در بلاروس که تنها کشور مجری مجازات اعدام در قاره‌ی اروپاست، در سال ۲۰۱۶ چهار محکوم اعدام شدند. اجرای مجازات اعدام یک سال و نیم پس از وقفه در مذاکرات در باره‌ی تحریم‌های اتحادیه‌ی اروپا که در فوریه ۲۰۱۶ لغو شدند، از سر گرفته شد و به بالاترین میزان پس از ۲۰۰۸ رسید.
بلاروس به‌طورِ منظم، با پنهان‌کاری کامل و پس از محاکمه‌های ناعادلانه‌ای که اتهام‌زنی به خود در آنها اغلب مدرک اصلی ارتکاب جرم است، اشخاص را می‌کشد. در باره‌ی فرایند دادگاه به‌طورِ عمده کمتر گزارشی منتشر می‌شود و در سطح بین‌المللی اطلاعی ارایه نمی‌شود.
زندانبانان با محکومان به اعدام طوری رفتار می‌کنند که گویی آنها دیگر «در میان زندگان» نیستند. آنها اغلب از ملاقات با وکیل مدافع محروم می‌مانند و از رساندن نامه‌ها به خانواده و برعکس دریغ می‌شود. محکومان به اعدام از پیاده‌روی محروم اند و باید تمام روز را با دو محکوم به اعدام دیگر در سلولی ۳ در ۶ متر بگذرانند. فشار روانی بر محکوم، پس از اعدام هم‌سلولی بسیار زیاد است و بر اضطراب روانی ناشی از پنهان‌کاری در باره‌ی تاریخ اعدام می‌افزاید. خانواده‌ها نیز پیش از اعدام از تاریخ آن یا بلافاصله پس از آن از اجرای آن مطلع نمی‌شوند و در نتیجه اعدام در حدود یک ماه پنهان می‌ماند. قانون تحویل جنازه به خانواده و افشای محل دفن را ممنوع می‌کند. سازمان ملل پیشتر این رویه را شکنجه و بدرفتاری با خویشاوندان محکومان به اعدام توصیف کرده است.
اطلاعات رسمی در باره‌ی پرونده‌های اعدام کم و ناکامل و اطلاعات مربوط به شرایط حبس محکومان به اعدام و روال اجرای اعدام در اختیار عموم قرار ندارد. آمار رسمی اعدام‌ها موجود نیست. اما به برآورد مدافعان حقوق بشر، از زمان استقلال بلاروس در سال ۱۹۹۱، در حدود ۴۰۰ تن اعدام شده‌اند.
