مجمع عمومی کانون صنفی معلمان در میانە هفتە گذشتە بە دعوت هئیت مدیرە این کانون با شرکت صدها تن از اعضای کانون کە اکثر آن ها فعالترین کوشندگان پیگیر حقوق صنفی معلمان بودند، تشکیل شد.
بنا بە گزارشاتی کە تا کنون از این مجمع توسط مسئولان کانون صنفی معلمان منتشر شدە است، هئیت مدیرە جدید کانون از میان دەها داوطلبی کە برای شرکت در انتخاب این دورە هئیت مدیرە ثبت نام کردە بودند، ۱۸ تن توسط مجمع عمومی انتخاب و نتیجە آراء همە کاندیدادها در گزارش مسئولان کانون کە بعد از شمارش آرا مشخص شد، منتشر گردید.
مجمع عمومی کانون، در شرایط و فضایی برگزار شد، کە مسئولان دولتی بارها بە اشکال مختلف از جملە با محاکمە و زندانی کردن رهبران این تشکل صنفی، مانع ازتشکیل مجمع عمومی و فعالیت این تشکل شدە بودند و از پذیرش فعالیت آزادانە کانون سرباز می زدند. مدتی نیز وزیر اطلاعات سعی کرد با دادن وعدە آزادی تعدادی از رهبران کانون و تبدیل آن بە بازیچە دست دولت این تشکل صاحب نفوذ و مستقل را از مسیرش منحرف و آن را از محتوا و کارآیی تهی کند کە هوشیاری و پایبندی رهبران کانون صنفی این نقشە را نیز نقش برآب کرد.
پس از این ناکامی، دستگاهای اطلاعاتی و قضایی بار دیگر سخن گو و رئیس هئیت مدیرە کانون را محاکمە و بە زندان های طولانی مدت محکوم کردند، در ادامه این روند، رهبران کانون صنفی معلمان در ادامه مبارزه خود ماه ها در زندان دست به اعتصاب غذا زدند، در بیرون از زندان، حمایت از رهبران کانون لحظه ای خاموش نشد، اعتراض های وسیع معلمان، کارگران و سایر گروە های اجتماعی و اتحادیە های جهانی معلمان و کارگری به سرعت گسترش یافت تا این که حکومت در برابر خواست معترضان عقب نشست و موقتا زندانیان از زندان آزاد شدند. آقای باغانی یکی دیگر از رهبران کانون نیز کە در زندان حاضر بە تسلیم نشدە بود، تنها پس از اتمام دوران بە اصطلاح محکومیتش آزاد شد.
حدود دو هفتە پیش، محکومیت ۶ سال زندان بە اسماعیل عبدی خبر دادە شد، این واکنش از سوی حاکمیت، حکایت از آن دارد کە با وجود تحمل تشکیل مجمع کانون و انتخاب تعدادی از رهبران پیشین کە سابقە زندان و محکومیت دارند، پیگرد رهبران کانون، بخصوص آنهایی کە تسلیم نشدە و نشوند هم چنان در دستور کار دستگاە سرکوب قرار دارد.
با این همە، اما باید توجە داشت کە دولت مردان از مدتی پیش در پی اعتراض و فشارهای کارگران، معلمان، پرستاران و روزنامە نگاران کە خواهان رفع موانع فعالیت تشکل های سندیکایی و فعالیت شان هستند و هم چنین فشار و اعتراض اتحادیە های کارگری جهانی و سازمان بین المللی کار، برای رعایت حقوق اتحادیەای و اجرای مقاولە نامە های این سازمان، ظاهرا علی الحساب، با تشکیل انجمن ها و تشکل های صنفی مشروط بە آن کە مانند کانون صنفی معلمان و انجمن روزنامە نگاران کە حالت اتحادیە کشوری را نداشتە باشند موافقت کردەاند، البتە معلوم نیست درآیندە دولتیان حتی بە این حد هم در عمل متعهد باقی بمانند.
بنا بر این همان طور کە گفتە شد، همین حد عقب نشینی ثمرە تلاش ها، اعتراض ها و ایستادگی خود زحمت کشان، بویژە رهبران تشکل های مستقل و معتقد بە حقوق زحمت کشان است، کە هزینەهای زیادی نیز برای آن پرداخت شدە است، تردیدی نیست کە این سطح از مبارزه نه نهایت خواست کارگران بلکە تنها گامی بە جلو در راستای احیای حقوق سندیکایی است، بنا بر این مقدمتا ضمن پیگیری هدف نهایی بایستی از این امکان قانونی بهرە گرفت، محتوی آنها را شکل داد و آنها را بە پایگاه هایی برای سازمان دهی مطالبات روز و تدارک سا زمان های سراسری تبدیل کرد و جلوی سوء استفادە دولت از آن ها علیە کارگران و معلمان و دیگر زحمت کشان را گرفت.
رژیم پهلوی نیز در مقطعی از دوران زمامداریش پس از سرکوب اتحادیەهای کارگری مستقل و سراسری، تشکیل سندیکاە های کارگری در صنوف و واحدهای تولیدی و خدماتی را پذیرف و آن را نیز قانونی کرد، اما از تشکیل اتحادیە های کارگری سراسری و قانونی کردن فعالیت شان سرباز زد و در ضمن ساواک را نیز مانند سازمان امنیت جمهوری اسلامی مامور سرکوب فعالیت سندیکا های مستقل کرد. هدف هر دو رژیم از این کار و حتی دلایلی کە آن ها را مجبور بە عقب نشینی و تغییر تاکتیک نمودە نیز کاملا مشابە است. هر دو مخالف تشکل یابی مستقلانە سراسری کارگران و مزدبگیران بودند و هستند، چون سبب افزایش قدرت چانە زنی کارگران و بهبود حقوق سندیکاێی و موقعیت اجتماعی و سیاسی کارگران می شود. اما بهر جهت چنان کە گفتە شد، هردو مجبور بە عقب نشینی در مقابل فشارها شدند. با این همە، نە رژیم شاە توانست با این ترفندها نقطە پایانی بر مطالبات کارگران بگذارد و کارگران را بر آن دارد کە دست از مبارزە برای حقوق سندیکایی شان بردارند و نە جمهوری اسلامی قادر بە چنین کاری خواهد بود. کما این کە رضا شاە نیز موفق بە این کار نشد. رهبران کانون صنفی معلمان کە خودشان با این ترفند نا آشنا نیستند، با وجود وقوف بە این واقعیت، در نهایت بە این نتیجە رسیدەاند، کە بین غیرقانونی شدن رسمی و پذیرش فعالیت رسمی، فعلا دومی را انتخاب کنند. اما نگفتەاند کە فعالیت هایشان برای سازماندهی اتحادیە سراسری را کنار خواهند نهاد. انجمن صنفی روزنامە نگاران نیز کە یک تشکل سراسری است، هم اکنون مشکل مشابەای دارد. بهمین لحاظ آن دوستانی کە بدون در نظر داشت گذشتە کانون صنفی و رهبرانش بە زعم خودشان از موضع رادیکالیسم این کار معلمان را سازش کاری و فریب خوردگی، و غیرە ذالک تلقی می کنند و آنها را بخاطر تشخیص شان سرزنش می کنند، بە نظر می رسد نە شرایط و موقعیت کانون صنفی را درک می کنند و نە متوجە هستند کە مبارزە بە ناگریز همواره افت و خیز دارد و هر افت موقتی دراین یا آن زمینە لزوما بە معنی دست کشیدن یک تشکل از مطالبات و اهدافش نیست. از آن گذشتە باور ندارند کە همان هایی کە دولت را یک گام وادار بە این عقب رفت کردند، می توانند این کار را از جملە با استفادە از فرصت همین تشکل ها کە تا حدی نیز مصونیت قانونی پیدا می کنند، عقب نشینی های بعدی را نیز رقم بزنند. کسانی کە تا این جا پیش آمدەاند بقیە راە را نیز خواهند پیمود. بر خلاف نظر دوستان منتقد، تشکیل مجمع و انتخاب هئیت مدیرە جدید و انتخاب مجدد، عبدی، بهشتی و باغانی با رای بالای مجمع حاکی از حمایت کانون از خط مشی، استقلال و رهبران مبارز پیشین و کنونی آن است. افزون بر این ها طرق دیگری برای سازمان دادن اتحادیە های سراسری وجود دارد کە در عمل هیچ قانونی نمی تواند مانع آنها شود. دوستان منتقد متاسفانە برخورد شان ، با وجود ظاهر رادیکالش برخوردی ارادەگرایانە، سلبی و فاقد هر نوع پیشنهاد جایگزین عملی ایجابی است کە نە تنها کمک چندانی بە پیشرفت امور نمی کند، بلکە ممکن است عدەای را دل سرد و ناامید کند و از صحنە مبارزە دورشان سازد و اشاعە چنین تفکری حتی بە سود تفکر خود این دوستان هم نیست.هیچ حرکت و جنبشی در خلاء با دادن شعار های رادیکال در متن، رادیکال نمی شود، بلکە در متن رویدادها و کلنجارهای اجتماعی و طبقاتی است کە رادیکالیسم واقعی و سازندە در جنبش ها رسوخ می کند و درنهایت تحول آفرین می شود. تصور می کنم تجربە تغییر و تحولاتی کە از آغاز شکل گیری خود کانون صنفی معلمان تا کنون در این تشکل رخ دادە، گرچە تنها مورد از این دست نیست، بە تنهایی بە اندازە کافی گویا است.
