تقی رحمانی ۲۰ آذرماه (برابر با ۱۰ دسامبر روز جهانی حقوق بشر) در حالی جایزه حقوق بشر وایمار را به نمایندگی از نرگس محمدی دریافت کرد که او از اردیبهشت‌ماه سال گذشته در زندان اوین به سر می‌برد.
این فعال مدنی و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر پیش‌تر از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ۱۱ سال حبس تعزیری محکوم‌شده بود. این حکم در دادگاه تجدیدنظر به ۶ سال حبس تعزیری تغییر یافت. نرگس محمدی پس از گذراندن ۵ ماه از محکومیت ۶ ساله خود، به دلیل وضعیت بد جسمی با قرار وثیقه از زندان آزاد شد.
تقی رحمانی همسر نرگس محمدی که همراه با فرزندان دوقلوی ده‌ساله‌شان در پاریس زندگی می‌کند، در مراسم اهدای جایزه تأکید کرد که تاکنون به نرگس اجازه نداده‌اند که با او صحبت کند و او تنها پس از یک اعتصاب غذای ۲۰ روزه این اجازه را پیداکرده است که یک بار در هفته به مدت ۱۵ دقیقه تنها با فرزندانش تلفنی حرف بزند.
تقی رحمانی که خود سابقه هفده سال زندان در جمهوری اسلامی را دارد، حکم شانزده سال زندان برای نرگس محمدی را که ده سال آن اجرا می‌شود، یک «انتقام‌گیری امنیتی» در برابر تلاش‌های نرگس برای تغییر قوانین ظالمانه علیه زنان و اعتقاد راسخ او به آزادی فعالیت‌های حقوق بشری دانسته است.
نرگس محمدی اردیبهشت ماه سال ۹۴ به دلیل عضویت در لگام (کارزار لغو گام‌به‌گام اعدام) مجدداً دستگیر شد و شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی، او را به تحمل ۱۶ سال زندان محکوم کرد.
از سوی دیگر نرگس محمدی و سایر زنان زندانی سیاسی در اوین در شرایطی روز جهانی حقوق بشر ده دسامبر را با اراده‌ای آهنین و استوار و ایمان به اهداف خود جشن گرفتند که عالیه مطلب زاده عکاس، فیلم‌ساز و فعال حقوق زنان بیش از ۲۰ روز است که در انفرادی بند ۲۰۹ به سر می‌برد.
عالیه مطلب زاده ۶ آذرماه بازداشت و به بند ۲۰۹ اوین منتقل شد. صدرا عبدالهی روز گذشته در ارتباط با بازداشت این فعال حقوق زنان به سایت بیدارزنی گفت که یک هفته است که نتوانسته با عالیه صحبت کند و از وضعیت عالیه خبری ندارد. به او گفته‌شده عالیه مطلب زاده به دلایل امنیتی بازداشت‌شده است و مشخص نیست که چه زمانی آزاد خواهد شد. او در این گفتگوی کوتاه از وضعیت همسر خود ابراز نگرانی کرد.
روز ۲۴ آذر عبدالهی خبری کوتاه از وضعیت عالیه در صفحه فیسبوک خود منتشر کرد: «بعد از بیست روز بازداشت غیرقانونی عالیه در بند انفرادی ۲۰۹ زندان اوین و بعد از چندین روز فاصله امشب زنگ زد. طبق روال قبل، مکالمه خیلی کوتاه و احتیاط‌آمیزی داشتیم، طوری که چیزی من نپرسم تا عالیه نتواند جواب بدهد! پرسیدم حالت چطور است؟ کمی سکوت کرد، فهمیدم چه سوال بیهوده‌ای…
گفت: خسته‌ام، خیلی خسته…!»
رفتارهای غیرقانونی مسئولان وزارت اطلاعات و قوه قضاییه را گویی پایانی نیست اما چه باک که با همه خستگی‌ها زنان این سرزمین برای احقاق حقوق خود و هم نوعانشان همچنان می‌کوشند تا لغو قوانین نابرابر، لغو اعدام و تبعیض‌های غیرقانونی علیه همه گروه‌های حاشیه‌ای. نرگس محمدی، عالیه مطلب زاده، آتنا دائمی … هیچ‌کدام مستحق حبس نیستند. زنانی که تلاش می‌کنند وضعیت جامعه را بهبود بخشند، دشمن نیستند کاش مسئولان قدر آنها را می‌دانستند. کاش به‌جای دربند کردنشان می‌گذاشتند مرهمی بگذارند بر آسیب‌های اجتماعی که این سرزمین سخت به آن مبتلاست. آسیب‌هایی که این زنان با روش‌های کارشناسی می‌خواستند در کاهش و حذفش بکوشند. زندان جای فعالان مدنی نیست. مسئولان محترم به‌جای ترسیدن از فعالان مدنی اجازه فعالیت‌های مدنی را به زنان و مردان این کشور بدهید تا ایران جایی بهتر برای زندگی همه افشار باشد. فعالان مدنی هرگز گامی برخلاف مصالح مردم برنمی‌دارند تنها با حضور آن‌هاست که می‌توان آسیب‌های اجتماعی را ریشه‌کن کرد.
