من به آغاز می اندیشم

چهره در چهرە پیچید، رخ نمایان شد

دل از پیله در آمد

واژه ها ازخواب فراموشی شدند بیدار

نقش لبخندی برچهره نشست

تصویری زیبا، موج بر صخره ی نگاه

آسمانی که به خورشید سلام می گفت

شاعری که گم کرده بود قافیه ها را

دل و دلتنگی، رود روانی شدند به دریای خیال

…

سهم من این ست امروز، توخود می دانی

خواستی تو

خستگی هایم را با تو سر بکنم

…

این همه بی مهری، از بهر چه هست؟

باید دل به دریا بزنیم

عشق را باز هم، با نام تو آغازبکنیم

شروعش، یک لبخند

به هوای حوصله ی ابری، که به مهمانی آفتاب می رود

…

آری، گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان راه نمی اندیشم

من به آغاز می اندیشم، با تمام تجربه.