روزنامە انتخاب در ٢٢ مرداد بە نقل از بهرام پارسایی سخنگوی فراکسیون امید خبر مربوط بە حمایت محمد خاتمی رئیس دولت اصلاحات از ادامە وزارت علی ربیعی وزیر تعاون کار و رفاە را تکذیب کرد. این تکذیب پس از آن صورت گرفت کە گفتە شد، بر سر انتخاب وزراء بین روحانی و فراکسیون امید و شورای سیاست گزاری اصلاح طلبان اختلاف نظر بە وجود آمدە است و اصلاح طلبان از چینش و ترکیب کابینە ناخرسندند، و فراکسیون اصلاح طلبان در مجلس قصد ندارند کە بە همە ترکیب پیشنهادی روحانی رای دهند.
یکی از وزرایی کە گفتە شدە این فراکسیون مایل بە رای دادن و حمایت از ربیعی برای باقی ماندن در مسند وزارت نیست، اما بە رغم این مخالفت علی ربیعی در تلاش است تا با بسیج کارمندان وزارت کار، تامین اجتماعی و استفادە از امکانات این سازمان و بانک رفاە کارگران و دادن رشوە و وام بە نمایندگان مجلس آرای لازم برای باقی ماندن بر مسند وزارت را حفظ کند.
همین روزنامە در ١۶ مرداد کپی سندی را منتشر کرد کە دلالت بر تلاش ربیعی برای خرید آراء نمایندگان دارد، با وجود گذشت یک هفتە از افشای این تلاش ها معهذا هنوز نە ربیعی و نە هیچ یک از مدیران سازمان تامین اجتماعی توضیحی در این مورد ندادەاند، اما این تلاش ها بە بسیج ادارات تابع تامین اجتماعی برای تطمیع نمایندگان محدود نماندە، تشکل های کارگری فرمایشی و مدیران ادارات کار و تامین اجتماعی و خبرگزاری ایلنا و همە آن کسانی کە از وزیر شدن ربیعی بە نحوی از انحا مستفیض شدە و می شوند در چند هفتە اخیرتبلیغات شدیدی را بە منظور ایجاد فشار برای ابقای وی پیش بردەاند. در این تلاش ها ی تبلیغاتی عملکرد ضد کارگری ربیعی وارونە بازگو می شود و بە دروغ از ضرورت ابقای وی بعنوان کسی کە حامی کارگر است و گویا کارگران از عملکرد وی راضی هستند، داد سخن می دهند.
این جماعت کە منافع شخصی برای آن ها، ارجح بر حق و حقوق کارگران است، تصور می کنند، گویا کارگران از یاد بردەاند کە طی چهار سال وزارت ربیعی تە ماندە حق و حقوقی را کە برایشان هنوز باقی ماندە بود چگونە توسط وی و هم دستانش در معرض تاراج قرار گرفتە طرح های ضد کارگری امثال تغییر قانون کار، طرح استاد شاگردی و کارورزی بە جریان انداختە شد، تعداد قراردادهای موقت از ۶٣ درصد بە ٩٣ درصد افزایش یافت، دستمزد ها ۴ برابر زیر خط ثابت نگە داشتە شد، کارگران مناطق آزاد از شمول قانون کار همچنان مستثنی باقی ماندند، اجباری بودن بیمە در بسیاری از کارگاە ها ملغی شد، قانون بیمە بیکاری چنان تغییر پیدا کرد کە کمتر بیکاری امکان استفادە از آن را دارد.
فکر می کنند، روزنامە نگاران و کانون صنفی معلمان یادشان رفتە کە شخص وزیر مانع اصلی فعالیت آن ها شدە است، یا این کە اتوبوس رانان، کارگران هفت تپە، اتحادیە آزاد نمی دانند، وزیر کار برای جلوگیری از تشکیل مجامع عمومی و فعالیت سندیکاهایشان از هیچ کوششی دریغ نورزیدە است.
وزیر از اجرای مقاولە نامەهای بنیادین کار سرباز زده و اعتراض های صنفی طی صدارت ربیعی بیش از پیش سرکوب و بدیهی ترین حقوق سندیکایی کارگران لگد مال گردیده است. با چنین عمل کردی سرکردگان خانە کارگر و دیگر تشکل های فرمایشی از حمایت و رضایت کدام کارگر واقعی، از ربیعی داد سخن می دهند؟ آن ها البتە خودشان حق دارند، نگران ابقاء نشدن ربیعی باشند، چون از این راە نان می خورند، ولی آن هایی کە نان شان را ربیعی آجر کردە، دلیلی برای نگرانی از تغییر وزیر کار ندارند. مخالفت فراکسیون امید با ادامە وزارت ربیعی نیز بە خاطر مخالفت با عمل کرد او نیست، اگر چنین مخالفتی وجود داشت، آن ها طی چهار سال گذشتە فرصت کافی داشتند کە آن را نشان دهند، واقعیت این است کە هیچ کدام از برنامە های ضد کارگری دولت و ربیعی بدون رای و حمایت فراکسیون اصلاح طلبان نمی توانست عملی شود. از آغاز تشکیل این فراکسیون تا کنون تنها تعداد انگشت شماری از نمایندگان عضو آن و در بعضی موارد نسبت بە برنامە های دولت در زمینە مسایل کارگری از خود واکنش های کم رمقی بروز دادند و هێچ گاە فراتر از نصحیت بە دولت نرفتند، اکنون نیز مخالفت فراکسیون امید از روی مخالفت با سیاست های کلی دولت نخواهد بود.
مخالفت آنان با ربیعی بر سر ترکیب کابینە و سهم اندکی است کە روحانی بە آنها دادە است. آنها در تلاشند بلکە یکی از عناصر وابستە بە جناح خودشان را بر جای ربیعی بنشانند! بر خلاف اصلاح طلبان و سرگردگان خانە کارگر کە هر یک منافع گروهی خودشان را در این کشاکش ها دنبال می کنند، آنچە کە کارگران می خواهند و برایش مبارزە کردە و می کنند، تغییر سیاست های ضد کارگری دولت و حکومت است، به همین جهت بە دام این گونە ترفندە ها کە متاثر از جنگ قدرت بین جناح هاست، نمی افتند ولی از این تضادها و کشمکش ها برای پیشبرد مبارزات شان یقینا بە نحوی مطلوب بهرە خواهند گرفت، تغییر دولت و تغییر مجلس و حمایت از این یا آن جناح حکومت هیچ منفعتی برای کارگران و عموم مزدبگیران در چهار چوب قوانین کنونی نداشتە و ندارد. پارلمان واقعی کارگران اتحادیە های کارگری است، کە کارگران برای تشکیل آن می توانند با مبارزه صنفی و ایجاد یا پشتیبانی از تشکل های مستقل کارگری، در هر شهر و دیاری تعجیل و مبارزه کنند.
