رفیق خسرو امیری ارزیابی شما از روند دو روزهی کنفرانس و مباحث آن حول اشتراکات و اختلافات چیست؟ آیا اختلافات غالب بر اشتراکات است یا برعکس؟
اگر بخواهیم کنفرانس امروز را با زمانی که ما این روند را آغاز کردیم، مقایسه کنیم، خوشبختانه باید اذعان کرد که ما با موفقیت های زیادی روبرو هستیم و این تداومی که در بین ما در این مدت زمان انجام گرفته، نشانه ی ارادهی مستحکمی است برای به سرانجام رساندن این پروژه. از این رو من این موفقیت ها را استقبال می کنم و امیدوارم که پایه گذار همکاری های ما به سوی وحدت باشد.
به این ترتیب، شما معتقد هستید که اشتراکات غالب بر افتراقات هستند. همینطور است؟
بله برداشت شما کاملاً درست است.
ولی ما در این دو روز شاهد بحث بر روی اختلافات نیز بودیم و روی برخی از این اختلافات تاکید هم شد؛ با توجه به این مباحث، چشم انداز پیشروی پروژه را چگونه میبینید؟ آیا وجود این اختلافات می تواند روند پروژه را کُند کند یا پروزه طبق برنامه و نقشهی راه پیش خواهد رفت؟
من فکر می کنم نقشهی راه اقدام سنجیده ای بوده و ما موفق خواهیم شد بر سر این اختلافات نزدیکی هایی را فراهم بکنیم و بر بسیاری از آنها غالب شویم. ولی باید خیلی صریح بگویم که بسیاری از این اختلافات جنبه کمرنگی در این پروسه دارند. ما باید بر سر این موارد کمی تمرکز کنیم و سعی کنیم که آن ها را دسته بندی کرده و از میان آن ها، امکان گفتوگو روی اختلاف هایی را که واقعا می توانند کلیدی باشند و مانع از یک حرکت اساسی که در واقع انگیزه اصلی ما بود -به عبارت دیگر غالب شدن بر پراکندگی برای حضور بیرونی به عنوان یک نیروی سوسیالیست دمکراتیک- فراهم کنیم. به همین دلیل من بیشتر روی این مسئله پافشاری دارم و تاکیدم به دوستان و رفقا این است که سعی بکنیم بر روی اختلافات کلیدی با هم گفتوگوهای مثبتی داشته باشیم و راهی برای حل این مشکلات پیدا کنیم.
رفیق امیری، در کنفرانس برخی از رفقا تعیین نام سازمان جدید را به عنوان یکی از موارد اختلاف جدی ارزیابی میکردند. به نظر شما مسئلهی نام می تواند مشکل جدی برای امر وحدت باشد؟ یا می توان گفت که در کنگرهی مؤسس به عنوان مشکل اصلی مطرح خواهد شد و امیدوار بود که کنگرهی مؤسس بر این مشکل فائق آید؟
من فکر می کنم سخنرانانی که یک بار دیگر به این مسئله اشاره کردند، بیشتر به گونهای مزاح سیاسی می کنند. چون ما از همان زمانی که همکاری را آغاز کردیم، توافق مشترکمان این بود که نام و چشم انداز این وحدت را از الان تعیین نمی کنیم و در پروسهی شکل گیری وحدت و با توجه تحولاتی که از نظر سیاسی صورت می گیرد، تشکل معینی که مضمون مبارزاتی را باید تعیین بکند، نام خود را نیز به وجود خواهد آورد و ما بر اساس این دو عامل اساسی، یعنی مضمون مبارزاتی تشکلی که وجود دارد ،می توانیم نام درخوری پیدا کنیم.
پس شما انتخاب نام درخور را به عهدهی کنگرهی مؤسس میگذارید؟
من فکر می کنم قبل از هر چیز ما در کنگره باید تصمیماتی در این مورد بگیریم. چه کادر فعالیت عملی مان و چه منشورمان، تمام این ها وظیفهی آن کنگرهی م،سسان است چون در آنجا است که کلیهی اعضا یا به اصطلاح حاملین این پروژه به عنوان ارگان تصمیمگیرنده، تصمیمات خود را می گیرند و این تصمیمات مشروعیت پیدا میکند یا اعتبار تشکیلاتی پیدا میکند. ما در شرایطی که هنوز کنگره برگزار نشده، در مورد چه نامی می خواهیم صحبت کنیم.
شما انتخاب نام را به عهدهی کنگرهی مؤسس می گذارید، این بدان معنا است که نامی که اکثریت کنگره به آن رای دهد مورد تایید همهی طرفین خواهد بود؟
بیشک چنین خواهد بود. همانطور که قبلا هم گفتم بر سر نام در واقع می بایستی طی یک گفتوگوی مشترک، اتخاذ تصمیم بشود. ولی این نیز واقعیتی است که ما باید بپذیریم که برخی از اعضاء سازمان ها، به ویژه برخی از رفقای سازمان فداییان اکثریت هستند که مسئله ی نام فدایی برایشان خیلی مهم است؛ چه از نظر هویتی، شخصیتی و خاطرهها، که همه نقش بسیار مهمی برایشان ایفا می کنند.
شاید به خاطر بار تاریخی نام فدایی هم باشد، در موردنام فدایی نباید تاریخ جنبشی را نادیده گرفت.
ببینید به هر حال همه جنبش های جهانی نیز در اثر تغییر و تحولاتی که می کنند اسم های مختلفی را برمی گزینند. مثلا در کلمبیا ما با جنبش چریکی «M19» روبرو بودیم که بعدها که این گروه وارد مبارزات علنی و قانونی شدند، نام خود را عوض کردند و نام «قطب دمکراتیک» را برگزیدند. از این موارد میتوان مثال های دیگری از سایر کشورها عنوان کرد. به نظر من بر اساس توان سیاسی و تشکیلاتی می توان نام سازمان واحد را انتخاب کرد.