می گردد. مادر همراه دختری که حال بزرگ شده برادرم و خانواده اش که بعد دوازده سال می بینم از دروازه خارج می شوند. مادرم برروی نخستین سکو می نشیند! گریه امانش نمی دهد. مریم همین طور مات در من خیره شده است. بطرفش می روم در آغوشش می گیرم. دستهایش یخ زده است. محکم در آغوشم می گیرد و در میان گریه می خندند. < با با من که آمدم! برایت یک گونی قند که عمو حسین شکسته همراه یک گونی نان شیر پز زنجان آورده ایم، گونی قند را من کشان کشان  آورده ام!> نمی دانم بخندم یا گریه کنم. خود اوست هنوز شیطنت و قدرت بدنی خود را دارد. او نمی خواهد از آن چه که در این پنج ساله بر او رفته برایم بگوید. دلش می خواهد همراه من بگردد. یکروز که دستم در دستش بود گفت  <با با چقدر دلم می خواست و می خواهد تو نیز مثل باباهای دیگر روز پنجشنبه بیائی دم در مدرسه  دستم را بگیری، و من فریاد بزنم این بابای من است. پنجشنبه هارا دوست ندارم چرا که هیچوقت کسی برای بردنم به در مدرسه نمی آید. با با اصلا مدرسه ایران را دوست ندارم. به من  گفته اند هیچوقت نگویم پدرم خارج است ونمی تواند بر گردد. می گویند اگر مدیر مدرسه بداند که پدرت سیاسی بوده و از ایران رفته، برایم مشکل می شود! سخت است وقتی همه از پدرانشان صحبت می کنند من دلم می گیرد. بابا خیلی اذیت شدم. وقتی رفتم مدرسه هیچ چیز نمی دانستم  یاد گرفتن خواندن و نوشتن فارسی برایم مشکل بود. یک روز خانم معلم که فامیل مامان هم بود و از زندگی ما خبر داشت به من گفت بنویس زنبور! من نتوانستم عکس زنبور کشیدم. شروع به زدن من با کتابم نمود. با کتاب بر سرم می زد و مرتب تکرار می کرد تنبل بی شعور! بابا هیچوقت آن روز را فراموش نمی کنم. نمی دانی با چه سختی مجبور شدم تطبیقی را بخوانم و کلاس سوم بنشینم. هیچوقت آن مهربانی که می گفتی ندیدم.> یاد مدرسه علمیه و جعفری شیخ منصور محاوری می افتم. یاد ترکه های گیلاس خیسانده شده در حو ض. یاد پسر بی بضاعتی به نام (امداد وجود) که شیخ اورا به میله پرچم بسته بود. با چوبی می زد و فریاد می کشید و دست آخر دانش آموزان را مجبور کرد که هر کدام بر صورت او تف بیاندازند. او تلاش کرد بند را پاره نمود واز مدرسه گریخت. دیگر هیچوقت اورا ندیدم. شاگرد مسگری شد. چه کشید در آن لحظه ها؟ چرا من همیشه خوبی ها را دیدم؟ چرا ندیدم این روح خشن خوابیده در بطن جامعه. خشونتی که از دست پا زدن اعدامی بر فراز دار لذت می برد. <بابا هیچ چیز زیبا و لذت بخشی نیست که خود را با آن دلگرم کنی. در مدرسه اذیتت می کنند  برای همان کوله پشتی که برایم فرستادی چقدر اذیت شدم. تنها دلخوشیم نگاه کردن به فیلم های هندی است. نمی دانی مامان با چه سختی از طریق مریض هایش برایم تهیه می کند. تنها کسی که همیشه در کنار من است و هوای من را دارد (آبجی) مادر مامان است. برای خاطر من با همه در می افتد. مواظب درس و مشقم هست. می نشیند ساعت ها با من صحبت می کند. شلوغی ها و سرکشی های من را تحمل می نماید، امیدواریم می دهد.>

این تنها موردی بود که او از سختی وتلخی های گفت و از مهربانی مادر بزرگ. زمان به سرعت گذشت و آن ها همان طور که آمده بودند برگشتند. و قلب من نیز با آن رفت. چه سخت است پنهان کردن هویت پدری که تمام زندگیش را برای عدالت و آزادی در آن سرزمین نهاده بود. حال فرزندش هم قادر نبود، از او سخن بگوید. بر این سرزمین چه رفته است؟    

تاریخ انتشار : ۱۳ مهر, ۱۳۹۵ ۲:۴۰ ب٫ظ
لینک کوتاه
مطالب بیشتر

نظرات

Comments are closed.

بیانیه‌های هیئت‌ سیاسی‌ـ‌اجرایی

توقیف کشتی مادلین وبازداشت فعالین صلح – ادامه نسل کشی گرسنگان غزه

ما از همه دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی می خواهیم با محکوم‌کردن بازداشت غیرقانونی سرنشینان کشتی «مادلین»توسط دولت اسرائیل، اقدامات لازم را برای آزادی فوری بازداشت‌شدگان وپیگرد قانونی عاملان این اقدام، در مراجع صلاحیت‌دار بین‌المللی، دردستور کار قرار دهند.

ادامه »
سرمقاله

راهپیمایی به سوی غزه، عبور از مرزهای بی‌تفاوتی و بی‌عملی جهانی!

راهپیمایی جهانی به سوی غزه تلاشی است مسالمت‌آمیز برای بازگرداندن کرامت به مرکز گفت‌وگوی جهانی و واکنشی است بجا و مؤثر به سکوت، بی‌عملی و ناتوانی نهادهای رسمی و حقوقی بین‌المللی در برابر نقض‌ فاحش حقوق بشر در غزه، ارتکاب جنایات جنگی مکرر از سوی اسراییل و اقدام به نسل‌کشی آشکار.

مطالعه »
سخن روز و مرور اخبارهفته

اجرای عدالت یا توحش ادواری حکومتی؟

صدور و اجرای چنین احکامی به غایت غیرانسانی‌اند و نه تنها نشانی از اجرای عدالت در خود ندارند که نوعی توحش سیستماتیک حکومتی و رواج‌دهندۀ خشونت بیشتر در جامعه‌اند. اجرای احکام منجر به قطع عضو بر مبنای قوانین بین‌المللی نیز مصداق شکنجه محسوب می‌شوند..

مطالعه »
یادداشت

خشونت، قانون، و زنانی که در کنار نظام ایستاده‌اند

وقتی مردان در برابر حقوق زنان می‌ایستند، ردپای حفظ قدرت و امتیاز را می‌توان در مواضعشان دید. اما هنگامی‌که زنی خواستار حذف قانونی می‌شود که برای نجات جان زنان طراحی شده، دیگر با مخالفتی ساده مواجه نیستیم؛ بلکه با بازتولید آگاهانه نظامی مواجهیم که حق انتخاب و امنیت را از زنان دریغ می‌کند.

مطالعه »
بیانیه ها

توقیف کشتی مادلین وبازداشت فعالین صلح – ادامه نسل کشی گرسنگان غزه

ما از همه دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی می خواهیم با محکوم‌کردن بازداشت غیرقانونی سرنشینان کشتی «مادلین»توسط دولت اسرائیل، اقدامات لازم را برای آزادی فوری بازداشت‌شدگان وپیگرد قانونی عاملان این اقدام، در مراجع صلاحیت‌دار بین‌المللی، دردستور کار قرار دهند.

مطالعه »
پيام ها

پاسخ نهضت آزادی ایران به پیام تبریک سازمان فدائیان خلق (اکثریت)

از پیام تبریک صمیمانه شما به مناسبت شصت و چهارمین سالگرد تاسیس نهضت آزادی ایران سپاسگزاریم. نهضت آزادی همواره در راه آرمان‌های آزادی، عدالت و مردم سالاری، مبارزه مسالمت آمیز و تلاش صبورانه کرده است و اینک از اشتراک نظر در این موارد با آن سازمان که سال‌های طولانی به مبارزه و فداکاری ادامه داده، خرسند است.

مطالعه »
شبکه های اجتماعی سازمان
آخرین مطالب

گرسنگی‌ای که زبان را بند می‌آورد

کالیفرنیا در آتش؛ آمریکا در آستانه بحران مشروعیت؟

ادای احترام به رفیقی دیرینه و مبارز

آیا ترامپ می‌تواند پیش از آنکه اسرائیل و نئوکان‌ها جنگ جدیدی را آغاز کنند، به توافق جدیدی با ایران دست یابد؟

سیاهکل، شعله‌ای در حافظه‌ی خاموش ما

رسوایی واقعی!