روز پنجشنبه سالگرد زندانى شدن هفت نفر رهبران جامعۀ بهائیان ایران در تهران است. این گروه که به مدت یک سال بدون اتهام رسمى و محروم از حق ملاقات با وکیل شان، شیرین عبادى، در زندان بوده اند اینک در معرض اتهامات سنگین و تازه اى نیز قرار گرفته اند.
بانى دوگال ، نماینده ارشد جامعۀ جهانى بهائى در سازمان ملل متحد، گفت: “علیرغم بى گناهى آشکار این گروه و درخواست هاى متعددى که براى آزادى فورى آنها شده؛ این هفت مرد و زن در یک سال گذشته، بر خلاف تمام موازین بین المللى حقوق بشر،در یک برزخ حقوقى نگه داشته شده اند.”
خانم دوگال افزود: ” علاوه بر آن اخیراً با خانواده هاى آنها از احتمال متهم شدن این افراد به عنوان ‘مفسد فى الارض‘ صحبت شده که بر اساس قوانین جزائى جمهورى اسلامى ایران مى تواند مجازات اعدام داشته باشد.”
” سیر وقایعى که در اطراف این بازداشت ها رخ داده نمونه وقیحانه اى از بازیچه کردن عدالت است. حتى اگر در نظر نگیریم که این افراد در معرض بازجوئى هاى طولانى بوده اند، هفت ماه تمام طول کشیده تا اولین اشاره ها به دلیل بازداشت آنها مطرح شود.”
“در ۲۹ بهمن ۱۳۸۷ (۱۷ فوریه ۲۰۰۹) خبرگزارى دانشجویان ایران (ایسنا) به نقل از حسن حداد، معاون دادستان تهران، گزارش داد که بررسى پرونده هاى این افراد تکمیل شده و “پرونده آنها هفته آینده به دادگاه انقلاب ارسال مى شود” و افزود که این بهائیان به “جاسوسى براى اسرائیل، توهین به مقدسات اسلامى، و تبلیغ بر علیه جمهورى اسلامى” متهم شده اند. اعتراض هاى گسترده و سریع بین المللى از جانب دولت ها و نهادهاى مدنى مقامات ایران را وادار کرد که در برخوردشان تجدید نظر کنند.”
” اما اکنون، سه ماه پس از آن که ظاهرا تحقیقات در مورد این افراد تکمیل شده بود، اتهام کذب دیگرى علیه آنها عنوان شده است. اتهام “مفسد فى الارض” همان اتهامى است که بر علیه بهائیانى که در سال هاى نخستین بعد از انقلاب اسلامى اعدام شدند، عنوان شده بود. این که دوباره این اتهام مطرح شده نشان مى دهد که مقامات ایرانى، به جز آزار مذهبى آشکار بهائیان، هیچ مبنائى براى اتهاماتى که به این هفت نفر وارد کرده اند ندارند. این اقدام علیه رهبران جامعه بهائى نشان دهنده افزایش شدید آزارهاى حکومتى علیه جامعه بیش از سیصد هزارنفرۀ بهائیان ایران است.”
خانم دوگال گفت:”رسیدن سالروز بازداشت این افراد فرصت مهمى فراهم مى کند و ما از جامعۀ جهانى مى خواهیم که یک بار دیگر به قوى ترین شکل ممکن خواستار آزادى فورى این جمع، و یا حداقل، انجام محاکمه عادلانه و علنى آنها بر اساس ضوابط قضائى بین المللى بشود.”
خانم دوگال اشاره کرد که رئیس جمهور ایران، محمود احمدى نژاد، بارها، و از جمله در سخنرانى ماه گذشته اش در کنفرانس بازنگرى دستاوردهاى دوربان در ژنو، بر اهمیت “عدالت و کرامت انسانى” و ” تأسیس یک ساختار عادلانه جهانى” تأکید کرده است.
وى افزود: “چگونه ممکن است خواست رهبران ایران براى تأمین عدالت در فضاى بین المللى را جدى گرفت اگر خودشان چنین عدالتى را براى شهروندان خودشان تأمین نکرده باشند؟ در ایران، بنا به همه گزارش ها، مصوبات بین المللى حقوق بشر، نه تنها در مورد بهائیان بلکه در مورد زنان، روزنامه نگاران و هرکس که در جستجوى عدالت و حرمت انسانى باشد، به طور روزمره نا دیده گرفته مى شود.”
هفت زندانى بهائى عبارتند از خانم فریبا کمال آبادى، آقاى جمال الدین خانجانى، آقاى عفیف نعیمى، آقاى سعید رضائى، خانم مهوش ثابت، آقاى بهروز توکلى، و آقاى وحید تیزفهم. همه این افراد به جز یک نفر در روز ۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۷ ( ۱۴ مه ۲۰۰۸) در خانه هایشان در تهران دستگیر شدند. خانم مهوش ثابت روز ۱۵ اسفند ۱۳۸۶ (۵ مارس ۲۰۰۸) در مشهد دستگیر شده بود.
