جمهوری اسلامی علیرغم پیامهای صریح ترامپ برای مذاکرات جدید، مقاومت می کند و حاضر بە مذاکرە نیست. دلایل این امر هم چندین مسئلەاند: زورگوئی دولت ترامپ، شرایط نابرابر در وضعیت فشار اقتصادی و مالی بر ایران، امید بە بستە پیشنهادی اروپا در تقابل با ترامپ و سرانجام پیشەکردن سیاست انتظار برای تغییر احتمالی در زمامداران کاخ سفید.
در این میان البتە مقامات ایران برای فشارآوردن بیشتر بە اروپا برای گرفتن ضمانتهای بهتر گاها از زبان تهدید نرم هم استفادە می کنند. مثلا ظریف در مصاحبەای با اشپیگل می گوید کە “ایران در خارج از توافق فرصتهایی دارد و ما خود را برای چنین وضعیتی آماده کردهایم. اما لزوما نیازی به پایان دادن «به توافق» نیست. بند ٣۶ توافق و قطعنامه ٢٢٣١ شورای امنیت این امکان را به ما میدهد که «سطح پایبندی» را کاهش دهیم بدون اینکه از توافق خارج شویم.”
در بند ٣۶ از اقدامات قانونی صحبت شدە، و جمهوری اسلامی طبق گفتەهای ظریف از همان امکانات قانونی درون قطعنامە ٢٢٣١ شورای امنیت در صورت لزوم می تواند استفادە کند. در این بند از امکان شکایت بە کمیسیونی سخن بە میان آوردەشدە است کە در صورت عدم پایبندی طرف یا طرفهائی بە برجام می توان از آن بهرە برد. روند شکایت در صورت عدم رضایت شاکی می تواند بە توقف تعهد کلی یا جزئی بە برجام منجر شود.
واضح است کە وزارت خارجە و یا حاکمیت در پی عدم پایبندی کلی بە برجام نیست، و در چهارچوب بند ٣۶ از کاهش سطح پایبندی می گوید.
اما باید گفت کە همین کاهش هم بشدت بر وضعیت نامتعادل اقتصادی کشور تاثیرات مخرب خواهد گذاشت و شرایط را بدتر از آنی خواهد کرد کە هست.
